အင့် အင့် ဟ့
ရန်ရင်းရဲ့ စောက်ပတ်လေးက ပြဲကွဲမတတ်အလိုးခံနေရ ပြီး နို့သေးသေးလေးတွေကပါ ကြေမွအောင်အဖိညှစ်ခံ နေရသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်အခုချိန်ထိ သန့်စင်ခန်းအပြင်ဘက်ကို မထွက်ရသေးပေ။မက်စွန်က သူ့ရဲ့ ပူစီကို အကြမ်းပတမ်းလိုးခွဲနေပြီး လူတွေတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ဝင် လာခဲ့ပေမဲ့လည်း လုံးဝမရပ်တန့်ပေးခဲ့။
“တော် _ တော်ပါတော့ ငါအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ”
*နိုး: ငါဒီလောက်နဲ့ ဝမယ်လို့ထင်လား ၊ မင်းကိုသတိလစ် အောင် လုပ်ပြစ်ချင်တာ "
ပြောရင်းနဲ့ မက်စွန်က စူစူဖောင်းဖောင်းအဖုတ်လေး ကို ခပ်သွက်သွက်ထိုးသွင်းသည်။လူတွေသိရှိသွားမှာ ကြောက်တဲ့ ရန်ရင်းကသာ သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့အတင်း ဖိအုပ်ထားရသည်။
“ချီးပဲ သေအောင်ကြပ်တယ်.. မင်းမှာသားအိမ်ရောပါ တာလား၊ ဟမ် ဒီမှာ ငါ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ဆောင့်မိနေပြီ"
တကယ်ကြီး မက်စွန်ရဲ့လီးက သူ့ရဲ့ အတွင်းထဲက နေရာ တစ်ခုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိမိနေလေသည်။သူ့မှာ သားအိမ် ပါ မပါဆိုတာကိုသူသေချာမသိ။သူသိတာ က သူငယ်ရွယ်သေးတဲ့အချိန်ထဲက သူ့ရဲ့မိဘတွေက ထို အရာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး စကားမဟသလို နည်းနည်းလေးမှ လည်းသိချင်စိတ်မရှိကြဘူးဆိုတာပါပဲ။
ဖတ် ဖတ်
တစ်ချက် တစ်ချက် သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုက ပိုမိုပြင်းထန်လာပြီး တားနေတဲ့ရန်ရင်းကပါ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပေးတတ်လာသည်။အခုဆိုရင်ရန်ရင်းပြီးနေ တာနှစ်ခါရှိနေပြီ။ဒါပေမဲ့ မက်စွန်က တစ်ခါလေးမှမပြီး
မက်စွန်ရဲ့လီးက ရှည်ပြီး ကြီးကာ မဲမဲပြောင်ပြောင် နဲ့ဖြစ်သည်။ထိုအရာကြီးက သူ့ရဲ့ အဖုတ်ထဲကိုဝင် ထွက်နေတာ ကြည့်မိတိုင်း သူ့ရဲ့ အတွင်းထဲက လှိုက်ယားတက်လာပြီး ထိုကဲ့သို့ မြန်မြန်ထိုးသွင်းနေတာကို ပင် အားမလိုအားမရ ဖြစ်မိလေသည်။တကယ်တော့ ဒါက သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး အကြိမ်ဖြစ်သည်မို့ နှုတ်ခမ်းသားတစ်ဝိုက်က ထုံပြီးနာကျင်နေသည်။ဒါပေမဲ့ ဒါက မက်စွန်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို ရပ်ပြစ်လိုက် သည်အထိတော့ဟုတ် မနေပေ။
