JUST FRIENDS | NICOLA ZALEWSKI

10

Nie sądziłam, że tak się to wszystko potoczy. Na początku nasze spotkania były luźne, spontaniczne. Jeździliśmy na mecze, wspieraliśmy się nawzajem, bo tak właśnie robią przyjaciele, prawda? Ale z czasem zaczęłam czuć, że nasza relacja nabiera głębszego wymiaru. Teraz mogę śmiało powiedzieć, że nasze więzi są trwałe i niełatwo je zerwać.

Od naszej ostatniej rozmowy minęło sporo czasu. Wtedy nie wiedziałam, co z tego wyjdzie, ale teraz jestem pewna, że to, co nas łączy, przetrwa lata. Teraz jest listopad, czyli zbliżają się święta. To dla mnie wyjątkowy czas, bo w końcu udało mi się dogadać z rodziną i będę mogła spędzić ten okres z nimi. Jestem szczęśliwa, naprawdę. Mogę szczerze powiedzieć, że nigdy nie było lepiej. Ale zawsze, gdy wszystko idzie dobrze, pojawia się coś, co to zakłóca.

Poniedziałek, 10:43

- Umówione na kawę? - Lena, nowa znajoma, którą poznałam kilka miesięcy temu, zadzwoniła do mnie. Była przemiłą dziewczyną, i od razu się zaprzyjaźniłyśmy.

- Umówione - odpowiedziałam, uśmiechając się do siebie.

- To w takim razie do zobaczenia o 14 - powiedziała Lena i rozłączyła się.

Zanim zdążyłam schować telefon, usłyszałam pukanie do drzwi. Byłam jeszcze w piżamie, bo dopiero co wstałam, ale szybko narzuciłam na siebie szlafrok i wsunęłam stopy w kapcie, żeby sprawdzić, kto to. W drzwiach stał Nicola, ale co on tu robi o takiej godzinie?

Otworzyłam mu, a on niemal wparował do mojego mieszkania jak strzała. Bez słowa przeszedł do salonu, zostawiając mnie zaskoczoną w przedpokoju.

- Wszystko dobrze? - zapytałam, zamykając za nim drzwi. Jego zachowanie nie wróżyło niczego dobrego.

- Nie, nie wiem... Nic nie jest dobrze - spojrzał na mnie przerażonym wzrokiem, a ja poczułam, jak serce zaczyna mi bić szybciej. Coś musiało się wydarzyć, i to coś poważnego.

- Jezu, weź nie strasz - mruknęłam, siadając na kanapie, a on usiadł obok mnie. Z jego twarzy wyczytałam napięcie, jakby nosił na sobie ciężar całego świata.

- Ty znasz Nicol, no nie? To ta dziewczyna, którą ci pokazywałem na Instagramie, mówiłaś, że jest śliczna - zaczął mówić szybko, jakby chciał wyrzucić z siebie wszystko, zanim straci odwagę.

- Osobiście jej nie znam, ale wiem, o kogo ci chodzi - odpowiedziałam, zastanawiając się, dokąd zmierza ta rozmowa.

- No więc od dwóch miesięcy jestem z nią w związku, ale... kilka dni temu ją zdradziłem - schował twarz w dłonie, jakby chciał ukryć się przed światem.

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Nicol była śliczna, a on nie mógł się nią nacieszyć, gdy o niej opowiadał. Jak mógł to zrobić?

- Żartujesz chyba - powiedziałam, czując, jak narasta we mnie złość. Nicol go kochała, a on... Jak mógł być tak lekkomyślny?

- Nie wiem, jak to się stało, ale to nie chodzi o to... Zdradziłem ją z jej koleżanką na imprezie. A problem jest jeszcze większy, bo ja chyba kocham kogoś innego - zakończył, spoglądając na mnie z rozpaczą.

Przez chwilę siedziałam w milczeniu, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszałam. Stary zdradził swoją dziewczynę z jej koleżanką, ale to nie wszystko – teraz twierdzi, że kocha kogoś innego. Co za chaos.

- No to gratulacje, normalnie – rzuciłam sarkastycznie, próbując ukryć zdziwienie. – Chcesz coś do picia? – zapytałam, wstając i kierując się do kuchni. Musiałam przetrawić to wszystko.

- Wody proszę – odpowiedział, a ja poczułam na sobie jego wzrok. Czułam, jak jego oczy śledzą każdy mój ruch. To było dziwne i niepokojące, więc odwróciłam się, żeby sprawdzić, czy się nie mylę. I wtedy nasze spojrzenia się spotkały.

Zalała mnie fala emocji, których nie umiałam nazwać. Jego oczy były pełne sprzeczności – zagubienia, strachu, ale też czegoś jeszcze, czego nie potrafiłam zidentyfikować. Czy to możliwe, że on...?

Próbując się opanować, podałam mu szklankę wody i wróciłam na kanapę. Teraz wiedziałam, że nasza rozmowa nie skończy się na tych wyznaniach. Coś we mnie podpowiadało, że to dopiero początek czegoś znacznie bardziej skomplikowanego.

- I co teraz zamierzasz? - zapytałam, próbując nadać rozmowie kierunek. Nicola przez chwilę milczał, jakby zbierał myśli.

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem – odpowiedział w końcu, a w jego głosie słychać było bezradność. – Wszystko się tak skomplikowało. Myślałem, że jestem pewny swoich uczuć, ale teraz... teraz już sam nie wiem.

- Wiesz, że Nicol ci tego nie wybaczy, prawda? - powiedziałam, nie chcąc go oszukiwać. Wiedziałam, że Nicol jest osobą, która nie toleruje zdrady, a to, co zrobił, zrujnowało ich związek.

- Wiem – westchnął. – I chyba nie oczekuję, że mi wybaczy. Zasłużyłem na to.. - zamknął oczy.