OBSESI DANIAL (TAMAT)

OBSESI DANIAL (43)

“Kenapa awak panggil saya?"

“Saya rindu dekat awak Dania." Wajah Dania direnung lama.

“Saya ada banyak kerja nak buat ni.Awak nak apa apa tak?"

“Saya nak awak boleh?"

“Jangan nak merepeklah awak.Kita ni masing masing dah nak kahwin.Tolonglah lupakan saya.Jaga hati bakal isteri awak tu." Dia menasihati.

“Biarlah,dah orang nak paksa saya kahwin dengan dia.Suka hati sayalah nak layan dia atau pun tak."

“Awak tak boleh macam tu.Kasihan dekat dia tau."

“Lagi kasihan dekat saya sebab kehilangan orang yang saya cintai."

“Tak payah nak sedih sedihlah.Awak tu lelaki,tak boleh lemah."

“Saya lemah pun sebab awak."

“Kalau tak ada apa apa,saya keluar dululah.Saya nak sambung buat kerja." Dia cuba mencari alasan,padahal kerja dia dah siap.

“Pandai awak menipu eh."

“Mana ada saya menipu." Dalihnya.

“Macamlah saya tak tahu."

“Kita nak buat apa dalam office awak ni.Nanti apa pulak orang cakap."

“Saya tak kisah apa orang nak cakap."

“Memanglah awak tak kisah,tapi saya kisah."

“Awak tak sedih ke?"

“Sedih? Kenapa saya nak sedih pulak?"

“Awakkan dah nak kahwin dengan lelaki lain.Saya pulak akan kahwin dengan perempuan lain." Nampak macam Dania tak sedih langsung nak berpisah dengan dia.

“Dah memang kita tak ada jodoh.Saya menangis sampai air mata saya berdarah pun,ia takkan dapat ubah apa apa."

“Awak berdoa jelah banyak banyak supaya dapat isteri yang baik dan faham perangai awak."

“Dalam doa saya masih ada nama awak."

“Awak tak perlu sebut nama saya dalam doa awak.Kita memang dah tak ada jodoh."

“Manatahu kita tiba tiba berjodoh nanti."

“Dalam mimpi awak jelah rasanya."

“Mimpi tu akan jadi kenyataan jugak."

“Suka hati awaklah.Saya nak sambung kerja." Makin lama duduk dalam office Danial,makin serabut dia jadinya.