De Schaduwen van Olympus COMPLEET / FINISHED

Hoofdstuk 1 De Uitnodiging

De zon stond laag aan de hemel toen Helena Papadopoulos de oude, geplaveide straten van haar stad door haastte. Het was de laatste dag van het schooljaar, en hoewel de meeste studenten al lang hun zomervakantie aan het plannen waren, had Helena alleen maar gedachten aan haar kleine appartement en de stapel boeken die daar op haar lag te wachten. Ze had nooit veel vrienden gehad, en haar zomer beloofde net zo eenzaam te worden als de vorige.

Helena was altijd anders geweest. Terwijl haar klasgenoten droomden van zonovergoten stranden en lange avonden met vrienden, verlangde Helena naar iets wat ze niet goed kon benoemen. Een gevoel van onbehagen en rusteloosheid had haar de laatste maanden in zijn greep gehad, alsof er iets aan de horizon lag, net buiten haar bereik.

Ze draaide de sleutel in het slot van de voordeur en stapte haar appartement binnen. Het rook naar kruiden en de verse broodjes die haar moeder die ochtend had gebakken. Helena sloot de deur achter zich en zette haar schooltas neer in de gang. De stilte van het huis was vertrouwd, maar vandaag voelde het benauwend.

Toen ze de keuken binnenliep, viel haar oog op een envelop die op de keukentafel lag. Haar naam was met sierlijke, met de hand geschreven letters op de voorkant geadresseerd. Verbaasd pakte Helena de envelop op. Ze herkende het zegel op de achterkant niet — een ingewikkeld patroon van vleugels en sterren.

Haar moeder kwam de keuken binnen met een glimlach op haar gezicht. "Dit kwam voor jou met de post vandaag," zei ze, terwijl ze Helena's nieuwsgierige blik op de envelop opmerkte. "Het ziet er belangrijk uit."

Helena scheurde de envelop open en haalde een zware, crèmekleurige kaart tevoorschijn. De tekst was in gouden letters gedrukt:

Geachte Helena Papadopoulos,

U bent uitgenodigd om deel te nemen aan de zomeracademie op het eiland Thalassia. Dit is een unieke kans om uw verborgen talenten te ontdekken en uw ware potentieel te ontwikkelen. Wees om middernacht klaar om te vertrekken. Een boot zal u opwachten in de haven.

Met vriendelijke groet,

Themistokles Argyris
Directeur van de Zomeracademie Thalassia

Helena las de brief meerdere keren door, haar hart bonsend in haar borst. De woorden leken bijna onwerkelijk. Een zomeracademie? Verborgen talenten? Het klonk als iets uit een sprookje, en Helena was bijna geneigd te denken dat het een vergissing was.

"Wat is het, lieverd?" vroeg haar moeder, terwijl ze over haar schouder meekeek.

"Het is... een uitnodiging," zei Helena langzaam, terwijl ze probeerde de woorden te begrijpen. "Voor een zomeracademie op een eiland."

Haar moeder fronste. "Dat klinkt bijzonder. Maar weet je zeker dat het veilig is? We hebben nooit eerder van dat eiland gehoord."

Helena knikte afwezig. Ze kon haar ogen niet van de brief afhouden. Er was iets in de woorden, een belofte van iets groots, iets wat ze haar hele leven had gemist. Het gevoel van onbehagen dat haar al maanden plaagde, leek nu een naam te hebben gekregen: Thalassia.

"Ik weet het niet," gaf Helena toe, "maar... ik denk dat ik moet gaan. Het voelt alsof dit belangrijk is."

Haar moeder keek haar onderzoekend aan en zuchtte toen. "Als je denkt dat het goed is, vertrouw ik je. Maar wees voorzichtig. Laat me weten wat er gebeurt."

Helena knikte dankbaar. "Ik zal voorzichtig zijn. En ik zal je bellen zodra ik aankom."

De avond verstreek langzaam, en naarmate de klok dichter bij middernacht kwam, begon Helena te pakken. Ze wist niet wat ze kon verwachten, maar iets diep van binnen zei haar dat haar leven op het punt stond te veranderen. Met haar rugzak om haar schouders en de uitnodiging veilig in haar zak gestopt, sloop ze stilletjes het appartement uit.

Buiten was de stad gehuld in een sluier van duisternis. Helena liep snel naar de haven, haar hartslag versnellend met elke stap. Toen ze aankwam, zag ze een eenzame boot aan de kade liggen, klein en elegant, met een mast die tegen de sterrenhemel afstak.

Een figuur stond bij de boot, gehuld in een lange mantel die wapperde in de nachtelijke bries. Toen Helena dichterbij kwam, zag ze dat het een jonge man was met donkere, intense ogen. "Helena Papadopoulos?" vroeg hij, zijn stem laag en kalm.

Ze knikte, haar keel plotseling droog. "Ja, dat ben ik."

De man glimlachte en knikte naar de boot. "Welkom bij Thalassia. Mijn naam is Nikolas, maar je kunt me Niko noemen. Stap aan boord, we hebben een lange reis voor de boeg."

Helena aarzelde even, maar stapte toen de boot op. De zee strekte zich uit voor hen als een zwart tapijt, en in de verte, waar de horizon de hemel ontmoette, dacht ze een glimp op te vangen van een eiland gehuld in mist.

Niko leidde haar naar een zitplaats en stak de lantaarn bij het roer aan. "Ben je er klaar voor?" vroeg hij, terwijl hij het touw losmaakte en de boot langzaam begon te bewegen.

Helena wist dat ze eigenlijk "nee" moest zeggen. Maar iets aan de geheimzinnige rust van de nacht, het onbekende avontuur dat haar te wachten stond, liet haar antwoorden met een zachte, besliste "ja".

Terwijl de boot de haven verliet en koers zette naar het onbekende, voelde Helena voor het eerst in lange tijd dat ze precies was waar ze moest zijn. Wat het eiland Thalassia voor haar in petto had, wist ze niet, maar ze was vastbesloten om het te ontdekken.