အချိန်အနည်းငယ်လောက် အိပ်စက်အနားယူပြီး
ညနေခင်းမှာ ငါနိုးထလာခဲ့သည်..။ ကွေးလို့
လှုပ်လို့မရတဲ့ ခြေထောက်တွေကြောင့် ထနိုင်ဖို့ကိုတောင် ငါမနည်းကြိုးစားနေရသည်..။
ဘေးနားက စားပွဲခုံပေါ်မှာ laptop တစ်လုံးနဲ့
အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မောင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။
ငါမနှောက်ယှက်ချင်ပေမယ့်လည်း လူကအရမ်းညစ်ပြီး ရေချိုးချင်နေသည်..။
ပုံမှန်ဆို ပြောစရာမလိုပဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး
ကိုယ့်ဘာ့သာချိုးလို့ရတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း
အခုက ရေချိုးခန်းထဲရောက်ဖို့မပြောနဲ့
ဝှီးချဲပေါ်တောင် မောင့်အကူအညီမပါပဲနဲ့
ငါမတတ်တက်သေးပါ..။
" မောင်.."
ထိုအခါ မောင်သည် လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်..။
" ရေချိုးချင်တယ်.."
" အွန်း မောင်လုပ်ပေးမယ်.."
မောင်က laptop ကို ချက်ချင်းပိတ်ချပြီး
ရေချိုးဖို့အတွက် တစ်ဘတ်အားသွားယူပြီးနောက်
ငါ့ကိုလာချီသည်..။
" ခြေထောက်က ရေစိုလို့မရဘူးမလား
မောင်ချိုးပေးမယ်.."
ငါငြင်းဆန်ချင်ပေမယ့်လည်း ငါတစ်ယောက်ထဲမှာ
မလုပ်နိုင်ပဲ..။ နုတ်ပိတ်ပြီးတော့သာ လက်ခံလိုက်သည်..။
မောင်က ငါ့ကို bathtub ထဲသို့ ချပေးသည်..။
ခြေထောက်ကိုတော့ ရေမစိုအောင် စင်တစ်ခုခုပေါ်သို့ ရွေ့တင်ပေးသည်..။ ထို့နောက်ရေချိုးရန် အဝတ်အစားအား ချွတ်ရမည့်အချိန်မှာ
ငါ့မျက်နှာတွေရဲလာသည်..။
" အဝတ်အစားတော့ ငါ့ဘာ့သာချွတ်လိုက်ပါ့မယ်.."
" ဘောင်းဘီကရော.."
ဟုတ်ပါရဲ့ လှုပ်ရှားလို့မရသည့်ခြေထောက်နဲ့
ငါတစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဘောင်းဘီ
ချွတ်ရမှာပါလဲ..။
" တော်ပါ မောင်ပဲလုပ်ပေးမယ်.."
မောင်က ငါ့အဝတ်အစားတွေကို သူကိုယ်တိုင်
ချွတ်ပေးနေသည်..။ ငါရှက်တာကြောင့်
မောင့်ကိုမကြည့်ပဲ ငါမျက်နှာလွှဲထားလိုက်သည်..။
နောက်ဆုံးတော့ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ အတွင်းခံတစ်ထည်သာ ကျန်တော့သည်..။
