Κι αν...

7. Μια ελευθερία

Την τέταρτη νύχτα, μόλις η πόλη ησύχασε κι ήταν έτοιμος να παραδοθεί στην απογοήτευση, άκουσε το απαλό χτύπημα στην πόρτα, γνώριμο, δικό της. Στεκόταν εκεί, το πρόσωπό της φωτισμένο από το φως του φεγγαριού, με ένα αβέβαιο χαμόγελο στα χείλη της.

«Ήρθες,» ψιθύρισε, και εκείνη απλώς έγνεψε, μπαίνοντας μέσα. Η παρουσία της γέμισε το δωμάτιο με μια απρόσμενη ζεστασιά, καθώς οι δυο τους κάθισαν να μοιραστούν αυτή την ήσυχη, πολύτιμη στιγμή. «Άργησες.»

«Δεν ήξερα εάν θέλεις να ξαναέρθω μετά απ'όλα εκείνα που σου αράδιασα τις προάλλες.» του μίλησε ειλικρινά. «Αλλά είδα τον Κοσμά σήμερα και με τον διακριτικό του τρόπο μου είπε να έρθω.» γέλασε ελαφρά.

Ο Αντρέι κούνησε το κεφάλι του αποδοκιμαστικά.

«Σου έφερα λίγα πιροσκί που έφτιαξα το μεσημέρι, τα τρως;» τον ρώτησε και ακούμπησε τα δεμένα πανιά στο τραπέζι. «Μου είπες τρως λάχανο και-»

Δεν την άφησε να συνεχίσει τον αμήχανο μονόλογο της αφού ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της και αμέσως βάθυνε το φιλί. Την σήκωσε πάνω και την κάθησε στο τραπέζι για να έχει καλύτερη λεία. Εκείνη πέρασε το δεξί της χέρι γύρω του και με το αριστερό προσπάθησε να βολευτεί σηκώνοντας λιγάκι το φόρεμα της που την στένευε.

Τραβήχτηκε να την κοιτάξει για λίγο και έπαιξε με την επιμελημένη μπούκλα που έπεφτε μπροστά στα μάτια της. «Σ'ευχαριστω που ήρθες.» της ψιθύρισε.

«Αντρέι, σκέφτηκες καθόλου αυτά που σου είπα;» τον ρώτησε με 'κείνο το σοβαρό κι ανήσυχο βλέμμα που ήξερε καλά.

«Ναι,» την άφησε για λίγο και έκανε ένα βήμα πίσω. «Νόμιζα δεν πίστευα στο πεπρωμένο αλλά αλλιώς δεν εξηγείται. Και, άκουσε Ασημίνα, είμαι άνθρωπος ρεαλιστής και κυνικός-»

Η γυναίκα σήκωσε τα φρύδια της επάνω σε απορία και έκπληξη με την ξαφνική σοβαρή στάση του.

«Ήρθες ξανά στη ζωή μου και δεν μπορώ να το παραβλέψω αυτό. Ξέρω πως αγαπώ τα κομμάτια της Θεοφανώς που κουβαλάς και επίσης ξέρω πως τα κομμάτια της Ασημίνας τα αγαπώ κι αυτά. Και πιστεύω πως όσα ακόμη και να μάθω, θα τα αγαπήσω κι εκείνα.» σταμάτησε να πάρει μιαν ανάσα και να βρει τα μάτια της πριν χάσει τον ειρμό του. «Μου είναι αδύνατον να κλείσω τα μάτια σε αυτή την αστεία μοίρα που μας περιπαίζει και τους δυό, αλλά εάν τέτοια κατάληξη έχει η δικαίωση, μακάρι να έρθει.» ξεροκατάπιε.