Anonim Bey | İsmail Yüksek - Barış Alper Yılmaz

Hastane (Alker, Baism)

BİSMİLLAH

İyi Okumalar

-Kerem Aktürkoğlu

Bakıcıyla olan konuşmamızdan sonra alel acele ayrılmıştım havaalanından. Valizimi umursamazca arkamdan sürüklerken kalbim endişe ile göğsümü delmek için uğraşıyordu.

Yakın da bir taksi durağı vardı. Oraya gidiyordum, gözlerim yavaş yavaş dolmaya başlıyor, görüşümü engelliyordu.

Lanet Olsundu

İlk hastalanışı değildi ya da ilk hastanede yatışı. Ama ben olmadan, kokum olmadan ilk defa kalıyordu.

Hiç sevmezdi hastaneleri

Babası Kılıklı

Zamanın da bende kalmıştım, burun ameliyatı pebme bir yalandı. Sancılanmıştım. İlk Gebeliğimdi ve baya zor geçmişti. Minik meleğim hamileyken de doğumdan sonra da çok hareketliydi.

Altay'a benziyordu

Kıvırcık saçlar, dolgun dudaklar ve kahverengi iri gözler.

Tek bir farkla, hatta birkaç farkla.

Mesela;

Saç rengi benim saç rengime benziyordu. Birkaç tık koyusuydu hatta. Daha 4,5 aylık olmasına rağmen tombiş yanaklar ve mini boyuyla etrafına neşe ve tatlılık saçıyordu güzel bebeğim.

(kafanız karışmasın 2023'ün ortalarında hamile kaldığını göz önüne alırsak 2024'ün başların da doğum yapmış olması gerek bu da şubat başı ya da ortası oluyor)

Minik Mucize'm

Altay'a söylemeyi çok istedim, birlikte büyütelim, doktor kontrollerine beraber gidelim, kalp atışlarını beraber dinleyelim istedim, inceden inceden imalarda bulundum. Altay ise bu imaları yanlış anladı ya da nasıl anlamak isterse öyle anladı. Kavga ettik. Ama olmayınca olmuyordu işte. Gerçi İngilitere'den buraya 40 kere gel git yapamazdı bir yandan da iyi oldu yani.

Hayat'ın size ne getireceği asla belli olmuyor. Bir gece ansızın artan mide bulantıları ve gecenin sonunda ufak bir sürpriz, içiniz de size sıkı sıkı tutunmuş büyümeye devam eden minik bir can.

Benim Canım

Yaşama sebebim. Tamam belki biraz abarttım, ama beni ayakta tutan asıl kişi.

Hayatım'ın geri kalanını adadığım minik meleğim vardı sadece, ne Altay ne bir başkası. Kalbim Aşk'a da Sevda'ya da kapalıydı.

(bunlara ayrı bir kitap mı yazsam aceba?)

Düşüncelerle dolu geçmek bilmeyen yol bitmiş hastaneye varmıştım. Bavulu mu sürüklemeye devam ederken diğer yanda da Triajıda sıra bekliyordum, hangi alanda (yeşil, sarı, kırmızı) olduklarını öğrenmeliydim.

Birkaç dakika sonra

Yeşil alana gitmeliyim ama ne yazık ki fotoğraf engeline takılmıştım. Ünlü olmanın en sevmediğim yanlarından biriydi bu. Çok uyuz bir durumdu benim orda bebem hasta ben burda poz veriyom.

Amına Koyayım böyle Hayat'ın

Neyysee küfür yok! Enercciii.

Son hayranla da çekindikten sonra hızlıca ordan ayrıldım ve yeşil alana doğru adımladım.