"ကောင်းလား "
ရန်ရင်းက သူ့ပါးစပ်ကိုလက်ဝါးဖြင့်ဖိအုပ်ထားပြီး မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနှင့်ပင်။မက်စွန်မေးတာကို လုံးဝမ ဖြေပေ။
အဲ့ဒီလူယုတ်မာက အမြဲတမ်းသူ့ကို လူပုံအလယ် မှာအရှက်ရဖို့မျှော်လင့်နေတာ။အခုလည်း ဟာလာဟင်းလင်းပြင်ဖြစ်နေတဲ့ခေါင်မိုးထပ်မှာ အတင်းချုပ်ပြီးလုပ်နေသည်။သူဘယ်လောက်ထိ တောင်းပန် ပြီးငြင်းနေပါစေ လုံးဝကိုမျက်ကွယ်ပြုထားသည်။
"မေးနေတာဖြေလေ သေအောင်လိုးသတ်တာခံချင်လို့ လား "
သူမေးတာကို အဖြေမပြန်တော့ မက်စွန်က ရန်ရင်းရဲ့ အထဲထဲသူ့ရဲ့လီးကို ဇွတ်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အပြင်းအထန်ဆောင့်တော့သည်။သူ့ရဲ့ကြမ်းတမ်းမှုကို မခံနိုင်တဲ့ကောင်လေးကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးယမ်းခါနေပြီး အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ဒါကို မက်စွန်ကပိုလို့ တောင်မကြိုက်သေးသည်။သူလုပ်ရင် အော်မှ သူပေးတဲ့ နာကျင်မှု သာယာမှု အားလုံးကို အသံထွက်ပြီးဖော်ပြမှ ကြိုက်သည်။
သူ့အသက်က ငယ်ပေမဲ့ သူကျားမ မရွေး အိပ်ယာပေါ်ကို တင်ဖူးသည်။ဒါပေမဲ့ ဒီ အပျက်ကောင်လို ခေါင်းမာပြီး သူ့ရဲ့အထိတွေ့ကိုငြင်းဆန်နိုင်တဲ့ လူကိုတစ်ခါလေးမှမ တွေ့ဘူးပေ။
အခုအခြေအနေက ရန်ရင်းက ခေါင်မိုးထပ်မှာရှိတဲ့ခုံစောင်းလေးကိုအတင်းဆုပ်ကိုင်ကာရပ်ထားပြီး မက် စွန်ကတော့အနောက်ကနေ အတင်းထိုးသွင်းနေတာ ဖြစ်သည်။
“ရပ်ပေး ရပ်ပေးပါတော့ တခြားလူတွေရောက်လာလိမ့် မယ်"
"ရပ်စေချင်လား "
မက်စွန်က အနောက်ကနေ ရန်ရင်းရဲ့နားနားကိုကပ်ပြီး ကလူသလိုပြောသည်။ရန်ရင်းကတော့ ခေါင်းသာတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။ထို့နောက်မှာတော့ မက်စွန်က ဟက်ကနဲ ရီလိုက်ပြီး သူ့အရာကိုဆတ်ကနဲဆွဲ ချွတ်ကာခုံစောင်းပေါ်ကိုတက်ကာ ခပ်စောင့်စောင့်ထိုင် လိုက်သည်။ထို့နောက် သူ့ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကို ရန်ရင်းအားမျက်စပြစ်ပြလိုက်သည်။
"မင်းပါ့မင်း လှုပ်ရှားပေး"
ရန်ရင်းက အင်တင်တင်ဖြစ်သွားရသည်။သူဘယ်လို လုပ်ပြီး အဲ့လိုလုပ်ရမှာလည်း၊ မလုပ်ချင်ဘူး။
