BERDEL

20. Bölüm

Selam aşklarım yeni bölümle karşınızdayım oy verip yorum yapmayı unutmayın iyi okumalar dilerim 🌸💞

***
Sabahın köründe durmadan çalan alarmımla beraber oflayarak gözüm kapalı bir şekilde alarmımı kapatmıştım.

Bugün hiç uyanmak istemiyordum çünkü evleniyordum. Bugün başka bir eve gelin gidecektim.

Bir zamanlar düşmanım olan adamın karısı olacaktım.

Tamam belki 1 yıl evli kalacaktım Boran'la ama yinede abim yüzünden düştüğüm durum zoruma gidiyordu.

Ben yaşadığım sürecede abime bu yaptığı şeyi unutturmayacaktım. Bir kız için kendi kız kardeşini harcamıştı.

Ama şuan bunları düşünmeyecektim çünkü bugün düğünüm vardı. Berfin Keskin olacaktım.

Sevmediğim nefret ettiğim adamın eşi olacaktım. Boran'ın geçmişteki sözlerini şimdi daha iyi hatırlıyordum sanki geleceği görmüş gibiydi.

Flashback Berfin 18 Yaşındayken
Annemin söylediği nefret dolu sözlerden çok sıkılmıştım. Hergün aynı şeyleri tekrarlayarak beni duygusuz bir insana çevirmişti.

Annemden nefret etmiyordum ona karşı en ufak bir duygu beslemiyordum. Benim için yabancı gibiydi. Ama insan bir yabancıya bile ön yargılı olup sever yada nefret ederdi.

Bende o da kalmamıştı. Annemden nefret bile edemiyordum.

Söylediği sözler canımı yakmıyordu artık. Hergün ölmemi dilemekten başka birşey yapmıyordu.

Ben yaşamayı seven bir insan değildim fakat ölmektende korkardım.

Çocukken Allah'a çok yalvarırdım annem beni sevsin diye fakat onun eli birkez bile saçıma şefkatle dokunmamıştı. Hep saçımı kökünden çekmek için değmişti, o el saçıma.

Şimdide annemin sesini duymamak için bir sahile gidiyordum. Arkamdan adım sesleri geliyordu ama kim olduğunu bile umursamıyordum.

Sanki uyuşturucu kullanmış gibiydim. Öyle hisssizdim ki burda birisi gelip beni kurşunla öldürse canım yanmazdı.

Okulumdada Nilsu dışında tüm kızlar benden nefret ederdi. Kavgacı bir kızdım ama birisi bana karışmayana kadar kimseye vurmazdım.

Annem bana kendimi öyle değersiz gibi hissettirmişti ki kimin beni değerli görüp sevdiği umrumda olmamıştı.

Annelerin kırdığı kalpler asla iyileşmiyordu.

Gözyaşlarım yanağımdan birer birer süzülürken sahilde bir banka oturmuştum. Ve denizin dalgalarını sessizce izlemeye başlamıştım.

Benim oturduğum dakikada o tanıdık parfüm kokusuda burnuma ilişmişti. Her dışarı çıktığımda bununla karşılaşmasam ölürdüm sanki.

Ben kafamı hafif sağa çevirip Boran'a bakınca o da dizimin üstüne bir gül koymuştu. Temas sevmediğimi biliyordu.

O kadar yorgun ve bitkindim ki onunla uğraşamazdım. Bu yüzden tek dediğim şey

" Git yanımdan." Boran benim bu halimi her gördüğünde o da acı çekiyordu. Ama yalandı. Neden benim için acı çeksinki?

Hem annemin dediği gibi hiçbir erkek beni asla sevmezdi. Bu da yalan söyleyip beni kandırmaya çalışıyordu. Rol yapıyordu evet kesinlikle rol yapıyordu.