Stable Love (ZAKOŃCZONE)

Rozdział 14

Camila

Od czasu pierwszego wypadu do kina razem z Davidem, minęły dwa tygodnie, podczas których czas mijał zadziwiająco szybko, a ja co raz bardziej utwierdzałam się w przekonaniu że czuje coś więcej niż przyjaźń do chłopak o brązowych włosach i oczach...

W tym czasie spotykaliśmy się prawie codziennie - wyjeżdżaliśmy w teren, chodziliśmy do kina i po prostu świetnie się razem bawiliśmy.

A mam przeczucie że dzisiejszy dzień będzie jednym z lepszych w moim życiu, bo dziś jest dzień Mikołajek stajennych i mojego małego zakładu z Davidem, który krótko mówiąc mam zamiar wygrać.

Kilka minut przed czasem jestem gotowa do wyjścia.
Na sobie ma dresy i bluzę, a w torbie upchane jest wszystko co potrzebne mi będzie w stajni.

Sprawdzam jeszcze jak wyglądam w lustrze i z uśmiechem na twarzy przekraczam próg domu.
Do uszu wkładam słuchawki i ruszam w stronę przystanku gdzie jestem umówiona z Davidem.

- Gotowa na przegraną? - mówi uśmiechając się zadziornie, gdy tylko podchodzę bliżej.
- Jestem gotowa na wygraną, przegraną zostawiam tobie - również posyłam mu uśmiech.

- Coś mówiłaś? - pyta choć dobrze wiem że mnie usłyszał.
- Tak - zaczynam grać w jego grę.
- O co dokładnie, bo mi się wydaje że powiedziałaś że jesteś gotowa na przegraną.
- To chyba musisz zainwestować w aparat słuchowy, bo mówiłam że to ja wygram.
- Co? Nie dosłyszałem - mówiąc nachyla się w moją stronę, a ja nie wytrzymuje i wybucham śmiechem.

Chłopak po chwili do mnie dołącza i nie możemy się uspokoić dopóki nie podjeżdża autobus, a my zaciskając szczęki by znowu nie wybuchnąć zajmujemy siedzenia na samym tyle.

- Ej a tak właściwie to co z zakładem jak nikt nie wygra? - pyta chłopak spoglądając na mnie.
- To wtedy chyba wygrywa osoba, która lepiej przejedzie parkur to chyba logiczne.
- No w sumie.

Jakieś dziesięć minut później jesteśmy w stajni, a po krótkich ustaleniach rozdzielajmy się by ubrać konie.

***

- O, wreszcie o czasie - rzuca David, gdy tylko zauważa że dopina popręg Zeli.

Klacz ma na sobie śliczny nowy niebieski czaprak i pasujące do niego ochraniacze i nauszniki i w całości prezentuje się pięknie.

- Ne gadaj tylko chodź, zaraz rozgrzewka się zaczyna - zmieniam temat, a chłopak lekko się uśmiecha i rusza za mną w stronę hali.

Gdy docieramy na miejsce rozdzielamy się i zaczynamy się rozgrzewać.

Z braku drugiej krytej ujeżdzalni na hali panuje straszny tłok co ułatwia jazdy na koniu tak płochliwym jak Zela. Co chwile muszę ściągać wodzę, a czasami nawet zwalniać, gdy jakiś mniej doświadczony jeździec wjeżdża prosto przede mnie.

Po jakiś czterdziestu minutach i kilku raczej nie udanych próbach przejechania parkuru, wyczerpana wyjeżdżam z hali i wzdycham z ulgą.

Jednak, gdy tylko z zza rogu zaczynają dochodzić śmiechy, a ja rozpoznaje charakterystyczny łeb konia Marisy wystający z miejsca do mycia, momentalnie nieruchomieje i starając zachować ciszę zsiadam z Zeli i próbując jak najmniej rzucać się w oczy ruszam jak najdalej od dziewczyny i jej bandy przyjaciółek.

Szczęście najwyraźniej mi nie sprzyja, bo gdy jestem w połowie przejścia słyszę przesłodzony głos dziewczyny, w który wybrzmiewa nutka jadu:

- I co idealny konik wcale nie jest już taki wspaniały?
Zamurowuje mnie. O czym ona do cholery gada?
Moim planem po niby przypadkowym wypadku było ignorowanie jej jak tylko się da jednak nie jest to łatwe gdy ona mówi właśnie coś takiego.