"එදා අපේ ඉස්කෝලෙ year end concert එක තිබ්බ දවස.මං ඒ දවස්වල ගියේ **** international එකට.එතකොට මම එක වසරෙ.අපි concert එකට යන ගමන් අක්කවත් ඉස්කෝලෙන් අරගෙන යන්න හිටියෙ.ඒත් අක්කගෙ ඉස්කෝලෙ ගාවට යන්න කලින් ලොකු ට්රක් එකකට අපේ කැබ් එක හැප්පුනා.මම හිටියෙ පිටි පස්සහ සීට් එකේ.මගෙ මොන පවකටද මංදා ඒ වෙලාවෙ අපේ කැබ් එකේ ඉස්සරහ තමයි ගොඩක්ම ඩැමේජ් වෙලා තිබුනෙ.හැබැයි කැබ් එක සයිඩ් එකකට පෙරලුන හින්දා අම්මටවත් අප්පච්චිටවත් මාව බේරගන්න බැරි වුනා.වටේ හිටිය මිනිස්සු ඒ දෙන්නව එලියට ගනිද්දිත් එයාලා මාව දාලා මේ ලෝකෙන් යන්න ගිහින් ඉවරයි අයියෙ.කවුරු හරි කෙනෙක් මාව එලියට ගත්ත ගමන් ඇම්බියුලන්ස් එකකට දැම්මා.ඒ වෙද්දි මගෙ හදවත නතර වෙලයි තිබුනෙ.ඒත් හොස්පිට්ල් එකකට යන ගමන් ඇම්බියුලන්ස් එකේ අය කොහොමහරි heart pump කරලා මාව ආයෙම ජීවත් කෙරෙව්වා.ඇත්තටම ඒක මගෙ පවක් අයියෙ.හැබැයි මට දැන් හිතෙනවා මාත් එදා යන්න ගියානම් අක්කට මොනවා වෙයිද කියලා"
මං මගේ හිතේ තිබ්බ මං අකමැතිම මගේ ඉතිහාස කතාව ඒ විදියට සයාශ් අයියට කීවෙ ඩොකා කීව දේ අහලා.සයාශ් අයියට ඇරෙන්න මං ගැන වෙන කාටවත් කියන්න තරම් අනික් අය මං කියන දේ අහයි කියලා මට හිතුනෙ නෑ.අනික මං දවසින් වැඩි හරියක් ඉන්නෙ මූත් එක්ක හින්දා උට නොකියා මේවා මං වෙන කාට කියන්නද.මං කිව්වත් වගේම සයාශ් අයියා මගෙන් කිසිම ප්රශ්නයක් ඇහුවෙ නෑ.මගෙ කතාව අහන් අතරෙ ඌ කරපු එකම දේ තමයි මගෙ කොන්ඩෙ අවුස්ස අවුස්ස හිටිය එක.ඕක ඇවිස්සුවට වැඩක් නෑ අයියෙ.ඕකෙ සත්තු ඇතිකරන්නෙ නෑ මම.
"බාප්පා අත්තම්මයි සීයයි එක්ක හොස්පිට්ල් එකට එද්දි අක්කවත් එක්කගෙන ආවා.හැබැයි ඒ වෙද්දි මම හිටියෙ ICU එකේ.ඒ වුනාට අක්කා හයියෙන් කෑගහන්න පටන් ගත්තම අත්තම්මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.අත්තම්මා අක්කව මං ගාවට එක්කන් ආවා.ඒ අතරෙ බාප්පයි සීයයි ඒ දෙන්නව මගෑරලා අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි බොඩි දෙක තිබ්බ තැනට ගියා.අක්කා මාව බදාගෙන ගොඩක් වෙලා ඇඬුවා.මට සිහියක් තිබුනෙ නැතත් අක්කව මට දැනුනා.මං එතකොට ගොඩක් පුංචියි.ඒත් මට මොන හේතුවකටද මංදා එදා වුන දේවල් අකුරක් නෑර මතකයි.මං හිතන්නෙ අක්කා එයාගෙ ජීවිතේ වැඩියෙන්ම අඬපු දවස තමයි එදා.මං මෙච්චර කාලෙකට අක්කගෙ ඇස්වලින් එච්චර කඳුලු යනවා දැකලා නෑ.තවමත් මට ඒ දේවල් රෑට නින්දෙදි මතක් වෙනවා.ඉස්සර අක්කා මං නිදාගත්තට පස්සෙ මං ගාවට එනවා.එයා මට කලින් ඇහැරෙන හින්දා හැමදාම මං ඇහැරෙද්දි මං හිතන්නෙ මං තනියම නිදාගත්තා කියලා.අක්කා එහෙම කරන්නෙ අම්මා නැතුව මට නින්ද යන්නෙ නෑ කියලා එයා දන්න හින්දා"
YOU ARE READING
මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing
Non-Fiction"සමහර හිත් මුණ ගැහෙන්න ආත්ම ගානක් පෙරුම් පිරුවත් මදි" "ආත්ම ගානක් වුනත් මොකෝ මුණ ගැහෙනවනම්?" "දවල් හීන මවන්න එපා බං!" -24.10.30