Chapter 55
Stell POV
Isang taon na din ang dumaan simula ng umalis sya at aaminin kong hanggang ngayon ay masakit pa din
Naaalala ko pa din sya palagi
Minsan iniisip ko siguro hindi pa talaga ito ang tamang panahon para samin o baka naman hindi talaga kami ang para sa isat isa
Naputol ang pag-iisip ko ng dumating si Ken
Ken: Hey! Tulala ka na naman dyan ajero
Natatawang puna nito sakin
Stell: Panira ka naman ng iniisip eh
Ken: wag mo na kasi syang isipin, tingnan mo ko chill lang
Stell: Sus takot ka naman kay-
Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil biglang dumating si Pablo
Pablo: Takot sino?
Umupo ito sabay akbay kay ken
Stell: ano ka ngayon? Haha
Kakamot kamot naman ng ulo si ken
Hindi ko akalain na magiging sila ni Pablo
Malihim kasi ang nga ito
Kung hindi ko pa sila nahuli na nag mamake out ay malamang hanggang ngayon ay wala akong alam
Open naman ang relationship nila sa kani-kanilang pamilya
Sa totoo lang minsan naiingit ako sa kanina lalo na kapag nakikita kong tanggap sila ng buong mundo
Nandito kami ngayon sa Palawan
Nagkayayaan sila at pinilit lang nila kong sumama kinuntsaba pa nila si Aira
Wala na din naman akong magagawa kaya naman nag-enjoy na lang ako
Josh: tey tara dito
Tumayo naman ako at lumapit kay Josh
Stell: Bakit?
Josh: Ikaw muna magluto dito tutal chief ka naman eh, maliligo lang ako sa dagat
Stell: Chief ka din naman ah
Josh: wala naman akong restaurant
Sabay takbo nito papunta sa dagat
Stell: Hoyyy! bumalik ka dito
Hindi na ako narinig pa ni Josh
Wala naman na akong choice kundi ipagpatuloy ang iniwan nitong lutuin
Saktong pagkatapos kong magluto ay nagsidatingan na sila Pablo, Ken at Josh
Pablo: ang bango
Ken: Oo nga kain na tayo
Nagsimula na kaming kumain
Habang kumakain ay walang tigil ang kadadaldal ni Josh kaya naman napagalitan na sya ni Pablo
Pablo: wala ka bang kausap sainyo josh? Ang daldal mo
Josh: Namiss ko kayo eh, saka pwede ba pablo hindi ko nga pinapakiaam paglalandian nyo ni Ken
Nakita kong namula si Ken dahil sa sinabi ni Josh
Ken: Hindi naman kami naglalandian ah
Josh: Anong hindi e rinig na rinig-
Bago pa sya may masabing hindi maganda ay tinakluban ko na ang bibig nya
Josh: WgakalanfskaooahdkakVyzusoa
Pablo: anong sinasabi daw?
Nagtatawanan kami hanggang sa inalis ko na ang takip ng bibig nya
Josh: walanghiya ka stell hindi ako makahinga
Stell: Hahaha sorry ang daldal mo kasi e
Nagtawanan at nagharutan pa kaming apat hanggang sa nagpasya na kaming magpahinga
Nang dumating ang gabi ay inaya ako ni Pablo sa labas
May dala na itong mga beer in can
Stell: Magpapakalasing ka ba?
Natatawa kong tanong dito
Pablo: Hindi naman, baka lang kasi mauhaw ka
Stell: Sana tubig dinala mo pau haha
Pablo: masarap naman to ah, o ito
Inabot nya sakin ang isang beer
Binuksan ko naman ito saka ko nilagok
Stell: Hmm masarap nga
Pablo: Sabi sayo eh haha
Nakaupo lang kami ni Pablo paharap sa dalampasigan
Nag-uusap lang kami ng kung ano ano hanggang sa tanungin nya ko ng tanong na hindi ko inaasahang itatanong nya
Pablo: Kamusta ka stell?
Stell: ha? Eto ok naman ako?
Pilosopo kong sagot sa kanya
Hinampas naman nya ko sa braso
Pablo: yung seryoso tey, kamusta ka?
Lumagok ako ng alak saka huminga ng malalim
Ilang minuto akong nagisip saka nagsalita
Stell: Yung totoo? Hindi ako okay
Lumingon si Pablo sakin
Stell: Hanggang ngayon hindi pa din ako ok, bakit ganun pau? Ako yung tumapos at hindi naghintay pero eto ako nasasaktan
Pablo: Bakit ba kasi hindi mo sinabing handa kang hintayin sya?
Stell: Para saan pa pau?
Pablo: Para sayo, para sa sarili mong kaligayahan
Inubos ko ang alak na hawak ko at kumuha ng panibago
Stell: Hindi ko din alam, siguro napagod na ko.
Lumagok akong muli ng alak
Stell: sobrang sakit na kasi para bang wala namang plano ang tadhanang umayon samin kaya siguro sumuko na ko
Pablo: sumuko ka ba talaga?
Stell: Hindi ko alam pau, ipapaubaya ko nalang sa tadhana ang lahat
Natapos ang inuman namin ni Pablo at nagpaalam na ito
Habang ako ay nanatiling nakaupo
Pinagmamasdan ko ang tahimik na paligid at ang payapang dagat
Ipinikit ko ang aking mga mata at kumawala ang luhang pumapatak lamang dahil sa kanya
Mabilis na lumipas ang tatlong araw na bakasyon namin at kailangan na naming bumalik sa manila
Ilang buwan pa ang mabilis na lumipas at natapoa na ang resto na ipinatayo ko sa tagaytay
Naging maayos ang pagbubukas ng resto at tinangkilik ito ng mga tao
Naging abala ako sa trabaho kaya unti-unti na kong nagiging maayos
Hindi ko na sya madalas maisip
Nakakatawa na ulit ako kagaya ng dati
Bumabalik na ang sigla ko at nagiging mas magaan na ang mundo ko
Namimiss at naalala ko pa din sya paminsan minsan pero hindi na ganun kasakit
Hahayaan ko na lamang ang panahon at tadhana ang gumawa ng paraan para saming dalawa
