Köksünde büyük bir acı;
Yaralamış tüm hayatını.
Yara olmadan önce acı;
En büyük umuduydu,
Şimdi ise aklında büyük anı.
Bilemezdi,
Bilememişti.
Yürüyordu ölümüne doğru,
Kendinden bir parça uzak,
Güneşin doğmasına ramak kala.
Adımları sarsak,
Omuzları çökük;
Dik duramamış hayatı boyunca.
Oysa kaya gibi sert taş,
Denizin bir dalgası ile parçalanmış.
Sevdiği küçük kadın;
Büyümüş,
Korktuğu mezarlığı yuva yapmış.
Ve elinde bir demet çiçek,
Köksünde ki en büyük acıya,
Karanlığında ki aydınlığa bırakmış.
Elleri değince soğuk taş zemine,
İçinde ki alev şahlanmış,
Sönmez alev yakmış onu,
Kirpiklerinin altından bakan gözler,
Süslenmiş kov alevle.
Belki bir gün.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlığın Sokağında.
PoetryKendime ait şiirler ile dolu bir evren, sadece bana ait, sadece yazdıklarım ve yazacaklarımla.
