ဒီနေ့လည်း မိုးတွေရွာနေခဲ့ပြန်တယ်...။ မိုးရာသီကို
ငါတကယ်မုန်းတယ်..။ နေရာတိုင်းမှာ စိုစိုစွတ်စွတ်နဲ့
ငါသဘောမကျပါဘူး..။ အထူးသဖြင့် မိုးခြိမ်းသံ
တွေကိုပေါ့..။
မောင်ဒီနေ့အိမ်မှာရှိနေတယ်..ဒါပေမယ့်လည်း
မောင့်ဘက်မှာလဲ ရာသီဥတုက သိပ်ကောင်းတယ်
ရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပေ..။ မောင့်ကြည့်ရတာ
မနက်ထဲက စိတ်မကြည်တဲ့ပုံပင်..တစ်နေကုန်
ဖုန်းတစ်လုံးရယ် laptop တစ်လုံးရယ်နဲ့သာ
အလုပ်ရှုပ်နေသည်..။
မောင်ဟာစိတ်မကြည်နေသည့်ပုံပေါ်တာကြောင့်
ငါသည်လည်း မောင့်အနားသို့ မသွားရဲပါ..။
စကားတစ်လုံးကိုတောင်ပြောဖို့အတွက် ငါစဉ်းစားနေရတယ်..။ အခတ်မသင့်လို့ စကားမှားသွားခဲ့ရင်
ငါ့အတွက် အိမ်မက်ဆိုးကြီးတစ်ခုလိုမျိုး ဖြစ်နေမှာ..။
" ဒီတိုင်းလွှတ်ပေးထားလို့မရဘူး အကုန်လုပ်ပေး
ခဲ့ပြီးပြီလေ.."
ဒယ်ဒီနဲ့ဖုန်းပြောနေခဲ့တာပင်..။ ငါဒယ်ဒီခိုင်းတာ
အကုန်လုပ်ပေးခဲ့ပေမယ့်လည်း ဒယ်ဒီသည်
ငါတို့နှစ်ယောက်ကို လွတ်လပ်ခွင့်မပေးသေးပါဘူး..။
" နည်းသေးတယ်လေ ငါ့သား..မင်းဒီလောက်
အရည်အချင်းရှိခဲ့မှန်း ငါမသိခဲ့ဘူး.."
" လိုရင်းပြော.."
" နောက်တစ်ပတ် အိမ်ကိုလာခဲ့.."
" ဘာအတွက်လဲ.."
" ရောက်ရင်သိမှာပေါ့.."
" ဒါပဲမလား.."
ငါဖုန်းကိုချက်ချင်းချလိုက်ပြီး ခေါင်းကဆံပင်တွေကို စိတ်ရှုပ်စွာဆွဲဖွမိသည်..။
" စောက်ရေးမပါတာတွေ.."
စားပွဲပေါ်ကနေ ပစ္စည်းတွေအကုန်လုံးကို
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဆွဲဖွမိသည်..။ တော်ပါသေးရဲ့
အချစ်ဟာ အခန်းထဲမှာ ရှိမနေဘူးလေ..။
ရပ်နေသည့်ရှေ့ကို လာကြသည့် စာရွက်ကြောင့်
ထိုစာရွက်ကို ကောက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်..။
ကျန်းမာရေးစစ်ဆေးချက်စာရွက်ပင်..မေးနေစရာ
မလိုအောင် လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေက စစ်ဆေးခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ့စာရွက်ပင်..။
