Qərənfil🥀

İndi hazır deyiləm

11 il əvvəl:

"Ata,ataa! Yox,atamı burax! Yalvarıram sənə n'olar atamı burax."

Nə? O səs də nəydi belə?Yox,yox mənim gördüklərim doğru ola bilməzdi.Bir anlığına qanım dondu.Həyat mənim üçün davam eləmədi sanki.

O silah elə bil mənim beynimdən keçdi.Dilim tutuldu. Qışqırmaq,ağlamaq,üst-başımı yırtmaq istədim ama sadəcə olaraq atamın alnından açılmış o iri gülləyə baxaraq eləcə yerimdə durdum.

Atam qırmızı rəngini çox sevərdi, amma bu atama yaraşmamışdı. Həm də heç.. Ayaqlarım yerdən kəsilmək üzrəydi.

Atamı öldürən adamsa sanki günlük rutiniymiş kimi rahatca işini həll etmiş, hətta gülməyə başlamışdı. Bu necə insandı belə? Necə də şərəfsiz insanlardılar. Sonra o pis oğraş üstümə doğru gələrək;

"Atan səni Allah bilir qorxu filminə heç aparmamışdı,sayəmdə görmüş oldun.Bu arada polisə filan desən mən Hüseynov. Nadir Hüseynov"

Bu xain,murdar nə sayıqlayırdı belə. Ona görə bu, filmdən ibarət bir şey imiş.Necə də əclaf bir insandır bu.Bunun nə yaşamaq haqqı varıydı axı? Ona balaca canımla üsyan etmək istəsəm də onsuzda bunu edə bilməzdim.Məni tutan iki masqalı adam buna icazə verməzdi.

Atamın ölü bədəninə baxanda sanki ölümünü yenicə idrak edirmişcəsinə yeni bir şoka girdim;

"Sə..Sən atamı öldürdün. Qatil! SƏN QATİLSƏN! Atamı öldürdün."

Atamın cansız bədəninə sağol belə demədən dizlərim üstünə çökdüm və bədənim məni qaranlığa apardı.

Günümüz:

"A bala,tezolda səni nə qədər gözlüyək?! İşimiz gücümüz var aa"

İnsanların mənə söyləntilərini eşidib harada,nə etdiyimi qavramağa çalışırdım.Həə, ən son kassada atama bənzəyən kişinin ərzaqlarını kompüterə vurarkən fikrə getmişdim.Adamın söyləntilərini bir daha eşitdikdə;

"Çox çox üzrlü sayın.Bu dəqiqə həll edirəm" deyib işimin başına döndüm.

Şükür.Evə getmək vaxtım çatdı. Hava qaralmışdı.Az-az hazırlanıb marketdən çıxdım.

Çiskintili yağışın altında qulaqcıqlarımı taxdım və ^İllər sonra^ adlı mahnını açıb yağışda batmaqdan zövq alaraq evə piyada gəzə gəzə getməyə başladım.

10 gündür ki, marketdə kassir kimi çalışıram çünkü o səs-küylü binadan çıxmaq istəyirəm. Ana atasına neçə dəfə şikayət edilməsinə baxmayaraq uşaqlarının səsini kəsə bilmədilərki, bilmədilər.

Ana,ata....Bir gün mənim də anam, atam var idi.. Düşünürəmdə həqiqətən adıma yaraşan bir həyatım var.

Qərənfil...adım Qərənfildir...Qərənfillər yalnız ölülər üçün qan qırmızılı bir güldür. Ən sevdiklərim-anam və atam onlar öldülər. Mənsə qərənfil gülü kimi onların məzarları üstündə yatır və torpaqlarını sıx sıx qucaqlayaraq ağlayıram.

İndiysə 19 yaşım var və 11 ildir ki, nə qədər də qəbullanmasam da yetim bir qızam.O iyrənc Hüseynov'ların iyrənc pulları bizi bu günə gətirdi. Atamın ondan aldığı 150 min borc nə anamın xərçəng əməliyyatına təsir elədi,nə də ki atam o borcun içindən çıxa bildi. Hüseynovlar..Gündən günə nifrətim daha da böyüyürdü və onlardan qisasımı alacaqdım əlbəttə.

Telefonumu alıb mahnını dəyişdirəcəkdim ki müğənninin adıyla duruxdum. Orxan.... Nadir'in- o şərəfsizin oğlunun adı da Orxan'ıydı... O da atasının kopyası idi.

İnsanlar'ı öldürməkdən həzz alırdılar. Atasının tək biricik evladıydı. Onun əlindən o tək evladını almalıydım. Atamı məndən alan şərəfsizin bir yol tapıb oğlunu almalıydım. Ən azından çabalamalıyam.

"Ah, qabağına baxsana telefo..telefonumu qırdın.Korsan?"

Başımı qaldırıb üzünə baxdığımda ciddi ifadəsini görüb birazda qaşlarım çatıldı. Söyəcəkdim ki, bir cümlə məni yerlə yeksan etdi və həyatımı sorğulamağa başladım. Adamın qoruyucularından biri;

"Orxan bəy 5 dəqiqəmiz var biraz tələsməliyik"

Orxan.. Bu Orxan Hüseynov'uydu mu yoxsa? Özümü görməsəm də böyük ehtimal solmuş olan üzümlə onu başdan aşağı süzdüm.

Qara gözləri... qara saçları...dolğun dodaqları...uzun boyu... geniş çiyinləri... tamam şəkildə atasına oxşayırdu.Onun sadəcə varlığından xəbərim var idi. İlk dəfədir ki, zalım düşmənimin oğlunu gördüm və onunla üz-üzə dururam.

Mənim ona bu ifadəylə baxmağıma anlam verə bilməyərək qaşlarını çatdığını gördüm amma tam ağzını açacaq idi ki,ağlayaraq ordan qaça bildiyim qədər sürətli qaçdım.İçimdən yox..indi yox, indi hazır deyiləm!!

......