De Schaduwen van Olympus COMPLEET / FINISHED

Hoofdstuk 5: De Schaduw van Verraad

Helena kon nog steeds de nasleep van haar eerste proef voelen terwijl ze die avond door de gangen van de academie dwaalde. De kracht die ze eerder op de dag had gevoeld, was nog steeds aanwezig, maar nu sluimerde het op de achtergrond, klaar om opgeroepen te worden wanneer ze het nodig had. Het was zowel een geruststelling als een bron van onrust. Wat zou er gebeuren als ze de controle verloor?

De lucht boven Thalassia was donkerder geworden, bedekt met een dik tapijt van sterren. De gangen van de academie waren stil, de meeste studenten hadden zich teruggetrokken naar hun kamers. Maar Helena voelde zich onrustig, alsof er iets in de lucht hing dat ze niet kon plaatsen.

Ze besloot om een wandeling te maken om haar gedachten te ordenen. Terwijl ze door de tuinen liep, merkte ze op hoe de planten er bijna onwerkelijk uitzagen in het zachte maanlicht. Het eiland leek haar steeds meer te omarmen, alsof het haar wilde verwelkomen in zijn mysterieuze wereld. Maar net zoals er schoonheid was, was er ook een sluimerend gevaar dat haar niet ontging.

Plotseling hoorde ze zachte stemmen verderop in de tuin. Nieuwsgierig, en misschien een beetje nerveus, liep Helena stilletjes in de richting van het geluid. Ze kwam dichterbij en kon de stemmen nu duidelijker horen – het was een verhitte discussie.

Ze hield zich in de schaduw van een grote eik, luisterend. De stemmen behoorden toe aan Aristos en een meisje dat ze nog niet had ontmoet. Ze kon de woorden nog niet volledig opvangen, maar er was iets dreigends aan hun toon.

"...dat is niet wat ons was beloofd," fluisterde het meisje scherp, haar stem gevuld met frustratie. "Als ze erachter komen wat we van plan zijn, zullen we nooit..."

"Rustig," onderbrak Aristos haar, zijn stem veel koeler. "Ze weten niets. En zolang wij slim spelen, zullen ze dat ook nooit doen. Vertrouw me."

Helena's hart sloeg over. Wat was dit? Waar hadden ze het over? Ze leunde iets verder naar voren om beter te kunnen horen, maar ze stapte per ongeluk op een takje dat met een luide krak brak onder haar voet.

De stemmen verstomden meteen. Helena verstijfde, zich bewust van het feit dat ze ontdekt kon worden. Ze hoopte dat ze onopgemerkt zou blijven, maar ze hoorde de voetstappen die haar richting op kwamen.

"Wie is daar?" riep Aristos, zijn stem hard en wantrouwend.

Helena slikte. Ze had geen tijd om te ontsnappen zonder opgemerkt te worden. Ze besloot om tevoorschijn te komen en te doen alsof ze toevallig in de buurt was. Ze stapte uit de schaduw, en haar hart bonkte in haar keel toen ze Aristos en het meisje met lange, donkere haren recht in de ogen keek.

"Oh, Helena," zei Aristos met een gladde, maar duidelijk geforceerde glimlach. "Wat doe jij hier zo laat nog?"

Helena dwong zichzelf om ontspannen te blijven. "Ik kon niet slapen en besloot wat te wandelen," zei ze, haar stem zo neutraal mogelijk. "Wat doen jullie hier?"

Het meisje wierp Aristos een snelle, waarschuwende blik toe voordat ze weer naar Helena keek. "Gewoon wat... praten," antwoordde ze. "Over de lessen enzo."

Helena voelde een steek van wantrouwen, maar ze glimlachte terug. "Oh, oké. Dan laat ik jullie wel verder praten." Ze draaide zich om, klaar om weg te lopen.

"Helena," zei Aristos plotseling, zijn stem haar halt toe roepend. "Weet je zeker dat je niets hebt gehoord?"

Ze stopte, haar hart sloeg over. Dit was een test. "Alleen wat gefluister," antwoordde ze zonder om te kijken. "Maar ik wil me nergens mee bemoeien. Echt niet."

Er viel een ongemakkelijke stilte, en Helena kon de spanning in de lucht bijna proeven. Maar uiteindelijk voelde ze Aristos' blik van haar af glijden.

"Goed," zei hij uiteindelijk. "Slaap lekker, Helena."

Helena knikte, durfde niet nog een woord te zeggen. Ze liep weg, haar hart bonkend in haar borst, terwijl ze probeerde haar stappen zo rustig mogelijk te houden. Pas toen ze zeker wist dat ze ver genoeg weg was, versnelde ze haar pas en haastte zich terug naar de veiligheid van haar kamer.

Eenmaal binnen sloot ze de deur achter zich en leunde er met haar rug tegenaan, terwijl ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Wat was er net gebeurd? Wat was Aristos van plan? En wat moest ze nu doen?

Ze kon niet naar Themistokles gaan zonder iets concreets in handen te hebben. En als ze erachter zouden komen dat ze hen had afgeluisterd, zouden de gevolgen onvoorspelbaar kunnen zijn.

Helena wist dat ze voorzichtig moest zijn. Ze had een geheim ontdekt, iets wat potentieel gevaarlijk kon zijn, niet alleen voor haar, maar misschien voor iedereen op het eiland. Maar ze wist ook dat ze niet zomaar kon toekijken.

Die nacht lag Helena in bed, haar gedachten tollen. Ze moest meer te weten komen over wat Aristos van plan was. Maar hoe?

De volgende dag zou haar antwoord misschien dichterbij komen dan ze had verwacht. Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn, maar één ding was zeker: het spel dat Aristos speelde, had zojuist een nieuwe speler gekregen, en Helena was vastbesloten om de regels te leren voordat het te laat was.