WOUND-Katsuki Bakugou

For Me-Chapter-3

Teneffüs zili çaldığında dediği gibi Aizawa senseinin yanına gittim.Öğretmenler odasının sessiz bir köşesine getirdi beni.Müdür de oradaydı.Hepimiz oturduğumuzda Aizawa Sensei konuşmaya başladı.

"Biliyorsun Tadashi.Şu an en büyük yaraya sahip olan öğrencilerimizden birisin."

Yavaşça kafamı salladım.Herkes yaralar almıştı.Bazilari geçici,bazılarıysa sonsuza kadar vücutlarında taşıyacaklardı.

Müdür her zamanki güler yüzüyle;

"Quirkinin bacaklarına bağlı olduğunu biliyoruz.Onlardan birini kaybetmiş olman senin UA'deki eğitimini zorlaştırıyor."

"Biliyorum."

"Biz de müdür Nezu ile konuştuk bu konu hakkında."

"Pek çok arkadaşın burada okumuyor olsaydın sanat ile ilgilenmek istediğini söyledi bize."

Kafamı salladım.Evet.Eğer UA'yi kazanmasaydım sanat ile ilgili bir iş sahibi olmak için çalışmayı düşünüyorum.

"Evet.Öyle."

"Bu seneki programda Resim, müzik gibi ek hobi dersleri olmasını istiyoruz."

Kaşlarımı kaldırdım.Böyle bir şey beklemiyordum.

"Bu yaşananlardan sonra öğrencilerin psikolojik olarak daha iyi hissetmelerini sağlayacaktır."

"Hem de senin için UA'yi bırakmadan rahat bir şekilde eğitimine devam etmeni sağlayacak."

Bir süre yere bakmaya devam ettim.Evet.UA'de okumaya devam etmek istiyordum.Arkadaşlarımı ve öğretmenlerimi bırakmak da istemiyordum.Fakat şu anki hali ile bu pek imkanı olan bir şey değildi benim için.

Fakat bu dediklerini yapacaklarsa...Harika olur.

"Bunu cidden yapacak mısınız?Benim için?"

"Elbette!Bizim için her ogrenci değerlidir.Ayrıca çok büyük bir şey atlattık.Sizler için hiç kolay değildi."

"Sizler olmasanız su an burada olabileceğimizi düşünmüyoruz.Bu yaptıklarınızın bir karşılığı olmalı."

"Çok teşekkür ederim."

______________

Sonunda gün bittiğinde hepimiz yurda geri döndük.Bacağımdaki proteze hala alışamadım.Duvarı tutarak yukarı çıkmaya başladım.

Siktir ya.

Ayağım kaldığında geriye doğru düşmeyi bekleyerek gözlerimi kapattım.Fakat biri beni tuttu.

"Dikkat etsene."

Gözümü açtığımda karşımda Bakugou'yu görmeyi beklemiyordum.Hızla ondan ayrılıp düzeldim.Okula döndüğünden beri sürekli göz göze gelip duruyorduk zaten.

Önceden ona kafa tutardım.Bazen sinir edip dalga geçerdim.Ama eski samimiyetimi ve özgüvenimi kaybettiğimi hissediyordum.

"Üzgünüm.Hala pek alışamadım."

Alçıda olan koluna baktım.

"Sen iyi misin?"

Kaşlarını çattı.

"Aptal mısın?Düşen sensin ben değilim!"

"Haklısın."

Yavaşça yukarı çıktım.Odalarımız yan yanaydı.Bazen ses yaptığım için duvara falan vururdu.

Odamın kapısını açıp içeri girdim.Buraya en son savaştan önce girmiştim.

Elimi masamda gezdirdim.Biraz tozluydu.Çok vakit geçmemişti aslında.Fakat yıllar geçmiş gibi kasvetliydi burası.
Kapalı olan perdeye uzandım ve açtım.Güneş batıyordu.Turuncu ışık odayı kaplamıştı.Bir süre camdan bakmaya devam ettim.Sonraysa yatağa ilerledim.Bu masaya kıyasla daha temiz duruyordu.Kendimi yorgun ve bitik hissediyordum.

"Siktiğimin protezi."

Onu çıkarıp kenara koydum ve yatağa uzandım.Tavana bakarken aklımdan geçenlerin haddi hesabı yoktu.Başım ağrımaya başlamıştı.Duvara dönüp uyumaya çalıştım.Kolay olmadı.Fakat sonunda uyumayı başardım.

________________________________________

Oy ve yorumları unutmayalım lütfenn ♥↓