Aşk-ı mardin

1

BİR SÜRÜ KAYIP YAŞANIYOR HER GÜN. AMA ERTESİ GÜN, YİNE HERKES KAHVALTISINI EDİP İŞİNE GİDİYOR. HAYAT DEVAM EDİYOR YANİ. BÖYLE MI NASIRLAŞIYOR YÜREĞİMİZ?'

- CEYLİN

                      -1 bölüm -

Buzdan bile daha soğuk olduğunu düşündüğüm uçurumun tam dibindeyim ne yaptığımı nasıl yaptığımı bende bilmiyorum

Nefes alıyormuydum sahi onuda  bilmiyordum ama yaşamadığıma kesin emindim

buharlaşmış ruhum ve cılız bedenime rağmen yaşadığımada emindim ama

Sigarayı tekrar çektim içime bunun son sigara paketim olacağını nerden bilebilirdimki

sadece tekrar çektim içime herşeye rağmen kaç paket bitirmiştim ve bana ne katkısı vardı bu iletin bilmiyorum

Ölmek mi istiyorum yoksa yaşamak mı kimim neyim ve ne için varım bu kirli korkunç dünyada onuda bilmiyordum

Kendimi tanıtmış olsam bir dip derdim boşluk yalnızlık ve hayal kırıklığını gösteren bir dip

Herkesin bir kukla gibi oynadığı Kimseninde düşünmediği bir oğlan çocuğuydum büyümemiş bir oğlan çocuğu

Gerçeğe muhtaç kalbi kırık bir oğlan çocuğuydum ben ölmek bu kadar yakınımdayken neden ölmüyordum peki

Sanırım benimde kabusum buydu ölmemek veya ölememek bu kabus aleminin derinliklerine dalmışken telefonum çaldı birden

Yarım sigarayı hiç düşünmeden aşağı firalatım direk sonra telefonu cebimden çıkartıp açtım 

Soğuk sesimi düz tutum  " ne var " dedim sadece bu iki kelime bile beni oldukça zorluyordu 

Nefes alışverişlerim kesik kesikti Sigarayı fazla tükettiğim içinde olabilirdi " Ne zaman geleceksin okulunda bitti  " dedi

"  yakında "

Diyip karşı tarafın cevabını beklemeden kapatım telefonu yüzlerine hiç umursamadan

tekrar düşündüm derince her zaman yaptığım gibi bu hayatın bana yaptıklarını  tek tek düşündüm

Tekrar bir sigara çıkartım cebimden ve çektim içime....

...

              -1 hafta sonra-

Elimdeki sırt çantasıyla uçaktan indim sonunda gelmiştim mardine yıllar sonra beni ceheneme hiç  acımadam gönderen o topraklara gelmiştim

Uçaktan indiğim an yüzüme vuran sert rüzgar resmen içimi yakmış ve ürpertmişti

Derin nefes verip abimi  aradım direk " ben indim ne zaman gelirsin " dedim ona karşıda  soğuktum

Telefonun öbür tarafından araba sesi geliyordu yolda olduğu belliydi

" gülüm 10 dakika ya geliyorum sen bekle beni "

"  bekliyorum "

diyip kapatım telefonu aslında ona diğerleri gibi kırgın değildim ama işte o aileden olması bile bazen ona olan sevgimi soğutuyordu

İçeri havalimanına doğru yürümeye başladım bir elimde valiz diğer elimdede sırt çantası vardı

Burdan en son gittiğimde elimde küçük bir sırt çantası vardı ve 8 yaşındaydım şimdi ise 24 yaşında bir valizle eve geri dönüyordum

Etrafa usulca göz gezdirdim insanlar harıl harıl bir yerlere yetişme çabasındalardı onlar umursamadan yoluma devam etım

İçeri girip oturma alanlarının karşısında durdum başımdaki şapkayı çıkartıp valizin üstüne indirdim