Shadow •Chanmin• ⚜️

S(6)

Oy ve yorum 🌑
•••

"Bazen istediğimiz şeyler olmaz.' Lafını hergün yaşayan biri olarak kafamı geriye yasladım ve oturduğum dönen sandalyeyi yavaşça oynatmaya başladım. Changbin'in buraya yanıma gelip Minho hakkında rapor vermesinin üstünden en fazla bir saat geçmişti. Raporunun sonu 'Onu Lee ailesine geri veremeyiz' ile bitiyordu. İlk defa onu böyle görmüştüm. Normalde işin ucu bize dokunmasın diye insanları ortadan kaldıran o, şimdi bir varisi korumaktan bahsediyordu.

Benim fikrimle çelişmiyordu aslında. Bende Minho'ya teşekkür borçlu biri olarak onun mutluluğunu istiyordum hatta bence arkadaş bile olabilirdik. Çocuk nabza göre şerbet vermeyi biliyordu sonuçta.

Ancak... Hayatla çelişiyordu isteklerimiz. Lee ailesinin sekreteri az önce beni bizzat aramış ve onu bizden geri istemişti. Vermezsek her türlü pis yola başvuracaklarını da net bir şekilde anlatmıştı. Tanrım. Bang ailesi güçlü olabilirdi ama bu güç daha çok otorite ve kaynaklar üzerindeydi. Çatışma yönünden o deli Lee ailesiyle bizde dahil olmak üzere hiç kimse karşılaştırılamazdı.

Yara almadan kurtulmak için tek çare vardı ancak bu da kesin değildi. Minho'yu aldıktan sonra bize zarar verip vermeyecekleri sadece muammaydı. Güvenemezdik.

Gözlerim kapalı düşünürken baş ucumdaki kişinin varlığını hissettim. Yine buraya gelişini hissettirmemiş ama son anda kendini açık etmişti. "Kızılı istiyorlar Shadow."

"O zaman vermelisin."

"Sadece bana karşı vicdansız olmadığını bilmek ne güzel."

Gözlerimi biraz aralayıp yüzüne baktım. Ağzını kapatan maskeye gözüm kaydığında yutkunmuştum sadece. Üstüne gitsem benden uzaklaşacağını bildiğimden şu an o muhteşem öpüşme sahnemizden bahsedemezdim. "Bu sabah geldi ancak bütün ayarlarını bozdu. Fazla empati yapıyorsun. Aile problemleri bizi ilgi-"

Cümlesini tamamlamasına izin vermeden hızlı bir hareketle bacağından tutup çektim. Böylelikle kucağıma oturmuştu. Dediğim gibi. Benden iyi olabilirdi ancak vücut bakımından ondan güçlüydüm. Bu gerçek beni gülümsetirken kolumu vücuduna sararak kendime bastırdım iyice. Yan bir şekilde kucağımda oturması bebek tutuyormuşum gibi hissettirmişti. "Portakalım benim."

"Ne?"

"Hiiç. Bu arada babam Minho için senden de rapor istedi. Dövüştüğün için seviyesini merak ediyor."

"Herkes meraklısı cidden." Duyduğum şeyle başımı kafasından kaldırıp yüzüne baktım. Normal insan yapsa herkesin tatlı bulacağı bir homurdanma sayılırdı ancak konu Shadow'sa... "Hayır. Hayır hayır onu öldüremezsin."

"Bana yapamayacağım şeyleri söyleme. Sadece istediğimi arttırıyor."

Kararan gözler karşısında yutkundum ve bakışlarımı kaçırdım. Yapabileceğini biliyordum çünkü. Yavaşça çenemi tuttu ve ona bakmamı sağladı. Bu. Tanrım. Şu birkaç günde çok mu cüretkardı yoksa bana mı öyle geliyordu?

"Beni takıntı haline getireceksen bile doğru düzgün yap şunu."

"Seni takıntı haline felan getirmiyorum." Çenemdeki elini çektim ve kendi elime hapsettim. "Seni seviyorum. Yıllardır benimle olan bana yardım eden soğuk davransan bile bana kıyamayan seni seviyorum. Shadow. İsmini bilmeden seni görmeden yapıyorum bunu. Takıntı değil. Sadece fazla istiyor ve merak ediyorum."

"Biz buna takıntı diyo-" alnından öptüm ardından kendi alnımı yasladım. "Biz buna aşk diyoruz."

Bir şey demedi. Kararan gözleri yavaşça kana susamışlığını bıraktı ve eski koyuluğuna geri döndü. Gülümsedim. Tatlıydı. Küçük portakalım benim. Resmen narenciye kokulu turuncu saçlı beyaz tenliydi. Tanrım. Koyu yeşil bir kıyafetle cidden portakal olurdu. Veya mandalina? Aşırı güzel olacağına emindim. Çok sevimli olurdu.