«Έχεις παρά πολύ μεγάλο ταλέντο.» είπε η Ρηνιώ, κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέπτη της κάμαρής της. «Που έμαθες;»
Η Ασημίνα της χαμογέλασε και έστρωσε την φούστα, την καινούρια, την χρυσαφιά επάνω στο κρεβάτι.
«Δεν θυμάμαι.» απάντησε ειλικρινά. «Απλά γνωρίζω.»
Το βλέμμα της Ρηνιως τη βρήκε μέσα από το γυαλί και παρέμεινε επάνω της μέχρι και που η γυναίκα δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει ένα γύρω.
«Συγγνώμη που δεν προσπάθησα να σε βοηθήσω περισσότερο.» είπε.
Η Ασημίνα ένωσε τα φρύδια της σε περίσσια απορία. Δεν κατάλαβε. Δεν ήξερε σε τι αναφερόταν η νέα της ξαδέρφη.
«Στη Μανη, εννοώ.» επιτέλους γύρισε να την κοιτάξει κατάματα και έκανα κάνα δυό βήματα προς το μέρος της. «Ήμουν αρκετά ερωτευμένη μαζί του και δεν τα έβλεπα καθαρά τα πράγματα.»
«Ήσουν ερωτευμένη με τον-τον Αντρέι;»
«Πριν μάθω πως είμαστε ξαδέρφια.» είπε γρήγορα. «Δεν στο έχει πει; Ότι προσπάθησα να...»
Η Ασημίνα βλεφαρισε γρήγορα, περιμένοντας περισσότερες λέξεις να βγουν από το στόμα της.
«Δεν έχει σημασία. Λυπαμαι.»
«Μα-»
«Ξέρω ότι είσαι εκείνη.» της είπε. «Τουλάχιστον είσαι και εκείνη.»
Η Ασημίνα χαμήλωσε τα μάτια της στο ξύλινο πάτωμα. Δεν έβρισκε τίποτα να πει, τίποτα να επιβεβαιώσει ή αρνηθεί. Ήξερε κιόλας τι;
«Είμαι εδώ τώρα και θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω να περάσετε μια ωραία ζωή. Ο,τι θελήσετε. Η οικογένεια μου δεν σας βοήθησε, θα το κάνω εγώ.»
«Ρηνιω, είσαι η πιο μυαλωμένη Λάσκαρη, το ξέρεις;» της χαμογέλασε ντροπαλά.
«Ακόμη κι από τον Ανδρέα;»
«Μην του το πεις, μα σίγουρα.» της αποκρίθηκε και λύθηκαν κι οι δυό σε γέλια.
Το απόγευμα ήταν γλυκό και ήρεμο, γεμάτο από την αίσθηση της οικειότητας που απλωνόταν σε κάθε γωνιά του σπιτιού τους. Ο ήλιος, χαμηλωμένος στον ορίζοντα, έριχνε ζεστές, χρυσές ακτίνες μέσα από τα παράθυρα, λούζοντας το καθιστικό με ένα φως που χόρευε πάνω στα έπιπλα και τους τοίχους. Η Ασημίνα, με ένα χαμόγελο παιχνιδιάρικο στα χείλη, προχώρησε αθόρυβα προς τον άντρα της, που παραήταν απορροφημένος σε ένα βιβλίο, και με μια ξαφνική κίνηση, του το άρπαξε απ' τα χέρια.
CZYTASZ
Κι αν...
FanfictionΟ Αντρέι γυρίζει στην Οδησσό χρόνια μετά... *(όχι τόσο καλογραμμένο, απλά μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου)
