"မင္းငါ့ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္သေဘာက်လား"
မနက္ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ဆို ခ်မ္းျမႇေ့ကေဝယံကိုကူၿပီးလုပ္ကိုင္ေပးသလို ညဘက္ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေတြဆိုရင္လည္း ခ်မ္းျမႇေ့ကတိုက္ခန္းဆီမျပန္ပါဘဲ ေဝယံရဲ႕ဆိုင္၌သာ စကားေတြေျပာျဖစ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကသည္။ေျပာစရာစကားတို႔ကလည္း မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပင္။ထိုသို႔ဆိုေလေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႔သည္လည္း ထိုအတိုင္းပင္မဟုတ္လား။
သမုဒၵရာေတြကေနစလို႔ စၾကဝ႒ာေတြကဲ့သို႔အဆုံးအစမဲ့ကာ အခ်ိန္တမ္းခ်စ္ျခင္းတရားတို႔သာတိုးတိုးလာေလသည္။မနက္ျဖန္ဆိုတာရွိေနသ၍ အခ်စ္တို႔ဟာလည္းတိုးရျပန္ပါသည္။
ေဝယံကဆိုင္တစ္ဆိုင္လုံးသန့္ရွင္းေရးေသခ်ာလုပ္ေနရင္းမွ ခ်မ္းျမႇေ့က ပန္းခ်ီကားႀကီးေရွ႕မတ္တပ္ရပ္ရင္းဆိုလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါ စားပြဲသုတ္ေနတဲ့ေဝယံကခ်မ္းျမႇေ့ဆီလွမ္းၾကည့္သည္။
"ေကာင္းကင္မွာၾကယ္ေတြဘယ္ႏွလုံးေတာင္ရွိမယ္ထင္လဲခ်မ္းျမႇေ့"
ေဝယံအေမးစကားေၾကာင့္ ခ်မ္းျမႇေ့ကပန္းခ်ီကားဆီမွအၾကည့္ခြာရင္း ေဝယံဆီလွည့္ၾကည့္လာသည္။အၾကည့္ခ်င္းဆုံးသြားခိုက္ ေဝယံကမလႈပ္မယွက္။
"ဒါဆိုသမုဒၵရာထဲကေရေတြကဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားမယ္လို႔မင္းထင္လဲေဝယံ"
ခ်မ္းျမႇေ့ကအေမးကိုအေမးျဖင့္တုန့္ျပန္သည္။
"အဆုံးအစမဲ့တယ္လို႔ငါထင္တယ္...ငါမင္းေပၚထားတဲ့ေမတၱာလိုမ်ိဳးအဆုံးအစမဲ့တယ္"
ေဝယံအေျဖကိုခ်မ္းျမႇေ့ကသေဘာက်ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္သြားတန္းမ်ားေပၚသည္အထိကိုၿပဳံးသည္။
"မင္းအခ်စ္ကစၾကာဝ႒ာထဲကၾကယ္ေတြဆို၊ငါ့အခ်စ္ေတြကေတာ့ သမုဒၵရာထဲကေရေတြလိုမ်ိဳးပဲေပါ့....အဆုံးသတ္မွာရလဒ္ကအတူတူပဲေလ"
ေရတြက္၍မရနိုင္တဲ့အရာေတြထဲ ခ်စ္ရသူအေပၚထားသည့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကတို႔က ပိုလို႔ပင္အေလးသာခဲ့ေလသည္။
"ခ်ိဳနဲ႕တစ္ခါတစ္ခါေတြ႕ဖို႔ေတာင္မလြယ္ေတာ့ဘူးသိလား"
ဟုတ္ပါသည္။ခ်ိဳကအခုဆိုေအာင္ျမင္တဲ့modelတစ္ေယာက္အျဖစ္ရဲရဲဝင့္ဝင့္ကိုလူေလာကအလယ္ေတာက္ပနိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ႏြံနစ္ေနတဲ့ပတၱျမားတစ္ခုမို႔ အစကတည္းကသူမမွာကိုယ္ပိုင္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးတို႔အျပည့္အဝရွိပါသည္။မသန့္စင္ရေသးခင္အခ်ိန္ခဏအတြင္းမွာသာ တန္ဖိုးမရွိဘူးဟုထင္ရေပမဲ့ သန့္စင္သူကေသခ်ာေတာက္ေျပာင္ဖို႔ အထပ္ထပ္ေသြးေနတာမို႔ ထိုပတၱျမားေလးက ပို၍ပင္တလတ္လတ္ႏွင့္ေတာက္ေျပာင္လို႔ေနပါသည္။
"ခ်ိဳကလူေ႐ြးမွန္သြားတယ္ေနာ္"
ခ်မ္းျမႇေ့ကေျပာေတာ့ ေဝယံကေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ငါေလာက္ေတာ့မွန္မယ္မထင္မိဘူး...မင္းနဲ႕ေတြ႕ဆုံခြင့္ေပးတဲ့ကံၾကမၼာကိုငါထပ္တလဲလဲေက်းဇူးတင္မိတယ္သိလား...ငါရဲ႕ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္မရွိတဲ့ျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးကို မင္းကတန္ဖိုးထားေပးလို႔ မင္းကိုလည္းငါေက်းဇူးတင္တယ္ေဝယံ"
ေဝယံကခ်မ္းျမႇေ့ကိုအျမတ္တနိုးေငးကာၾကည့္ေနသည္။ဤမ်က္ဝန္းေတြအေပၚစၿပီးၿငိတြယ္မိကတည္းက ထာဝရအတြက္ရည္႐ြယ္ၿပီးၿငိတြယ္ခဲ့တာမို႔ အဆုံးထိကိုငါကေတာ့မင္းမွမင္းပဲခ်မ္းျမႇေ့။
"ခ်ိဳကေမးေနတယ္သိလား...ငါတို႔ဘယ္အခ်ိန္လက္ထပ္ၾကမွာလဲတဲ့"
"မင္းကဘယ္လိုေျဖလိုက္လဲခ်မ္းျမႇေ့"
"ငါတို႔ေတြအရမ္းကိုေမတၱာမွ်ေနၾကတယ္လို႔ေျဖလိုက္တယ္"
ခ်မ္းျမႇေ့ကရယ္ရင္းဆိုေတာ့ ေဝယံကပါလိုက္ရယ္သည္။တစ္မနက္လုံးဆိုင္မွာပင္ပန္းရသမွ် ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္၌ ထိုသို႔က်ီစယ္ၾကရင္း ေမတၱာမွ်ၾကျပန္ေသးသည္။
အခ်စ္ကတကယ္ပဲပင္ပန္းမႈတို႔အား ကုစားေပးတဲ့ေဆးမ်ားလား။ခ်စ္ရသူမ်က္ႏွာေလးေငးကာၾကည့္လိုက္ရင္ ပင္ပန္းမႈတို႔ေပ်ာက္နိုင္တယ္ဆိုတာဟာ အလကားဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတာမဟုတ္မွန္းေဝယံသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ခ်မ္းျမႇေ့မ်က္ႏွာေလးေငးၾကည့္ေနရခ်ိန္၊ခ်မ္းျမႇေ့အၿပဳံးတို႔ျမင္ရခ်ိန္၊ခ်မ္းျမႇေ့မ်က္ဝန္းတို႔အားေငးေမာေနရခ်ိန္တို႔သည္ အေမာေျပေစနိုင္သည့္အခ်ိန္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်မ္းျမႇေ့သည္သူ႕အတြက္ေတာ့အေမာေျပေဆးေလးျဖစ္ေပမည္။
"ဘာဆိုင္လို႔လဲကြာ"
လပ္ထပ္မွၿမဲမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာအခ်စ္ဆိုတာထက္ ခ်ဳပ္ႏွောင္ျခင္းလို႔သူယူဆမည္။မင္းကိုလည္းငါယုံသလို မင္းကလည္းငါ့ကိုယုံၾကည္ရမယ္ေဝယံ။လက္ထပ္ျခင္းမရွိလဲငါတို႔အခ်စ္ကၿမဲတယ္၊ခ်ဳပ္ႏွောင္ျခင္းမရွိလည္းငါတို႔အခ်စ္ကၿမဲတယိ။ႀကိဳးမပါတဲ့စြန္နဲ႕အသြင္သဏၭာန္တူေပမဲ့ ငါတို႔ကႀကိဳးမပါလည္းၿမဲတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ငါသိေစခ်င္တယ္ေဝယံ။
☁☁☁☁☁
မအားတာနဲ႕ပိစိေလးေနာက္က်သြား
YOU ARE READING
ရမ္မက်နွံထဲဝယ်(Completed)
Romance"အချစ်...ဟက်...အလကားအရေးမပါလိုက်တာ" "အချစ်ဆိုတာ မီးတောက်တစ်ခုထက်မပိုဘူး...အချစ်ဆိုတာရုပ်ရှင်မဆန်ဘူး...အချစ်ဆိုတာ ကဗျာဆန်မနေဘူး....ပြီးတော့အချစ်ဆိုတာ ငါ့အတွက်လည်းမလိုအပ်ဘူး"
