Bence bu bir saatlik süre zarfı içerisinde keremin yanına gidip bir sorun olup olmadığını sorabilirdim.
Düşüncem de her hangi bir sakınca olmadığını düşünüyorum ki umarım öyledir.
___________________
Kapıyı bir kaç kez daha tıkladığımda açılmasını bekledim.
Kapı açıldığında keremi görmem ile içim bir tuhaf oldu.
3 haftadır neredeydi bu çocuk?
Gerçi internetten bakmak bile aklıma gelmemişti ama.
"Nuriye?" Al işte tüm anın içine sıçtı tek bir kelime ile.
"Gülce." Dedim sakin ses tonum ile keremi düzelterek.
"Neden geldin?"
"Müsaitsen kısa bir süreliğine içeri girebilir miyim?" Tereddütte kaldığı yüzünden belli olsada geçmem için kenara çekildi.
Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdiğimde arkamdan kapıyı kapadı ve benimle birlikte salona ilerledi.
Salondan içeri girdiğim an gördüğüm koltukla duraksadım.
***** "Sen oraya geç ben ihtiyacın olanları getireceğim." Başımı salladığımda işaret ettiği odaya ilerledim.
Beni koltukta yatıracaktı.
Neden ama ya.
Tüm hayallerim suya düştü.
***** İstemsizce gülümsediğimde koltuğa oturdum.
Kerem karşıma oturduğunda sorgulayan bakışları ile bana baktı.
"Artık bir şey diyecek misin?"
Yoo. Niye ben diyomuşum? Sen de.
"Soru sormak için geldim." Kaşları hafifçe çatıldı.
"İyi sor o zaman."
"Neden bir anda görüşmeyi kestin?" Bir süre ikimiz de sessiz kaldığımızda ekledim;
"Mesajlarıma cevap vermedin, öldün mü kaldın mı diye sormama izin vermedin. Neden?" Yine sessiz kaldığında konuşmamın devamını sesimin titremesine engel olamayarak devam ettim.
