Nova (Gönülden kaybolan Yıldız)

Gül Reçeli'nin Miladı

13.07.2021 (Beran Şanışer: )

Bugün güzelimin, kız kardeşimin doğum günü. Öz kardeşim öldüğünde tam 7 yaşındaydım. Son kez saçlarına dokunduğumda, son kez onu öptüğümde, saçını şakasına çektiğimde, gözlerine son kez baktığımda ve son kez gülüşünü bana ağabey deyişini işittiğimde 7 yaşında bir çocuktum.

Çocuk sonuçta unutur dediler. Unutamadım. Kız kardeşimi son kez gördüğüm anı ben unutamadım. Unutamayacağım. Tam bir yıl sustum. Kız kardeşim benim yaşam enerjimdi. Benim bir tanemdi. Yaşam enerjimin sonu ben olmuştum. Benim yüzümdendi. Herşey benim yüzümdendi.

Çok zordu. Bir anne evlat acısı yaşadı, bir baba bir tanecik çiçeğini toprağa verdi. İki ağabey bu dünyada sahip oldukları en büyük mücevherini kaybetti. Buna sebep de o abilerden biriydi.

İhra sayesinde toparlandım. Bana gelip yaralarımı sarmasaydı belki de ben hala o yaşasa da ölüden bir farkı olmayan adam olmaya devam edecektim. Bana gelip "Ben senin kız kardeşin olurum, istersen bana kız kardeşinin ismi ile de seslenenilirsin." demeseydi o gün ben hala bir ölü kalacak yasımı tutmaya devam edecektim.

Seslenemedim biliyor musunuz? Ben İhra'ma kız kardeşimin ismi ile seslenemedim. Sonu onun gibi olur bir kardeşimi daha kaybederim diye çok korktum. Ama o gün ne oldu. İhra bana sımsıkı sarılıp ağabey dedi ve benim tüm yaralarıma merhem, ağrılarıma şifa oldu. Beni İhra'mın bir sarılışı hayata döndürdü.

Şimdi, bugün İhra'm tam 18 yaşına girecek. Dünyalar güzeli bir Genç kız oldu. Beraber büyüdük ve bana söz verdiği gibi her anımda yanımdaydı. Ben 18 olalı 7 ay oluyor. Abiyim ben, abi.

Ayna karşısında İhra'mıj bana doğum günümde hediye ettiği takım elbise ile kendimi süzdüm. Bir ıslık çaldım. Bu kız bu işi biliyor, tabi giyen de maşallahlık olunca.

Yatağın üzerindeki hediyelere bakıp gülümsedim. Çok beğenecekti. Adım kadar eminim benim küçük hanımağam bu hediyeye bayılacaktı.

Merdivenlerden inip avluda oturan anne babamın yanına gittiğimde annem yine babama heyecanlı heyecanlı birşeyler anlatıyordu. Babam da yüzündeki gülümsemesi ile eşini izliyordu. Babam anneme deliler gibi aşıktı ve bunu her daim hissettiriyordu. Birbirine deliler gibi aşık ebeveynlerin çocuğu olduğum için çok şanslıydım..

Annemin yanına gidip arkasından sarılıp, yanağına sulu sulu bir öpücük kondurdum. Böyle yaptığımda deli oğlan der kulağımı çekerdi. Tam şu an da olduğu gibi.

- "Hayırdır aslan oğlum anneni öptün, pek bir neşelisin. Var mı özel bir sebebi merak ettim."

Babam, her daim ilgili ve şefkat doluydu. Saygıyı da sevgiyi de bana öğretendi. Anneme aşıktım lakin babama hayrandım. İleride babam gibi olacağım derdim. Babamın gözlerindeki gurura bakıyorum da başarmışım.

Babamın yanına gidip oturdum. Sağ elimi babamın dizine koyup hafif şakayla karışık konuştum.

-"Bakıyorum da sevgili eşiniz bütün algılarınızı kendi üzerine toplamış. Yoksa kızınızın doğum gününü unutacağınızı düşünmüyorum."

Önce yalandan kaşlarını çattı. Sonra elini kaldırıp enseme silleyi çaktı. Kaç yaşında gelirsem geleyim Seyhun Şanışer formunu kaybetmiyordu. Bu durumdan da en çok ensem muzdaripti.

"Eşek sıpası seni! Ben kızımın doğum gününü unutacak bir amca mıyım? Şimdi seni şurada kendini unutacak hale getiririm." dedi ve enseme bir sille daha yedim. Adam resmen bana bir tane yapıştırmak için bahane arıyor, fırsat kolluyordu. Ellerimi dizlerime vurup ayağa kalktım. Kalırsam ensem daha fazla dayanamayacaktı sanırım.