Shadow •Chanmin• ⚜️

S(Shadow)

Çok uzun zaman sonra tekrardan birlikteyiz. Umarım son özel bölümü beğenirsiniz.
•••

Ve işte özel bölüm
Shadow'un gözlerinden:

Cüretkarsın.

Şu an dizlerimin dibinde başını bacaklarıma koyup uykuya dalmışken sen... Fazla farklısın.

Kimsesiz çocukların bu hayatta fazla şansı yoktur. Çeşitli kişiler tarafından ya satın alınır ya da sahiplenirler. Aynı evcil bir hayvan gibi itaat etmekle yükümlüdürler. Kimilerine hırsızlık kimilerine daha kötü şeyler yaptırılır. Dünya korkunç bir yer. Karanlıkla kaplı. Nefeslerin bir anda durabileceği, kırmızı sıvının her an etrafı kirletebileceği eşsiz bir korkutucukla yüklenmiş ağır bir gemi.

Benim nereden geldiğimi sorduğunu hatırlamıyorum. Sorsan da cevap veremezdim. Kendimle alakalı tek anı eğitilmemle başlıyordu. Onlarca belkide yüzlerce dövüş stili, atış şekli ve beden direnci testi... Sonunda ise yüz kişiden sadece hayatta kalan tek bir kişi... Shadow ismi verilen insan görünümlü bir yaratık.

Kendimden nefret ediyorum. Kandan da öyle. Garip değil mi? Sayısız insanın kırmızı sıvısı ile kaplı ellerim. Nefeslerini kesen parmaklarım var, tetiği çeken ve onları ayıran parmaklarım... Yüzümü her kapladığımda kendimi kan havuzunda görende bir zihnim.

Kurtarılamam. Ben. Kendime göre kurtarılamazdım. Kan havuzundan çıkamaz, kendime yeni bir sayfa açamazdım. Mümkün değildi. Olamazdı. Eğitilen bir kimsesiz çocuk olarak bu benim için sadece komik bir rüyadan fazlası değil-

"Ba... Ba." Duyduğum tatlı sesle ne zaman oynamaya başladığımı bilmediğim sarı saçlardan parmaklarımı ayırdım. Kapının girişinde minik ellerinin üstünden bana bakan turuncu saçlı bir bebek. Geul. Umut. Benim küçük umudum. Benim biricik bebeğim. "Baba?"

Oturduğum kanepeden hızlıca kalktım ve dizlerimin üstüne çökerek miniğimi kollarımın arasına aldım. Bebek kokusu burnuma dolduğunda deminden beri hissettiğim kan kokusununun psikolojik olduğunu anlamıştım. Küçük kollarını boynuma sarıldı. Kafasını da yerleştirerek köyü gözlerini bana dikti. Yumuşak olduğunu bildiğim tombik yanakları kırmızıydı. Bebeğim uyanır uyanmaz emekleyerek buraya gelmişti anlaşılan. "Gerçekten... Günaydın. Günaydın bebeğim. Uykunun aldın mı iyi misin?"

"Ben de iyiyim teşekkür ederim."

Az önce bacağımda yatan Chan benim kalkmamla düşmüştü. Geul'un yanına geleceğim diye açıkçası unutmuştum onu. Yan gözlerle yerde doğrulup aynı Geul gibi emekleyerek yanımıza gelen sarışın adama baktım. Geul onu seviyordu. Ona gülümsüyor ve onu da babası gibi görüyordu. Aynı beni gördüğü gibi. Aynı benim sevdiğim gibi...

"İyi ki yatağını yer yatağı şeklinde aldık. Şuna bak. Hemen gelmiş beyefendi. Hm? Ne oldu. Evet senin hakkında konuştum."

Heyecanlanıp gülünce bende gülümsedim. Çok tatlıydı. Fazla sevimliydi. Bebeklerin büyüdükçe o tatlılıklarının gittiği söylenirdi ama Geul sayesinde bunun sadece bir yalan olduğunu anlamıştım. Benim, bizim turuncu saçlı bebeğimiz gün geçtikçe daha sevimli oluyordu. Akıllıydı. Zekice cevaplar veriyor, yaşına göre üstün cümleler kuruyordu benim küçük oğlum. Sözümü hiç ikiletmezdi o. Ben ne dersem hemen anlamaya çalışır, ardından ise uygulardı. Ne kadar çok tatlı yerse o kadar çok sebze yemesi gerektiği gibi. Odasını güzelce toplarsa akşam ailecek animasyon izleyebileceğimizi bilmesi ve oyuncaklarla oynadıktan sonra hemen toplaması gibi. Ödevlerini yapması, öğretmenin sözünü dinleyip gelir gelmez okulda olan şeyleri tekrar etmesi gibi.

Sessizce nefesimi verip turuncu kapının pervazına yaslandım. Boyuna uygun aldığımız sarı masasında pastel boyalarıyla bir şeyler çiziyor ve ara ara mırıldanarak gülüyordu. Muhtemelen sınıf arkadaşları için yapıyordu bu resimleri. Birilerine hediye yapıp vermeyi çok seven bir oğlum vardı. Birinci sınıfa da hediyeleşerek girmek istiyordu anlaşılan.