Ghost System [COMPLETED]

Chapter 1: Gunshot

Disclaimer: This is a work of fiction. Any names, places, characters, stories or events are fictional. Avoid plagiarism.

__

I have been inside this empty chamber for three hours. Alone.

All I have here was a single table, an empty can of juice and a chair kung saan ako nakaupo ngayon. Right infront of me, a two-way mirror was on the wall. Surely, ang mga taong nasa kabilang bahagi lang ng salamin na ito ang nakakakita sa akin.

Cameras are all over the corner of this box room. Inaantok na ako pero pinipilit kong huwag makatulog. Even a nap was not aloud.

Sinabi lang nila sa 'kin na gagawa sila ng final observation kung talaga bang wala na sa akin ang kapangyarihan ko.

They never intended to go this far, actually. It's just a proper procedure na kailangan nilang i-document but honestly, alam ko namang wala talaga silang pake kung wala na nga akong kapangyarihan o mayroon pa. I had been in my duty as one of the hero in this agency for almost four years at sa napakahabang panahon na iyon, masasabi kong wala talaga akong naitulong na maayos sa kanila.

I'm just an averaged hero type, with low telekinetic ability. I can't even lift a car with this power without breaking a lot of sweat, or fight a thug alone and win. Supporting hero lang ako sa ahensyang ito. Always at the back, gumagawa ng maliliit na bagay, and even isa rin sa nire-rescue ng kasamahan. Madalas akong ma-ospital o mawala sa serbisyo ng ilang buwan dahil sa palagi akong na-aaksidente sa mga labanan.

Nakakahiyang aminin pero gano'n ako kahina. And I can't change that painful fact no matter how hard I tries to. Why did I became a hero then? It's simple. I want money to survive. No one can blame me to it na bakit ko pa pinasok ang trabahong ito kung wala naman akong sapat na lakas para tumagal sa ganito.

The metallic door opened with a beep and a man on a suit entered, with both hands hidden inside his pockets. Sinundan ko lamang siya ng tingin hanggang sa huminto ito sa tabi ko. "Am I free to go now? Hindi pa tapos ang 24 hours, naiinip na ba kayo?"

He sighed. "Let's just say. Marami pa kaming ibang kailangang asikasuhin bukod dito. Sigurado ka na ba talagang hindi mo na kayang gamitin ang kapangyarihan mo?"

I stared at the empty can on the table, and pointed my palm towards it. I tried to used my power but as expected, the can remains still. Kaya't sinukuan ko na lang din, "See? I can't do it anymore."

"Well. That should be enough to clear everything, I guess." He replied. Hindi ko malaman kung dismayado ba siya o masaya dahil dito.

Tumayo na ako that's when he offered his hand, "We are sad to see you leave like this, Tobias."

I really hoped you're saying that from your heart and not just for the sake of formalities. But why would I even care? I mean, the issue here are not them, but my own weakness alone.

Tinanggap ko ang pakikipagkamay nito. With my sling bag on. Nakalabas na ako ng building at maraming reporters at mga bystanders ang nakaabang sa may front entrance nito.

A security guard adviced me na dumaan sa backdoor at alam ko na kung bakit. They are introducing new heroes in the world. Nakakainggit, but nothing I can do about it.

Nakauwi na ako gamit ang aking bisikleta. I lived in the fifth floor of an apartment building at habang binubuksan ko ito, naabutan ako ni Mrs. Acula. "Tobias. Mabuti naman at nakauwi ka na."

Saan ba siya nanggaling? Hindi ko siya nakitang lumabas kahit saan. Inaabangan niya ba ako rito?

I smiled to her. "Ah. May maitutulong po ba ako?"

She then laid out her palm with also a smile pero alam ko namang hindi talaga iyon totoong ngiti. "Tatlong buwan ka nang huli sa renta mo. Baka naman oras na para magbayad ka."

Luckily. Dahil sa pagre-retiro ko bilang isang hero. Mabait naman ang agency na binigyan ako ng last payment na sapat lang talaga sa tatlong buwan na renta ko. Ang hirap talaga ng buhay.

Kaya't hinati ko na muna ang perang hawak ko at binigay sa kanya. "Isang buwan lang po muna ang kaya kong bayaran sa ngayon. Sa susunod na lang po ang iba."

"Ah. Gano'n ba. Sige. Pero sa susunod, kapag hindi ka pa rin nakakabayad ng buo, magsimula ka nang mag-impake ng gamit mo, maliwanag ba?"

Tumango akong nakangiti rin dito. "Opo. Naiintindihan ko po."

"Sige!"

Kinandado ko na ang kwarto nang ako'y makapasok sa loob.

Nakakapagod. Mukhang kailangan ko na ulit maghanap ng ibang trabaho ngayon. Hindi na ako mabubuhay sa susunod na buwan kapag ganito pa rin ako.

Binuksan ko ang switch at umilaw ang buong silid. Pero nagulat ako nang ang tumambad sa akin ay ang makalat na kwarto.

Basag sa sahig ang lampara. Ang mga damit ay nagkalat kung saan. Basag ang bintana at may senyales pa ng sapatos na pumasok.

May magnanakaw?! Pinasok ako ng magnanakaw! Mukhang walang senyales na umalis ito. Kailangan ko itong mahuli ngayon din.

Dumiretso ako sa may kusina at gano'n din ang nakita ko. Nagkalat ang mga basag na pinggan sa sahig. Mga kubyertos at nakabukas na cabinet.

Sa aking kwarto ang huling parte na sinilip ko. At doon. Nanlaki ang aking mata nang magkasalubong din ang tingin namin ng magnanakaw.

Pulang-pula ang mga mata niya't kidlat na sinunggaban ako nang walang pag-aalinlangan. I panicked. Nakalimutan kong wala na pala akong kapangyarihan dahil sinubukan ko itong pigilan gamit ang telekinesis pero sipa sa sikmura ang natanggap ko.

I leave a cracked on the wall nang bumangga ako roon sa sobrang lakas. What the heck! Ang sakit!

Ngunit nagpumilit pa rin akong makatayo. "Sino ka—" my words was cut off when unexpectedly, this burglar took out a handgun from his waist and fired a single shot to my heart.

That's too loud and painful. Nawalan ako ng kontrol sa aking paghinga. My eyes turned lifeless as my body drops, face first on the floor.

Then everything went silent.