De Schaduwen van Olympus COMPLEET / FINISHED

Hoofdstuk 20: Het Offer van Hades

De wereld leek stil te staan in het moment dat Hades zijn krachten losliet. Helena voelde de grond onder haar voeten verdwijnen, alsof de realiteit zelf uit elkaar werd getrokken. Het was een ondraaglijke stilte, een die niet alleen Tartarus, maar zelfs de tijd leek op te slokken. Alles om haar heen werd wazig, en ze voelde haar lichaam lichter worden, alsof ze elk moment kon wegdrijven in de leegte.

Maar het was niet leeg. Ze kon het voelen—de enorme kracht die Hades had losgelaten, een kracht die zelfs Tartarus, de duistere bron van alle chaos, leek te overtreffen. Het was overweldigend, de lucht trilde van pure energie, en de schaduwen trokken zich terug, verschrikt voor de goddelijke aanwezigheid van Hades.

Helena's blik bleef op hem gericht, haar hart bonkte in haar borst. Hades stond voor haar, een silhouet van duistere macht en licht. Zijn lichaam leek te stralen met een diepte die zelfs de schaduwen niet konden verbergen. Het was alsof hij de balans zelf belichaamde—de duisternis en het licht, de dood en het leven, in perfecte harmonie.

Maar in zijn ogen zag ze de waarheid.

Dit was niet alleen een krachtig wapen. Dit was geen aanval om Aristos te vernietigen of de macht van Tartarus te stoppen. Dit was het ultieme offer. Ze voelde het in elke vezel van haar lichaam.

Helena probeerde te bewegen, probeerde iets te zeggen, maar haar stem liet haar in de steek. Hades hield haar blik vast, zijn ogen vulden zich met een mengeling van kracht en verdriet. Ze kon de onuitgesproken woorden tussen hen voelen—de woorden die ze niet hadden gedeeld, de gevoelens die ze niet hadden uitgesproken. De band tussen hen, die nog steeds zo fragiel en onuitgesproken was, voelde nu zwaarder dan ooit.

Aristos, die even geschrokken leek door de plotselinge manifestatie van Hades' kracht, herpakte zichzelf snel. Zijn ogen glinsterden van woede en waanzin. "Denk je werkelijk dat je mij kunt stoppen, Hades? Jij bent niets meer dan een relikwie van de oude wereld. Ik ben de toekomst!"

Met een woeste kreet wierp Aristos zijn armen omhoog en smeedde een golf van duisternis om zich heen, alsof hij zichzelf opnieuw probeerde te versterken met de krachten van Tartarus. De lucht om hen heen scheurde, en Helena voelde de verstikkende aanwezigheid van de duisternis haar weer proberen te grijpen.

Maar Hades gaf geen krimp. Zijn blik bleef gefocust op Aristos, zijn lichaam straalde een vastberadenheid uit die Helena nog nooit eerder had gezien. Hij nam een stap naar voren, zijn hand nog steeds uitgestrekt, en met een stem die door de stilte sneed als een zwaard zei hij: "Je begrijpt nog steeds niet, Aristos. Macht is niet iets wat je kunt grijpen zonder de prijs te betalen."

De duisternis om Aristos heen begon te kolken, maar Hades' aanwezigheid leek het te onderdrukken. De grond onder hen begon te beven, maar niet van de chaos die Aristos had veroorzaakt. Dit was iets anders, iets fundamenteler. Het was alsof de wereld zelf reageerde op de goddelijke macht die Hades nu gebruikte.

Helena voelde de macht van Tartarus zich terugtrekken, maar er was iets anders aan de hand. Hades' kracht was allesoverheersend, maar ze kon zien dat het hem uitputte. Zijn gezicht was strak van inspanning, zijn ademhaling ging zwaar, en zijn lichaam leek te trillen onder de enorme last die hij droeg.

Ze wilde iets zeggen, iets doen, maar ze wist niet hoe ze hem kon stoppen. Ze voelde zich machteloos, vastgehouden in een moment waarin de beslissing al was genomen. Hades had dit altijd al geweten. Hij had vanaf het begin geweten wat hij moest doen, zelfs toen hij Helena tegen haar wil naar de onderwereld had gehaald.

Aristos schreeuwde opnieuw, zijn stem vol wanhoop. "Dit is niet hoe het eindigt! Ik ben de heerser van Tartarus! Jij hebt geen macht over mij!"

Maar Hades reageerde niet. Zijn ogen waren gefixeerd op Aristos, en met een laatste, krachtige beweging hief hij zijn hand omhoog. De lucht leek te scheuren terwijl een flits van zuiver licht uit zijn hand barstte en zich om Aristos heen wikkelde. Het licht was verblindend, zo fel dat zelfs de duisternis van Tartarus het niet kon tegenhouden.