"ဟားးး. ဟားးးး ဟုတ်လား "
သူ့ရဲ့စကားကို ရယ်မောကာ တုန့်ပြန်လိုက်တဲ့မက်စွန်ကြောင့် ရန်ရင်း အလိုမကျဖြစ်သွားရသည်။အဲ့တာက ဘာသဘောလဲ?
"မင်းဘေးနားမှာ ငါ့အတွက်နေရာမရှိဘူးဆိုရင် ဘာလို့ ဒီအိပ်ယာပေါ်ကိုရောက်နေမှာလဲ ဟမ် "
"မင်းခေါင်းထဲမှာ တဏှာပဲရှိနေလို့ မရမက ငါ့အိမ်ကိုလိုက်လာခဲ့တာပဲမဟုတ်လား"
မက်စွန်က ရန်ရင်းရဲ့စကားကြောင့် ဖောင်းနေတဲ့ပါးရဲရဲလေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ညှစ်လိုက်မိသည်။
"ခံပြောတတ်နေပြီလား ခွေးမလေး "
ထို အထိအတွေ့ကို ရှောင်ရန် ခေါင်းကိုလှုပ်ပြီးရုန်းပေမဲ့ မက်စွန်ရဲ့ သန်စွမ်းပြီးကြီးမားတဲ့လက်ဖဝါးတွေကို သူမတွန်းလှန်နိုင်ခဲ့ပါ။
"ငြိမ်ငြိမ်နေ.... နှုတ်ခမ်းကို နမ်းမှာ"
သြရှပြီး တည်ငြိမ်လွန်းနေတဲ့ အသံကြောင့် ရန်ရင်းလှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားရသည်။ထို့နောက် သူ့ကိုအုပ်မိုးထားတဲ့သူကို စူးစိုက်ကာကြည့်လိုက်မိသည်။
ဟက်....
ပြွတ်.... ပြွတ်.... !
မနေနိုင်စွာနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို တရှိုက်မတ်မတ်စုပ်ယူလိုက်ပြီးတော့ အနည်းငယ်ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပွတ်သပ်လိုက်လေသည်။နူးညံ့နေသည့်အထိအတွေ့လေးနဲ့ အိစက်မှုက မက်စွန်ကို အချိန်တိုင်း ထိန်းမရ သိမ်းမရဖြစ်စေသည်။
"အဲ့လိုကြည့်ပြီးမမြူဆွယ်နဲ့ ၊ အတင်းအကြမ်းပတမ်းလုပ်လိုက်မိရင် အပြင်မှာရှိနေတဲ့မင်းမိသားစုတစ်ခုလုံးကြားသွားလိမ့်မယ်"
ဘယ်တုန်းကရော မကြမ်းတမ်းတာရှိသေးလဲဆိုတဲ့စကားကိုတော့ ရန်ရင်းပါးစပ်ကနေထုတ်မပြောမိတော့ပါ။ဘယ်လိုပဲနေနေဒီအယုတ်တမာက ရိုင်းစိုင်းလိမ်ညာပြီး မျက်နှာပြောင်အရမ်းတိုက်တတ်မှန်းသိနေလို့လေ ။
"နို့အရမ်းစို့ချင်နေပြီ "
ပြောပြီးတာနဲ့ မက်စွန်က ရန်ရင်းရဲ့ရင်ဘက်တစ်ခြမ်းမှာ ခေါင်းကိုကပ်လိုက်သည်။ထို့နောက် နီရဲပြီး ဖောင်းနေတဲ့အသားစိုင်လေးကို စွဲဆုပ်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်က ဆူထောင်နေတဲ့နို့သီးလေးတွေကို ပွတ်ချေပေးမိသည်။
