"ဟျောင်း ~ ဒီနေ့ အိမ်မှာ မရှိဘူးလား"
ဖုန်းထဲက ဆောင်းချန်ရဲ့ အသံ ခပ်ဆာဆာက အရက်သောက်ထားကြောင်း သိသာနေတာမို့ ဝွန်ဘင်း မရယ်မိဘဲ မနေနိုင်ပေမယ့် စိုးရိမ်စိတ်လေးပါ ကပ်ပါမိပြန်တာ။
"ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ဆောင်းချန်"
"အာ ~ ကျွန်တော် ကျောင်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားပွဲလေး တစ်ခု ရောက်နေတာ။ အခု အိမ်ပြန်နေပြီယယ်"
"ဘာနဲ့ ပြန်တာလဲ"
"တက်စီနဲ့ပါဗျ။ ဟျောင်းကို တွေ့ချင်လို့ အိမ်ဝင်လာလိုက်မလို့လေ။ လှမ်းမေးတာ"
"ဟျောင်း ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာ မရှိဘူး။ မေမေကြီးတို့ဆီ ရောက်နေလို့။ ဆိုးလ် ပြန်လာဖို့ကတော့ ကြာဦးမယ်"
"ဪ ဟုတ်ပြီ။ အာ့ဆို အဲ့မှာ အေးဆေး ပျော်ပျော်နေဦးနော်"
လူကြီးကို ပြန်ပြီး ကလေးလို ဂရုစိုက်ပေးနေတဲ့ ဂျောင်ဆောင်းချန်ကို ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။
"အင်းပါ။ မင်းလည်း ဂရုစိုက်ပြန်နော်။ ပြန်ရောက်ရင် တွေ့မယ်"
"အဲ့စကားနဲ့တင် အားရှိသွားပြီ။ စောင့်နေမယ်နော်"
ဆောင်းချန်နဲ့ ဖုန်းပြောပြီးနောက် ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်မိတော့ ကြယ်တွေ စုံလင်လို့။ မိဘအရိပ်က အေးချမ်းတယ်ဆိုတာ တကယ် ထင်ပါရဲ့။ မေမေကြီးတို့ ကျောင်းက နယ်ဘက်မှာဆိုတော့ ကားသံ၊ လူသံ ရှင်းပြီး လေထု သန့်ရှင်းတာမို့ စိတ်လည်း ကြည်စေတယ်လေ။
"သားလေး။ လာ ထမင်းစားကြမယ်"
နောက်ကနေ လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့ မေမေကြီးရဲ့ အသံကြောင့် ဝွန်ဘင်း ပြုံးလိုက်မိကာ အိမ်ထဲကို ပြန်လျှောက်ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အချိန်တစ်ခုလောက်တော့ ဒီနေရာမှာ နေဦးမှပါ။ လွမ်းနေခဲ့ရတဲ့ နေရာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။
⋆｡ ﾟ☁︎｡ ⋆｡ ﾟ☾ ﾟ｡ ⋆
"ဂျင်းဟွာ..!"
သူငယ်ချင်းကောင်က ကလပ်က ဗီအိုင်ပီခန်းထဲကို အမောတကာ ပြေးဝင်လာတာမို့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို နမ်းနေရင်းက ဆွဲဖယ်လိုက်ရတော့တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ အသိမရှိသလို ဆိုဖာပေါ် ဖုတ်ခနဲ ကျသွားကာ ဆေးမိနေသလို တဟိဟိ ရယ်နေလေရဲ့။
STAI LEGGENDO
Fall On Me
FanfictionHe fell first and he would fell harder for him. Jung Sungchan x Park Wonbin
