Nad Życie

10.

- Jak to przychodzi na noc?

- No normalnie.

- Rodzice w życiu by się na to nie zgodzili.

- Wyjechali na weekend. Przyjadą dopiero w poniedziałek.

- A. To... Fajnie. Co będziecie robić?

- Pewnie pogramy se w PS'a. Może zaprosimy jeszcze kilka osób, weźmiemy ciebie i pogramy w butelkę.

- Niee, ja odpadam.

- Czemu? Będzie fajnie.

- Przecież mówiłam. Źle się czuję.

- Przejdzie ci. Przecież zawsze lubiłaś takie zabawy.

- No... Nie wydaje mi się. Dobra, idę!

- Ale...

Zignorowałam go. Jak najszybciej udałam się do swojego pokoju. Zamknęłam się z moimi kanapkami i kłębkiem myśli. Znowu. Sorki chłopaki, ale będę was ignorować. Nie wyjdę z pokoju nawet do łazienki. Przynajmniej taki jest mój plan. Nie jestem jeszcze gotowa na spotkanie z Yamalem. Boje się, że znowu mnie spyta o moje rany na nadgarstku. Przecież nie powiem mu co naprawdę się stało.

Przez następne dwie godziny oglądałam swój ulubiony serial „Outer Banks”. Uwielbiam go. Z nudów zaplotłam sobie dobierańce. Patrząc na to, że nie mam makijażu wyglądam wyjątkowo ładnie. Z tej okazji postanowiłam ponagrywać tik toki. Zrobiłam też kilka fotek. Moje konto na tik toku obserwuje ponad 200k osób. Na przestrzeni dwóch lat uzbierałam tyle obserwacji.

O 23.00 przyszedł niechciany przeze mnie gość. Znaczy... nie do końca niechciany. Po prostu myślę, że powinnam wymazać go z pamięci. Nie wiem co miałam w głowie podbijając do niego. Nie mam u niego szans. Słyszałam tylko krzyki radości bądź złości jak któryś z nich strzelił bramkę w Fifie. Grali tak dość długo. Nie wiem co potem robili, ale było dosyć głośno. Próbowałam zasnąć. No cóż, na marne. Nagle usłyszałam kroki. Kroki będące coraz bliżej mojego pokoju. No plis zajmijcie się sobą. Po co wam tam ja? Jeśli naprawdę grają w tę butelkę o której mówił Theo to chyba idę zakopać się pod ziemię. Pewnie chcą mnie zmusić, żebym grała z nimi. No i nastało pukanie do drzwi.

- Lola...