KATİLİN RAPUNZELİ

14.BÖLÜM: gül

Su dizlerimize kadar gelmişti.

Herkes deli gibi etrafta çıkış yolu arıyordu,yarım saatin ardından hepimiz Barlasın etrafında toplandık.

Evrim"ne olacak,seni burda bırakamayız."dedi ağlamaklı bir sesle.derin bir iç çektim.

Alper"Attila ile konuşsak."

Histirik bir gülüş atım."Adamın bu kadar işkencesinden sonra anahtarı vereceğinimi Zanettiniz."

Mine "Tabi haklısın,bir kişi yüzünden buradayız.o kişi hayatımızdan defolursa sakin hayatımıza devam ederiz."

Göz devirdim.

"O olmadan öncede hayatımız normal değildi."dedi Barlas

Evrimi söze atladı"Bu kadar acı çekmiyorduk en azından."

"Bu seferde acı çeken ol,evrim."dedi Barlas.

Şu an aramızdaki en zeki konuştu,yani Alper"Şu an tek sorunumuz bu değil,içeriyi su basıyor ve Barlasın Bileği Zincirli,kurtulmanın yolunu bulun."

Su dizlerimizi geçti,kasıklarıma kadar su artı.

Melihin bağırmasıyla oraya döndük."lan yukarı bakın kare bir bölme var."

Tavanın biraz aşağısında Kare bir bölme vardı.

Hepimiz ordan geçebilir iz.

Herkes karenin altına toplandı,tek sorun yukarda olması boyları yetmiyor.

Gözlerimi etrafta gezdirdim,ileride uzun bir merdiven görünce Melihe seslendim."Melih,burada merdiven var."Melih gösterdiğim yerden merdiveni aldı,ve kare bölmenin altına dayadı.

Hepsi arkasını döndü,Barlas için endişeleniyorlar.

"Beni merak etmeyin,dışarı çıkın ve yardım arayın."dedi Barlas.

"Hemen gelicez."dedi Evrim mutsuzca.

Hepsi onu onayladı ve tek tek yukarı çıktılar.Barlas bana döndü.

"Hadi sende git Rapunzel."

Kafamı hayır anlamında saladım,gözlerim doluyordu.

"Olmaz sen burda kalamazsın."yüzünde buruk bir gülümseme oluştu.

"Üzülme,ben hâlederim."

Güzlerimden Yaş firar etti.

"Olmaz sen çıkamazsın,seni burda bırakmam."dedim.

Su göğsüme kadar geldi.

"Ben iyiyim,iyi olucam.sadece git."

"Olmaz sen buradayken asla gidemem.ben sensiz yapamam lütfen Barlas,savaşcı ol.annenin dediği gibi.isminin anlamı gibi.beni bırakma,ben sensiz kalamam."

Göz yaşlarım bir bir akıyordu,elimi yanağına koydum.onunda üzgün olduğu belliydi,ama güçlü görünüyor.

"Rapunzel,artık kendi hayatını yaşa.kuleden kaçtın,kocaman bir hayat seni bekliyor.bak şimdi,eyer ben gelmezsem,bahçene 50 gül ek tamamı."

Anlamaz gözlerle ona baktım.

"Sen bir güle su verirsen,gül seni sever.güle su veren kişi ölürse gülde bir diken oluşur.diken gülü kurmak,onu almak isteyen kişiler için oluşur.
50 gül yetiştir,onlara su ver.eyer bir gülde fazla diken varsa billki o gülü ben çok suladım."

"Barlas"dedim fısıltıyla.su boğazımıza kadar gelmişti.

"Rapunzel, seni seviyorum."

Göz yaşlarımın ardından küçük bir tebesüm oluştu"bana aşıksın demiştim."

"Sen her zaman haklısın, Rapunzelim."

Refleksle dudaklarımızı birleştirdim.

Barlas aşkını kabul etti,ben haklı çıktım.

Su çenemize kadar ulaştı.

Öpüşmemiz hızlanırken geriye çekildi.

"Çok geçmeden git.lütfen"

"Sana yeni kavuşmuşken olmaz."dedim.

"Rapunzel,beni dinle gül dik,beni unut.hayatını yaşa.kuleden kaçtın.bana söz ver 50 gül ek bahçene."

Çaresizce"tamam."dedim.

Uzakta olmayan merdivene yetiştim,merdiveni çıkarken Barlasa döndüm.yere odaklanmış dudaklarına dokunuyordu.

Öpmenin verdiği mutlulukla bende elimi dudaklarıma koydum.cidden onu öpmüştüm.

O kare bölmeden çıktım.etrafta Alperi aradım,bir arabadaydı arkada diğerleri.

Mine, Çisem,Evrim ağlıyor.Melih sinirle başına vuruyordu.

Kare bölmeye baktım,ıslak yüzümü göz yaşlarım dahada ıslatı.

Barlas boğuluyordu ve benim elimden hiç bir şey gelmiyordu.

Suyun altında boğuluyor.

Sinirle yere yumruk atım."lânet olsun."

Çığlık atarak saçlarımı çektim.

Barlası kaybettim.

Kuleden kaçtık ama Barlas orada kaldı,ruhu orada kaldı.

Bağırışlarım,ağlamayla daha çok çıktı.

Ben prensimi kaybettim.

Barlas gitti.

Beni kuleden kurtardı,ama ben onu kurtaramadım.

O gitti.

Geriye Sadece göz yaşlarım ve bağırışlarım kaldı.