GİTMİŞ

NOKTA

Ayrılık benim cümlemim hiç gelmesini istemediğim noktasıydı ,sorgusuz sualsiz herşeyi bitiren acımasız mürekkep parçası.
Bizim hikayemizde noktaya yer ,gerek yoktu henüz.
Daha koyulması gereken virgüllerim vardı.
Seni herşeyden korumayı bekleyen parantezlerim.
Sana hesap sormayı bekleyen soru işaretlerim.
Herşeye yerim vardı ,lakin noktaya kapılarım kapalı.
Sana bağlandığım ,ağladığım bir ömür boyu sende en güzel cümleleri kurmak için.
Bütün dillerdeki alfabeleri satın aldım ,yarına kaldım.
Sana kendimi anlatabilmek için bekledim saatlerce ,hayarsızca.
Koskaca bir güneşi devirdim ,sol yanımla .
Hasretinden ,özleminden ,kederinden ,kederimden.
Daha çok erkendi.
Daha senden dünyaya varan minik ayaklar sevecektim.
O ayakların büyüdüğünü görecektim ,büyüyecektim.
O ayaklar beni omuzlarda taşıyacaktı , mezara olan yolculuğumda.
İlk ben gidecektim kaçarı yok ,senin ölümünü görmenin bu bedende oluru yok.
Ayaklar önemli bulunduğum yola bulunma sebebim yolun doğruluğu değil.
O yolun sana vardığı ,minik ayaklara sıhınmama vesile oluş sebebidir.
Sen bilmezsin ,sevmezsin ,edebiyat nedir ,necidir ,kimlerdendir.
İnci gibi bir yazında yoktu ,gülünce ortaya çıkan inci gibi dişlerin vardı.
Nokta koymanın bir usulü vardı ,lakin bu usülden bir haberin yoktu.
Senin için atan bir yüreğim vardı ,ama sen yoktun.
Usulün yokluğuyla eşdeğer bir acı ,bunlar öldürdüğün duygularımdan bir kaçı.
Sana noktayı silmen için silgi uzatmıyorum ,tükendi gururumdaki silgi stokları .
Son silgi artıklarını birleştiriyorum gururumdan arta kalanlarıda katıp.
Siliyorum mürekkepten yapılan en büyük silah olan noktayı.
Cebimden çıkarttığım dolma kalemimden ,en büyük silahların ilahı ,sahibini kağıda havale ediyorum.
En silinmeyeni ,en tükenmeyenini.
NOKTA.