.ដល់ម៉ោងចេញលែង ថេយ៉ុង នីណា នឹងម៉ូលីកាក៏នាំគ្នាមកអង្គុយលែងនៅលើដំបូលអាគារចាស់តាមទម្លាប់របស់ពួកគេជូនកាលក៏ទិញនេះទិញនោះយកទៅញាំុនៅលើនឹងផងដែរ៕
"ថេយ៍តើករបស់ឯងកើតអ្វី?? នេះកុំប្រាប់ឲ្យសោះថាឯង ជាមួយនឹងចនជុងហ្គុកពីយប់មិញ??" ភ្លាមៗនីណានាងក៏ស្រាប់តែចាប់ភ្លឹកនឹងជាមួយនឹងស្នាមនៅលើករបស់រាងតូច ព្រះអើយមើលចោះស្នាមជាំដុំៗច្បាស់ៗ មិនដឹងថាយប់មិញពួកគេធ្វើវាខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះទេទើបបានជាមានស្នាមខ្លាំងបែបនេះ។ ក្រោយពេលដែលថេយ៍បានដោះកន្សែងរុំកចេញ។
" ត្រូវហើយ យើងជាអ្នកទៅរកគេដល់ក្នុងបន្ទប់"
"ហាស់ថាមិច??"ពួកនាងទាំងពីរនាំគ្នាសករែកឡើងព្រមគ្នា ព្រះអើយនេះបើមិនប្រាប់ពួកនាងពួកនាងច្បាស់ជាគិតថាជុងហ្គុកជាអ្នកចាប់បង្ខំមិត្តរបស់ខ្លួនហើយ។
" កុំទាន់អាលថ្លឹងថ្លែងមើល ស្តាប់យើងឲ្យចប់សិន! គឺយប់មិញយើងពិតជាបានទៅរកគេពិតមែន តែមកពីយើងត្រូវថ្នាំសម្រើប!! បន្ទាប់មកពីក្នុងកម្មវិធីនៅយប់មិញនេះ "
" នេះឯងនិយាយជាការពិតតើមែនទេថេយ៍? បើបែបនឹងតើនរណាជាអ្នកធ្វើវាទៅ??"
"ពិតមែនហើយតើនរណាជាអ្នកធ្វើ ? អីក៏ហ៊ានម្ល៉េះហ៊ានដាក់ថ្នាំមិត្តរបស់យើងផងឬ??"
"យើងមិនដឹងនោះទេ ហើយក៏មិនច្បាស់ ដូច្នេះហើយយើងចង់ឲ្យពួកឯងជួយសើុបឲ្យយើង"
"សើុបតើមែនទេ?? "ពួកនាងៗទាំងពីរសម្លឹងមើលមុខគ្នាឆ្លាស់ទៅវិញទៅមក៕
" ត្រូវហើយ ម៉ូលីការ ប៉ាឯងជាអ្នករកសុីសង្គមងងឹតតើមែនទេ??"
"ហុឹមៗ"នាងក៏ងក់ក្បាល ព្រោះពួកគេម្នាក់ៗគឺសុទ្ធតែដឹងអំពីអាថ៌កំបាំងគ្រួសារគ្នាទៅវិញទៅមក។
" ដូច្នេះហើយរយៈពេល១៥នាទីយើងជឿថាឯងអាចឲ្យកូនចៅរបស់លោកប៉ាឯងសើុបដឹងអំពីរឿងនេះ"
" អូខេ! ចឹងយើងខលទៅកូនចៅរបស់ប៉ាយើងសិន"
"ហឹុម! នីណា ក្រុមហ៊ុនរបស់ប៉ាឯងជាអ្នក ផលិតថ្នាំសម្រើបស្រើបស្រាលមែនទេ??"
