YİNE DE SEN

YİNE DE SEN - 6

23.BÖLÜM - KEŞKE

Çok ama çok eğlendiğim bir akşam olmuştu. İpek'in istemesi, sonra nişan eğlencesi, ondan sonra da ev oturması çok keyifli oldu. Asker abileriyle olan anıları kırdı geçirdi bizi. Artık gitme vaktiydi. Hepimiz birden döküldük kapıya. Çalan telefonu açtım. Bu sırada Ferdi'yle yola çıktık. Hasret abla ve Ömer abi arkada oturuyordu.

"Ne var, ne?"

"Nerdesin kızım sen?"

"Sana ne lan?"

"Bak benimle lanlı lunlu konuşma. Evinde ışık yok, sen evde değilsin."

"Allah Allah. Senin benim evimin orada ne işin var Hami? Hani karşıma çıkmayacaktın sen?" Ferdi kıs kıs gülüyordu.

"Karşına mı çıktım ben? Ben aramasam haberin olacak mıydı? Yo! Nerdesin sen?"

"Artvin'e geldim nişana. Şimdi de eve geliyorum. Kaybol."

"Kimle gittin? Kimle geliyorsun?"

"Sevgilimle!"

"Senin saçını başını yolarım. Allah belamı versin bak-"

"Otobüsle geldim, Ferdi'yle dönüyorum Hami. Dellenme hemen."

"İyi." Kapattı. Gözlerimi yumarak yaradandan sabır diledim. Ferdi bastı kahkahayı.

Ömer abi - "Kızım bu oğlan senden vazgeçmez."

"Biliyorum abi ya. Of ya of ya. Başıma bela bu adam benim. Vallahi bıktım artık."

Hasret abla - "Bıktın mı gerçekten? "

"Tamam bıkmadım da, ne bileyim ya öf.

Ferdi -" Bu sefer hiç kaçarın yok gibi. "

" Bana neler söyledi biliyorsun Ferdi. "

" Haklı değil mi? "

" Bilmiyorum "deyip müzik açtım.

" Başladı yine bilmiyorum demeye. "

Göğsümde bir anormallik vardı. Öyle sigara falan da içmedim son günlerde ama nefeslerim yeterli gelmiyordu bana. Annemden ötürü sıkıntılar içindeydim, herhalde hâlâ aynı şekilde hissediyordum. Gülüyor, eğleniyorum ama içimi tamir etmeye zaman bulamıyordum. Hele şu okul bitsin de annemi bir ziyaret edeyim bakalım. O zamana kadar bu sıkıntıyla yaşayacağız belli.

"Ferdi benimle kalsana?"

"Kalamam canım. Yarın Bahar'ı görmeye gidiyorum."

"Hım peki madem. Selam söyle."

"Söylerim."

Yol evimin sokağında bitti.

"İyi geceler" diyerek kapıyı kapattım. Ayakkabılarım elimde sokağa girdiğimde Hami ortalıkta yoktu. "Hamiiii!" diye seslendim. Beni duyuyorsa gülüyordur eminim. "Geldim ben, gidebilirsin." Apartmanın önüne geldiğimde etrafımda bir tur attım usul usul. Cidden görünürde yoktu. Telefonum çaldı. Herhalde o arıyor diyerek çıkardım çantadan ama hayır. Arayan Tufan'ın annesiydi.

"Efendim."

"Aşığının oğluma yaptığı hoş mu Deniz?"

"Efendim?"

"Hami, Tufan'ı dövmüş. Ölüyor çocuğum. Bu yaptığın hiç olmadı, hiç."

"Benim haberim -" derken telefon kapandı. "Yok" diyerek kulağımdan indirdim. "Ooof." Apartmanın kapısını açarak içeriye girdim. Merdivenleri çıktığımda benim kapımın önünde oturuyordu paşası. Eli de sarılı. Yanına oturdum usulca. "Yaramazlık yapmışsın."