පුරහඳ කළුවර...

02

මා පුතා.........හිමීට දාපන්....හීරෙන් නැතිවෙන්ඩ රෙද් අහුවෙන්ඩ දාපන්.....

අප්පුච්චා උඹගෙ ඇගිලි අහුවෙයි....

සර.....ස්

දෑතින්ම අල්ලන් උන්න පෙට්ටිය හර්ස් එකට ගොඩවෙන සද්දෙ ඇහීනෑහීගන යනවත් එක්කම මං පිටිපස්සෙ දොර වහලා දැම්මා..........

දඩස්....

ඩිකියෙ දොර වැහිල ගියා....මාව නිකන් හිස්වෙලා වගේ....මේ අත්වලින් අනන්ත මිනිකැපුවා...මේ අත්වලින් මං අනන්තවත් පෙට්ටි හැදුවා.......මේ අනන්තවත් මේ අත්වලින් වලවල් කැපුවා.....පපුකදක් දෙපලු කරන වාරක් පාසාම දුකක් වෙනුවට මට මතක් උනේම සන්සාර චක්කරෙත් මනුස්ස ප්‍රානියෙක්ගෙ ජීවිත අනිත්‍යත් විතරක් උනාට මේ තරමට හිස්කමක් මේතාක් මට දැනිලා තිබුන් නෑ...මෝචරි ලෑල්ල උඩට වැටෙන මලකද පිහිතුඩ  පසාරු  කරන් යනකොට මලකදට නෑකම් කියන එවුන්ගෙ විලාපෙ ඇහෙද්දි යන්තමට වගේ දුකක් මෝදු උනත් මගෙ හිතට කවදාවත් මෙහෙම හිස්කමක් බරක් දැනුන් නෑ......

ඒත් අද....

අද...මගෙ පපුවෙ බරම පැත්ත බර වෙලා....පපු කටු එකයි දෙකයි කියලා ගනින්න පුලුවන් පපුවෙ බරම හරිය අද ඕනාවත් වඩා බර වෙලා..

හිස් උනාට මොකද බර වෙලා.......

සමනා............උඹයි මායි එකම වයසෙ.........මුලු පන්තියක්ම කොන් කරනකොට උඹ විතරයි මට උඹගෙ බත්පතට අත දාන්න ඉඩ දුන්න එකම එකා.......උඹ විතරයි මට උඹ ගාව ඉදගන්න ඉඩ තියන් උන්න එකම එකා.....උඹ විතරයි මගෙ අල මුලෙ ලුනු රහ බලපු එකම එකා.......උඹ විතරයි අඩිය මඩ බැදුන බෝතලෙන් මඩ රහ වතුර උගුර හරි මා එක්ක එකට බෙදාගත්ත එකම එකා........

වෙන උන් ළඟින් යන්නෙ නැ...උන්ට මං උලන පව්ඩර් ටිකත් මිනී සැරයි කියනවා...ඒත් එක අතකින් ඒක හැබෑව .....

අමුතු පවුඩර් මගෙ ගාව කොහෙද බන්....??? යන යාමට බිම් කරුවලෙ හුලු අතු එලියෙන් ගෙයි එලි බහින මගෙ දෙයියො බුදුන් උන  අප්පච්චි ට  බත් එක දීගන ඉස්කෝලෙට එන මං උලාගන ආවෙ මිනියටත් උලන පවුඩර් නේන්නම්.......කොච්චර වාත් අප්පච්චි එපා කිව්වත්....පියරු ටින් එකක් ගෙනත් දෙන්නම් කිව්වත් මට හා ය කියන්න කවදාවත් කටඇරුන් නෑ බන්    ......පැනසලක් ඉවරවෙන ගානෙ මට කවදාවත් මිනිරන් කූරකට වත් රුපියලක් ඉල්ලන්න හිතුන් නැ  බන්  ..උඹ ඒක දන්නවා...උඹයි මායි හැමදාම ඉස්කොලේ පුරාවටම කාගෙන් හරි හැලුන පැන්සල් කොට ඇහින්දා     ....පසට යට උන මකන කෑලි හෙව්වා......පැන්සල් කොටයක් හම්බුන දාකට උඹ මම තරම් මැනික් ගරන එකෙක්ට මැනිකක් හම්බුනාමවත් සතුටු නැතිව ඇති ........