"අයියේ... මාව බේරගන්නකෝ !"
"මොකද්ද ප්‍රශ්නෙ මිනූ?"
"අරුන් ටික-"
"ෂ්.. පැත්තකට වෙලා හිටහන්! මං ඉන්නකන් උඹ කාටවත් බය වෙන්න ඕනි නෑ"
දන්නෙම නැතුව මම පේපර්ස් තුනක්ම ඉවර කරලා.හැබැයි හතර වෙනි එක පෙරලන් ඒක උඩම ඔලුව ගහන් නින්ද ගිහින්.සයාශ් අයියා ඒ වෙලාවෙ පාඩම් කරන එකත් නවත්තලා මගෙ දිහා බලාගෙන හිටියෙ පරණ මතකයන් අවුස්සන ගමන්.
"මං අම්මට කියනවා!"
"මොනාද කියන්නෙ? මං උඹව අරුන්ගෙන් බේරගත්තා කියලද?"
"ආ ඔව් ඒකත් කියන්න ඕනි.හැබැයි මං කියන්න ගියේ වෙන දෙයක්"
සයාශ් අයියගෙ ඇස්වල තිබුනෙ ගොඩක් බර ගතියක්.හැබැයි ඒ මහන්සියක් නෙවෙයි.ඒ ඇස්වල තිබුනෙ ගොඩක් නීරස අතීත කතාවක මතක සටහන් වගයක්.ඒ දේවල් එක්ක පාඩම් කරන්න අමාරු හින්දා එයා ඒ වෙලාවෙ පොත් මේසෙ අස් කරලා හෙඩ්ෆෝන්ස් ගලවලා පැත්තකින් තියලා මං උගෙ ඇඳ පුරා වනසලා තිබ්බ පේපර්සුයි අනම් මනම් ටිකත් අස් කරලා දැම්මා.හැබැයි මට තව වෙනකන්වත් ඇහැරෙව්වෙ නෑ.
ඒ වෙනුවට මූ මට අල්මාරියෙන් ගත්ත අලුත් ක්‍රීම් පාට බූල් ෂීට් එකකුත් පොරවලා මටවත් නොදැනෙන්න මගෙ ඔලුව ශේප් එකේ පුළුන් පුරවපු සනීප කොට්ටයක් උඩින් තිබ්බා.හොඳ වෙලාවට මම ඔලුව දාන පැත්තට කකුල් දාන් නෙවෙයි නිදියන් හිටියෙ.නැත්තම් මූ මාව උස්සලා අනික් පැත්ත හරවලා දායි.එහෙම වුනානම් වස ලැජ්ජාව.
"සිතූ නේද? ඇයි මෙතන?"
"අත්තම්මා එනකන්"
"අහ්,යං අත්තම්මා තමයි මාව එව්වෙ සිතූව එක්කන් එන්න කියලා"
"ඇයි එ?"
"අත්තම්මා හදිස්සියෙම හොස්පිට්ල් ගියා සීයා එක්ක.සිතූ ඉක්මනට කාර් එකට නගින්න අත්තම්මා බලන් ඇති"
මං හිටියෙ තද නින්දක වගේම තද හීනෙක.ඒක හීනයක් විතරක් වුනානම් කොච්චර දෙයක්ද.ඒත් ඒක එහෙම නෙවෙයි.
"ආහ්හ්! මාව අතාරින්න ! අක්කේ!! අප්පච්චී!! අම්මා!!! මාව බේරගන්නකෝ !!"
YOU ARE READING
මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing
Non-Fiction"සමහර හිත් මුණ ගැහෙන්න ආත්ම ගානක් පෙරුම් පිරුවත් මදි" "ආත්ම ගානක් වුනත් මොකෝ මුණ ගැහෙනවනම්?" "දවල් හීන මවන්න එපා බං!" -24.10.30
