“ငါတောင်းပန်ပါတယ်.. မက်စွန် “
အာ့ ဟားးး
ရန်ရင်းက သူ့ရဲ့ခြေချောင်းတွေကိုကုပ်ကွေးလိုက်သည်။ ဒီခံစားချက်ကထူးဆန်းပြီး သူ့ရဲ့အသွေးအသားတွေကို ယားးယံစေသည်။ထိုသို့ဖြစ်ရချင်းအကြောင်းအရင်း ကတော့ သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာခေါင်းထည့်ထားပြီး သူ့ ရဲ့ ပူစီလေးကိုအကြမ်းပတမ်းလျှက်နေတဲ့ မက်စွန်ကြော င့်ပင်။ထိုနေရာလေးက ချွဲပစ်နေတဲ့ အရည်ကြည်တွေ များစွာစိမ့်ထွက်လာပြီး မက်စွန်ရဲ့မေးစေ့နဲ့ မျက်နှာရဲ့ နေရာတစ်ချို့ကိုပေကျံသွားစေသည်။
မက်စွန်က သူ့ရဲ့အစိသေးသေးလေးကို ခပ်ဖွဖွလေးဖိ လိုက်စုပ်လိုက်ကာ အပေါက်ဝထဲကိုလျှာထည့်လိုက် သည်။ထို့နောက် ထိုအေးစက်စက်လျှာပြားက အပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေလေ သည်။ရန်ရင်း သူ့ကိုယ်သူပြန်ပြီးသတိမရတော့လောက် အောင် ရီဝေနေလေသည်။မက်စွန်ရဲ့ လျှာက ရှည်ပြီး အေးသည်။သူ့ရဲ့တစ်ခါလေးမှအသုံးမပြုရသေးတဲ့ အပေါက်ဝလေးကထိုအရာလေးဝင်ထွက်နေတာကိုပဲ အတော်လေးသဘောကျနေပြီး ညှစ်တောင်ညှစ်နေမိ သေးသည်။
"ပြောတော့ မလုပ်ပါနဲ့ဆို အခုတော့ ဖီးလ်တက်နေပြီမ လား ဖာသည်သေးသေးလေး "
အင့်..
မက်စွန်က အရည်တွေနဲ့ပြောင်လဲ့လဲ့ဖြစ်နေတဲ့သူ့ရဲ့
မျက်နှာကိုမော့ပြီး ရန်ရင်းကိုပြောလိုက်သည်။ထိုကဲ့သို့ ပြုမူချင်းက ရန်ရင်းကို ပိုပြီး အပူချိန်မြင့်တက်စေသည်။ချောမောပြီးညိုရဲနေ တဲ့မျက်နှာက သူ့ရဲ့ စောက်ရည်တွေနဲ့ ပွတ်တိုက်ခံထား ရတာကိုကြည့်ပြီး သူရဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲက အရည် တွေတဗြစ်ဗြစ်ထွက်လာပြီး ပြီးသွားခဲ့ရသည်။
အရမ်း... အရမ်းကောင်းတာပဲ
သူ ကိုယ်တိုင်အာသာဖြေခြင်းကိုအကြိမ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ မလုပ်ရဲတာရော ကြောက်တာရောပေါင်းပြီး ပြီးပြည့်စုံတဲ့စိတ်ကျေနပ်မှုကိုဘယ်တုန်းကမှမရခဲ့။အခု ကတော့ သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်တွေစုပ်ယူခံလိုက် ရသလိုမျိုး ၊ အေးစိမ့်တဲ့ တိမ်တွေကိုစီးပြီး မြေပေါ်ကို အဟုန်နဲ့ဆင်းလိုက်ရသလိုမျိူး။
