මං දන්නෙ නෑ එතනින් එහාට මොනවා කතා කරන්නද කියලා.කොහොමහරි ඉතින් මමවත් සයාශ් අයියවත් එතනින් එහාට කිසිම වචනයක් කතා කළේ නෑ.අඩුම තරමෙ ඌ මට බැන්නෙවත් නෑ.ඒ වෙනුවට ඌ මාව ආපහු ගෙදර එක්කන් ගියා.අපි යද්දි ගංගා නැන්දා හිටියෙත් නෑ.මොකද කීවොත් එයා රෑට උයලා තියලා ගෙදර යනවා.ඒක එයාගෙ ජොබ් එකනෙ.
කොහොම වුනත් එයත් මගදි සයාශ් අයියට කෝල් කරලා මං ගැන ඇහුවා.මට තිබුනු ලොකුම බය අක්කා මේ ගැන දන්නවද කියන එක.ඒ ගැන මට සයාශ් අයියගෙන් අහන්න වුවමනාව තිබ්බත් ඒ වෙලාවෙ මගෙ කටින් වචන පිටවුනේ නෑ.හරියට නිකන් මගෙ මුලු ස්නායු පද්ධතියම මගේ පාලනෙන් ගිලිහුනා වගේ හැඟීමක් ඒක.
"වොශ් එකක් දාන් එන්න.පස්සෙ කතා කරමු"
ගෙදර ආවත් හරි එයා මට කීවෙ එච්චරයි.හැබැයි අක්කා හින්දා සයාශ් අයියා මං ගැන ගොඩක් දේවල් දන්නවනෙ මේ වෙද්දි.ඉතින් ඌ ඒ වෙලාවෙ මගෙ පස්සෙන් කාමරේටම ආවා.ඇවිත් ඇඳේ වාඩි වුණා.හැබැයි මගෙ මූණ දිහාවත් බැලුවෙ නෑ.
"උපරිම පැය භාගයක් දෙන්නම් ඕෂධ! ඊට වැඩිය නාන්න බෑ"
"ම්.."
දැන් ඉතින් පැය භාගෙන් නාගෙන වරෙන්කො.ඒක යකාගෙ කතාවක්නෙ.නාලා භාගෙට සබන් ගාගෙන එන්නද දන්නෑ පැය භාගයක් දුන්නෙ මූ.කොහොම වුනත් මං ආපහු නාලා එලියට එන්න විනාඩි හතලිස් පහකට වඩා ගත්තා.මං බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ මං නාලා එනකන් සයාශ් අයියා මගෙ ඇඳට වෙලා බලාගෙන ඉඳිවි කියලා.ඒත් ඒ වෙලාවෙ ඌ ඇඳුමුත් මාරු කරන් ඇවිත් මගෙ ඇඳේම දිගා වෙලා ෆෝන් එකට කොට කොට හිටියා.
ඇඳ ඇඟ තිබුනු පුංචි කබඩ් එක උඩ උණුම උණු හොට් චොක්ලට් දෙකකුත් තිබුණා.මං ඇත්තටම හිටියෙ විකාර වුන මනසකින්.ඒක හින්දා මට හිතාගන්න බැරි වුනා මොනවද දැන් මෙයාට කියන්න ඕනි කියලා.
"ම්.. මේක බීලා හිටහන්.රෑ තිස්සෙ නාලා ඔලුවෙ කැක්කුම හැදෙයි"
සයාශ් අයියා ෆෝන් එක පැත්තකින් තියලා මගෙ අතට අර හොට්චොක්ලට් කෝප්පයක් දුන්නා.ඒත් එක්කම මාත් ඇඳ කොනෙන් වාඩි වුණා.
"ඇයි මාව හොයන් ආවෙ? ඇයි මාව බේරගන්න ආවෙ?"
මං එහෙම ඇහුවෙ බයෙන් බයෙන්.ඒත් මට ඒක අහන්නම ඕනි වුනා උගෙන්.
YOU ARE READING
මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing
Non-Fiction"සමහර හිත් මුණ ගැහෙන්න ආත්ම ගානක් පෙරුම් පිරුවත් මදි" "ආත්ම ගානක් වුනත් මොකෝ මුණ ගැහෙනවනම්?" "දවල් හීන මවන්න එපා බං!" -24.10.30
