"Karanlık zihnimde seni bir çiçek tarlası yaptım."
☾ ⋆*･ﾟ:⋆*･ﾟ
𝗸𝗮𝘀𝗮𝗽
vahşice öldüren.
𝗹𝗶𝗹𝗮
zambak çiçeğini ifade eden latince "lilium" ve türkçe'deki "leylak" kelimesinden türetilmiştir.
Kasap, sö...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•LİLA•
Dakika.
Dakikalar.
Saat.
Saatlar.
Durma.
Kapılar açıldığında, hafifçe korktum.
"Hadi prenses" diye bağırdı yakınımdaki bir adam.
Sözlerine odaklanamıyorum, dikkatim arka plandaki gürültüye kaydığında. Rüzgar yok. Gece böceklerinin, motorların gürültüsü yok; hiç bir şey yok. Sadece biz varız.
Seni kapalı bir yere götürdülüler.
Zorlukla yutkunarak bacaklarımı araçtan dışarı doğru uzattım. Aniden bir el kolumu tuttu. Hızla ilerliyoruz, arkamızda yeni kapılar açılırken. Onu burada, yakında hayal ettiğimde nefesim kesiliyor. Beni öldürmek istiyor. Ona bir fırsat verecekler.
Artık kendimi savunacak hiçbir şeyim olmayacak. Talimatlar veriyorlar bana ama olup bitenlerle ve henüz yapamayacaklarımla fazlasıyla meşgul olduğumdan hiç bir şey dinlemiyorum. Uzun bir koridordan birkaç metre geçtikten sonra sanırım kolumu tutan adam duruyor ve beni de kendisiyle birlikte sürükledi.
Bir kapı açıldı. Sola dönüyoruz. Gürültü daha bastırılmış bir odaya. Beni bir sandalyeye oturtuyor. Önümde belli belirsiz bir şekilde dokunuyorum. Bir masa. Kapı kapandı. Sessizlik beni de terk etti. Karanlıkta görüntüler akmaya başladı. Ve ardından gözyaşlarım.
Dakika.
Dakikalar.
Zamansal bulanıklık.
Kapı açıldı. Yeni adımlar. Babamınki gibi ağır ayak sesleri. Sağ tarafıma bir hava akımı esirdi. Bir sonraki saniye, gözlerim ışığa alışamadan başımın üstündeki lamba beni kör etti. Yukarıya bakmadan önce görüşümü engelleyen saçları kovmak için başımı salladım.
En azından beni öldürmeye çalışan maskeli adam değil. Bu adamda beni etkileyen ilk şey küstah gülümsemesi. Vücudu düz ve grileşen saçları geriye doğru taranmış. Karşımdaki sandalyeye oturmadan önce gözleri olabildiğince üzerimde dolaştı.
