Hayata Dair

Annem , öldü mü ? - 2

Donmuştum adeta eliyle dürttü beni "Sana söylüyorum , cevap versene !" bir an kendime geldim ve sessizce "Evet." dedim. Zaten gözlerim dolmuştu , sol yanağımın üzerinden süzülen göz yaşını hissettim. "Nasıl yani , ne zaman nasıl olmuş Uğur konuşsana !" görüntü iyice bulanıklaşmıştı , ellerimle gözlerimi sildim. Kafamı kaldırdım , gözleri yaşlanmış hayalimin gözlerini sildim ve sarıldım ona , sımsıkı adeta hiç bırakmayacak gibi sımsıkı sarıldım. Anneme sarılır gibi , daha şimdiden ona yıllarca hasret kalmış gibi hissederek sarıldım. Bir an o kokuyu duydum annemin parfümüydü bu , ellerimi kontrol edemiyordum. Sanki artık benim sözümü dinlemiyormuş gibi hissediyorum. Ellerim yavaşça aşağıya düştü , kendime geldim ve istemsizce geri çekildim. Kalbimde öyle bir yanma vardı ki , o hissi yaşayacağıma tüm bedenimin canlı canlı yanmasını tercih ederdim. İki göz iki çeşme ağlayan Irmağın gözlerini sildim ve göğsüme yatırdım , çok bencildi benim annem ölmüştü ama yasımı tutmak , acımı çekmek için bile yer-zaman bulamamıştım. Onada kızamıyordum annemle karşılıklı kahve içip ben hala ordayken beni çekiştirirlerdi. Oda kendi annesi gibi severdi ama hakkım yok mu benimde yasımı tutmaya ? Güçlü olmalıydım annem için Irmak için güçlü olmalıydım. Artık sağ omzuna yatan annem yoktu , birlikte oturduğumuzda annem sağ omzuma Irmak sol omzuma yatardı. Onu tam kalbimin üzerine koydum. Kalp atışlarımı hissedebiliyordu , bunu biliyordum. O yangını söndürmek için Irmağa sarıldım. 10 dakika olmamıştır bile belkide , "Artık gitmeliyiz."dedim. Yola çıktık babamı aradım " Nerdesin baba , nasılsın ?" kısa bir kendini düzeltme zamanının ardından "Falanca hastanesindeyim." dedi titrek bir sesle. Sahii oda vardı. Canı yanan bir kişi daha , güç vermem gereken bir kişi daha. Arabaya bindik , farkında değildim "Yavaşla!" dedi Irmak bir anlığına dalmışım. "Neredeyse kaza yapıyorduk sakin ol , bizim ölmemiz onu geri getirmez. Lütfen sakin ol." iyide nasıl nasıl sakin olabilirdim lan annem öldü , nasıl ? Ona baktım geri çekildi biraz "Ben varım hayatım." dedi ve elini elimin üzerine koydu , aklımı okumuşçasına. Vardık sonunda "Onu görmek istiyorum !" diye bağırdım avazım çıktığı kadar "Doktor , gel buraya! Gel , nerde annem göster onu bana !" hastanede benden başka ses çıkartan yoktu , sustuğumda ölüm sessizliği vardı , sanki tüm hastane annemin yasını tutuyordu. Kimseden ses çıkmıyordu. Huzursuz etti bu sessizlik beni , geçtiğimiz kaçıncı koridor bu "Nerde annem ?" dedim tekrar "Geldik koridorun sonundan sağa dönünce morg." ne , morg mu ? Annem nasıl yakışır adı morg denen yere ? Sanki kendi annesi hiç ölmeyecekmiş gibi nasılda soğuk kanlı bakın şuna hele! İçimdeki öfke morga girinceye dek devam etti , adını hala yakıştıramıyorum morg. Annemin yüzünü açtı. Bu oydu annem , önümde yatıyordu. Hareketsiz , cansız , bembeyaz yüzüyle bu oydu. Dondum bir an gözlerimin bana yalan söylemesini o kadar isterdim ki , inanamadım , dokundum yüzüne , aynı pürüssüz yüzüyle annem önümde yatıyordu. Bir kaç damla göz yaşı metal sedyenin üzerine düşmüş olsa gerek , sesini duydum. Gözlerimi ondan alamıyordum , sol elim uyuşmuştu , kafamı çevirdim Irmak sımsıkı elimi tutmuştu , korkmuş çökmüş bir halde yaşlı gözleriyle "Şimdi ne yapıcaz ?" der gibi bana bakıyordu. Yüzünü kapattım annemin köşede sessizce duran babamın kolundan tuttum "Hadi gidelim." dedim sessizce , yürümeye başladık. Ama aklımı kurcalayan bir soru vardı "Şimdi ne yapıcaz ?"