De Schaduwen van Olympus COMPLEET / FINISHED

Hoofdstuk 8: De Duisternis Ontketend

Helena voelde haar adem stokken toen ze de duistere gestalte van Aristos in de deur zag staan. Zijn ogen fonkelden in het flauwe licht van de tempel, vol met iets onheilspellends, iets dat haar kippenvel bezorgde. De doos op het altaar leek haast te pulseren met energie, alsof ze de aanwezigheid van haar nieuwe meester erkende.

"Aristos," fluisterde Helena, haar stem verstikt van angst en woede. "Wat ben je van plan?"

Aristos glimlachte, een koude, kilte verspreidende grijns. "Jullie zijn naïef om te denken dat jullie mij konden stoppen. Dit eiland, deze kracht, ze behoren allemaal aan mij toe. Het is mijn geboorterecht."

Andros stapte naar voren, zijn gezicht verstijfd van vastberadenheid. "Je speelt met krachten die je niet kunt beheersen, Aristos. Dit zal niet eindigen zoals jij denkt."

"En wie zal mij tegenhouden?" Aristos lachte, zijn stem galmde door de tempel. "Jij? Of misschien de dappere Helena hier, die nog niet eens begrijpt wat voor kracht ze in zichzelf draagt?"

Helena voelde haar woede oplaaien, maar ook een diep gevoel van machteloosheid. Wat Aristos zei, was waar – ze had nog geen idee hoe ze de kracht in zichzelf kon beheersen, laat staan gebruiken om hem tegen te houden. Maar ze wist dat ze iets moest doen.

Aristos hief zijn hand, en een donkere mist begon zich door de kamer te verspreiden, zich vastklampend aan de muren en het plafond alsof het een levend wezen was. De temperatuur in de kamer daalde, en Helena voelde de kou in haar botten kruipen. De doos op het altaar begon heviger te trillen, en de juwelen die hem sierden, lichtten op in een sinistere gloed.

"Dit is het begin," zei Aristos, terwijl de mist om hem heen wervelde. "De kracht die diep in dit eiland sluimert, zal ontketend worden. En ik zal heersen over Thalassia, met de goden aan mijn voeten."

Helena's gedachten raasden. Ze moesten iets doen, nu. "Andros, we moeten hem tegenhouden!" riep ze, terwijl ze naar de doos op het altaar wees.

Andros knikte, maar net toen ze naar voren wilde stappen, voelde Helena een plotselinge, verpletterende druk op haar borst. De mist leek zich naar haar uit te strekken, om haar te verstikken, haar in de duisternis te trekken. Ze wankelde, maar bleef rechtop staan, haar blik vastbesloten op Aristos gericht.

"Ik zal je niet laten winnen," bracht ze moeizaam uit, terwijl ze tegen de kracht vocht die haar omhulde.

Aristos grijnsde breed, zijn ogen gevuld met triomf. "Je hebt geen keuze, Helena. Dit is het einde voor jou en je vrienden."

Plotseling voelde Helena een warme gloed in haar borst opwellen, een energie die sterker was dan de duisternis die haar probeerde te verslinden. Het was hetzelfde gevoel dat ze had gehad tijdens de proeven – maar dit keer was het overweldigend, als een storm die in haar losbarstte. Ze wist dat ze deze kracht moest kanaliseren, hoe moeilijk dat ook zou zijn.

"Helena!" schreeuwde Kallista, die zag hoe de mist zich steeds dichter om haar heen wikkelde.

Helena kneep haar ogen dicht en concentreerde zich op de warmte binnenin haar, die zich langzaam uitbreidde, vechtend tegen de duisternis. Ze voelde het door haar aderen stromen, elk zenuwuiteinde overspoelend met licht. Het was alsof ze opnieuw geboren werd, sterker, feller, en met een duidelijk doel voor ogen.

"Nee!" gilde Aristos, toen hij de verandering in haar voelde. Hij hief zijn handen om de mist te versterken, maar het was al te laat.

Met een rauwe schreeuw stortte Helena haar energie naar buiten, een felle, verblindende straal van licht die zich verspreidde door de hele kamer. De mist trok zich terug, krijsend alsof het een levend wezen was dat in pijn verkeerde. Aristos werd naar achteren geslingerd, zijn ogen wijd van schrik en woede.

Helena opende haar ogen en zag dat de kamer verlicht was door haar eigen kracht. Ze voelde zich sterk, onoverwinnelijk, alsof niets haar meer kon tegenhouden. Ze richtte zich op Aristos, die wankelend op zijn benen stond, zijn ogen gevuld met een mengeling van angst en woede.

"Dit is niet voorbij!" riep hij, terwijl hij zich omdraaide en de kamer uit vluchtte, de duisternis hem volgend als een schaduw.

Andros en Kallista renden naar Helena toe, hun gezichten vol opluchting en verbazing. "Wat... wat was dat?" vroeg Kallista, haar stem trillerig van de adrenaline.

Helena voelde de kracht langzaam afnemen, maar de gloed in haar borst bleef. Ze keek naar haar handen, nog steeds tintelend van de energie die ze had vrijgelaten. "Ik weet het niet precies," gaf ze eerlijk toe. "Maar het was... het was alsof iets in mij wakker werd, iets dat al die tijd sliep."

Andros knikte langzaam, zijn ogen gefocust op haar, alsof hij een raadsel probeerde op te lossen. "De kracht van Thalassia," zei hij zacht. "Misschien ben jij degene die het moet beschermen, Helena. Misschien was je altijd al bedoeld om dit te doen."

Helena voelde een golf van verwarring, maar ook van verantwoordelijkheid. Ze wist dat Andros gelijk kon hebben, maar de implicaties ervan waren enorm. Ze kon het zich niet veroorloven om te falen – niet nu, niet wanneer het lot van het eiland op het spel stond.

"Wat nu?" vroeg Kallista, haar stem zacht. "Aristos zal niet opgeven. Hij zal terugkomen."

Helena keek naar de doos op het altaar, die nu stil lag, de gloed van de juwelen gedoofd. "We moeten deze kracht beschermen," zei ze vastberaden. "We moeten voorkomen dat Aristos of iemand anders het ooit nog kan gebruiken."

Andros knikte instemmend. "We moeten een manier vinden om het voor altijd te verzegelen, zodat het niet in de verkeerde handen valt."

Samen, met een nieuwe vastberadenheid in hun hart, begonnen ze de oude inscripties op het altaar te bestuderen, op zoek naar een manier om de kracht diep onder de aarde terug te brengen, waar het veilig zou zijn. Maar diep vanbinnen wist Helena dat dit nog maar het begin was. Aristos was misschien tijdelijk verslagen, maar de dreiging was verre van voorbij.

En nu, met de kracht van Thalassia in zichzelf, wist ze dat ze de sleutel zou zijn in de strijd die nog zou komen. De toekomst van het eiland hing aan een zijden draadje, en Helena moest alles op alles zetten om het te redden – en zichzelf in het proces niet te verliezen.