ကျောင်းပိတ်ရက်ကိုတောင်မှ ဆောင်းချန်နဲ့ ဒီ mart ရှေ့မှာ လာတွေ့ပြန်တာမို့ ဝွန်ဘင်း အံ့ဩမိတာတော့ အမှန်။
"မင်း စာမလုပ်ဘူးလား အချိန်တွေ ပေါနေတာလား"
"ကျွန်တော်က ဒီအချိန် လမ်းထွက်နေကျပါဗျ~ စာက ညဆို လုပ်တယ်"
Mart ရှေ့က ခုံလေးမှာ ထိုင်ရင်း မုန့်တူတူ စားနေတာမို့ ဆောင်းချန်ကို ဝွန်ဘင်း တကယ် နားမလည်သလိုသာ ကြည့်မိနေတာ။
ဒီရက်ပိုင်းမှာ ဒီကောင်လေးနဲ့ တရင်းတနှီး ရှိလာမိတယ် ဆိုတာကိုတော့ ဝွန်ဘင်း ဝန်ခံရမည်။ ဒီကောင်လေးက သူ့ကို တကယ့်ကို တွယ်တာနေတာ ဝွန်ဘင်းကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားမိတယ်။
ဒါပေမယ့်လည်း လူတွေကို ယုံဖို့ကို ဝွန်ဘင်း မရဲနေသေးတာ။ သူ လူတွေကို ကြောက်တယ်။ ကြောက်ရမယ့် အကြောင်းပြချက် ကောင်းကောင်းကလည်း ရှိနေခဲ့တာပဲလေ။
"ဟျောင်း! ကျွန်တော်ပြောတာ ကြားလား"
ရုတ်တရက် အတွေးနွံထဲ နစ်သွားတာ ဆောင်းချန် ရှေ့က ပြောနေတာတွေကိုတောင် မကြားတော့တဲ့ အထိ။
"ဟင်"
"ကျွန်တော် ကျောင်းပိတ်တဲ့အချိန်ကျ တူတူ လျှောက်လည်ကြမယ်လို့"
"ဟင်- ငါတို့က အဲ့လောက်ထိ"
"မရင်းနှီးဘူးလို့ မပြောနဲ့နော်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဟျောင်းကို ရင်းနှီးတယ်။ အဲ့တော့ ဟျောင်း လက်ခံကို လက်ခံရမှာ"
ထမင်းလိပ်ကို ပလုပ်ပလောင်း စားရင်း ပြောနေတာက ပါးတစ်ခြမ်း ဖောင်းနေတာမို့ ဝွန်ဘင်း မသိမသာ တစ်ချက် ရယ်လိုက်မိတော့တာ။
"အင်းပါ မင်းအဲ့လို ထင်လည်း မင်းသဘော"
နွားနို့ဘူးကို ဖောက်ကာ ကမ်းပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းဆိုသလို ဘူးကို ကိုင်ကာ မော့သောက်နေတာမို့ မနည်း တားရပြန်ရော။
"ဟျောင့် ချာတိတ် ဖြည်းဖြည်းသောက်ဟ"
"အဲ့ချာတိတ်ကို မခေါ်ပါနဲ့ဆိုနေ"
ကုန်သွားတဲ့ ဘူးကို ချက်ချင်း စားပွဲပေါ် ဆောင့်တင်ကာ ပြောလာတာကြောင့် ဝွန်ဘင်း မျက်ခုံးပင့်ကာ ကြည့်လိိုက်မိတော့တာ။
YOU ARE READING
Fall On Me
FanfictionHe fell first and he would fell harder for him. Jung Sungchan x Park Wonbin
