Chapter 17 လူတိုင်းမှင်တက်သွားကြတယ် (၁)

77 7 0
                                    

နောက်တစ်နေ့တွင် မိုင်ယာဘယ်လာက သူ(မ)၏လက်သေးသေးဖြင့် အယ်လီနာ့အား သူ(မ)၏အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားပေးခဲ့သည်။ အယ်လီနာက မျက်လုံးများမှိတ်ထားရပြီး မိုင်ယာဘယ်လာ၏ခြေလှမ်းများ မရပ်တန့်ခင်အထိ လိုက်ပါသွားခဲ့၏။

"တာ့ဒါ!"

ထိုသို့ဆိုလိုက်သော် အယ်လီနာ မျက်လုံးများကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ သူ(မ)အရှေ့ကမြင်ကွင်းကို ကြည့်လိုက်၏။

သူ(မ)၏အရှေ့၌ ချိတ်ဆွဲထားသောဂါဝန်မှာ မနေ့က မိုင်ယာဘယ်လာ ယူသွားသောဝတ်စုံဖြစ်သည်။ အရင်က ထိုဂါဝန်၏ပြဿနာမှာ လက်များ၊ ခါးလိုင်းနှင့် စကတ်အောက်ပိုင်းတို့က ပြောင်ရှင်းနေလွန်းသော်လည်း ယခု မနေ့တုန်းကတွေ့လိုက်သည်နှင့် လုံးဝ ကွဲပြားသွားလေသည်။ လက်များနှင့် ပခုံးနားမှာ ဇာများတပ်ထားပြီး စကတ်ပေါ်တွင် ပုလဲလုံးလေးများကို သီကုံးထားရာ ပိုပြီးကျော့ရှင်းသွား၏။ လည်ပင်းအနားသတ်က သူ(မ)၏ရင်ဘတ်ကို ပေါ်လွင်စေပြီး ပြင်ဆင်ထားသောဂါဝန်က သူ(မ)၏သေးသွယ်သောခါးလေးကို ထင်ပေါ်စေသည်။

အကြည့်တစ်ချက်ဖြင့် ဂါဝန်၏ပြင်ဆင်မှုများမှာ ကျွမ်းကျင်အပ်ချုပ်ဆရာပြုလုပ်ထားသည်နှင့် ခွဲခြားလို့မရနိုင်ပေ။ သူ(မ) အံ့သြစွာဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေခဲ့၏။

"ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်ထားတာလား။"

"ဟုတ်တယ်။ ညီမလေးဘာသာ ဒီဇိုင်းထွင်ထားတာ။ ဒါပေမဲ့ ရံရွေတော်တွေကလည်း အများကြီးကူညီပေးထားတယ်။"

"လှလိုက်တာ။ ညီမလေးမှာ ဒီလိုအရည်အချင်းမျိုးရှိတာ မသိခဲ့ဘူး။"

သူ(မ) လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချီးကျူးလိုက်၏။ အယ်လီနာ မိန်းမပျိုလေးစဖြစ်ကတည်းက ဖက်ရှင်နှင့်ပတ်သက်လာလျှင် လုံးဝအမြင်မရှိပေ။ သူ(မ)က တလက်လက်တောက်ပပြီး စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသည်ထက် အမြဲတမ်း ရိုးရှင်းပြီး ရိုးရာဆန်သည်။ အာရုံစိုက်ခံရပြီး ချွန်ထွက်နေသည်ထက် နှိမ့်ချနေချင်၏။ အဝတ်အစားကနေ လက်ဖက်ရည်ခွက်အထိ သူ(မ)၏ရွေးချယ်မှုများက အလွန်မှေးမှိန်နေသည့်အတွက် အယ်လီနာ သူ(မ)ကိုယ်သူ(မ) မိန်းမဆန်သည်ဟု မခံစားရပေ။ သူ(မ)၏မိသားစု သေဆုံးသွားပြီးနောက် သူ(မ)အနေနှင့် ဇိမ်ခံပစ္စည်းများကို မတတ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မျိုးရိုးမြင့်မိသားစုမှာ နေခဲ့ရစဥ်ကနှင့် အကြိုက်တူနေဆဲဖြစ်သည်။ သူ(မ)သည် မိုင်ယာဘယ်လာတွင် ယခုလိုအရည်အချင်းမျိုးရှိလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့မိပေ။

ပြန်လည်မွေးဖွားလာသော အမျိုးသမီးသူရဲကောင်းTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang