Hoelang houd ik het nog vol? II Mabbie

9. Wakker, of toch niet?

Pov Matthy
De jongens komen over een half uurtje. Ze hebben afgelopen dagen bij Milo geslapen zodat ze er altijd snel kunnen zijn. Ik heb de laatste dagen heel erg veel kunnen nadenken als ik in deze kamer zat te praten over van alles en nog wat. Ik heb vooral heel erg kunnen nadenken over Robbie. Hoe hij daar lag, zo breekbaar. Maar ook mooi, met zijn wilde haren en mooi gezichtje. Ik weet het zeker. Ik ben homo. En ik weet ook dat ik een crush heb. Ik weet ook op wat ik een crush heb. Het zijn groene oogjes een scheef glimlachje en een wilde bos bruine haren. Het is Robbie van de Graaf. Ja dat klopt, ik heb een crush op mijn allerbeste vriend. Normaal gesproken zou ik dit echt niet durven. Maar toch doe ik het nu. Ik buig naar Robbie toe en geef hem een kusje. “Ik hou van je Robbie, meer dan je als vrienden hoort te doen.” Wat de fuck heb ik zojuist gedaan? Ik heb het helemaal verpest. Alles, de hele vriendschap die ik afgelopen jaren heb opgebouwd. In een keer weg. “Sorry sorry sorry, dit had echt niet mogen gebeuren. Sorry Robbie. Ik snap het als je me nu nooit meer wilt zien, maar weet dat ik altijd van je zal houden. Ik ga maar, ik maak het alleen maar erger.” Ik draai me om en wil de deur uit lopen. Maar dan hoor ik een hele zwakke en kleine stem: “Nee Matthyas wacht!” ik draai me terug naar het bed, ik heb het me vast verbeeld. Maar toch loop ik naar Robbie, een waarschijnlijk in coma liggende Robbie. Maar als ik naar hem kijk, kijk ik recht in twee prachtige groene ogen. “Hey Matthy” “Hey Robbie” hij kijkt naar mijn lippen en weer terug naar mijn ogen. Ik kijk hem vragend aan. Hij knikt. Onze hoofden komen dichter naar elkaar toe. Dan hoor ik de deur opengaan. Snel ga ik weer recht staan. Milo, Koen, Raoul en Lieke komen binnen. Iedereen kijkt naar mijn met een vragende blik. De blik die ik afgelopen dagen vaker heb gezien, de blik van is het goed of niet? Ik knik. Nu komen ze allemaal de kamer ingelopen. Koen komt gelijk naar het bed. “Robbie!!” “Koentjee” zegt Robbie zachtjes. Nu komt ook Milo naar het bed en geeft Robbie voorzichtig een knuffel, “zo blij dat je er weer bent maatje!!” Raoul en Lieke komen ook aanlopen. Ik zie aan Robbie dat het teveel word en zijn ogen vallen dicht. Meteen gaat alle apparatuur in de kamer af. Er komen 5 artsen binnen rennen en twee artsen duwen ons naar buiten. Ik stribbel tegen maar word ook naar buiten geduwd. Ik heb nog net gezien dat Robbie gereanimeerd werd en toen ging de deur dicht. Ik barst in tranen uit en Lieke begint met te troosten. “Gaat het Matthy?” ik schud mijn hoofd. Ze trekt me in een knuffel. Daar sta ik dan. Ik de armen van de vriendin van een van mijn beste vrienden te janken. Na een minuut of vijf komt er een arts naar buiten. “er mogen twee mensen naar binnen.” Ik loop gelijk naar hem toe en merk dat Raoul dat ook doet. Ik kijk hem even met een angstige blik aan en we lopen naar binnen. Dokter Vincent van der Laan neemt het woord. “Sorry jongens, Robbie van de Graaf is op 18 februari 2024 overleden aan een hartstilstand op 25-jarige leeftijd.” Ik wil wel huilen maar ik kan het niet. Ik heb de afgelopen dagen zoveel gehuild dat mijn tranen gewoon op zijn. Ik kan het gewoon niet geloven, ik denk dat Raoul daar precies hetzelfde over denkt. “ik laat jullie even alleen.” Zegt de dokter.