Bractwo #1 Zbyt zniszczeni, by uwierzyć w miłość. [ZAKOŃCZONE]

Tak nie robią ambasadorzy sprawiedliwości.

Dedykacja dla Ciebie, ponieważ gdyby nie Ty, to by nie powstał Victor.  Twój Tabor skradł moje serce i musiałam go mieć w swojej powieści ❤️

Hartmann spojrzał na całą klasę, a gdy upewnił się, że wszyscy są już skupieni, usiadł i od razu wywołał Trixie do odpowiedzi. Nie mogłam pozwolić, by niszczył psychicznie moją przyjaciółkę. Był nauczycielem, więc powinien odróżniać sprawy prywatne od zawodowych, dlatego postanowiłam zamienić się w obrońcę uciśnionych.

– Zgłaszam się na ochotnika – oznajmiłam, patrząc nauczycielowi prosto w oczy. Mężczyzna spojrzał na mnie zdziwionymi oczami. Powieka mu lekko drgnęła, ale postanowiłam być pewną siebie osobą.

Ryan, który siedział przede mną, momentalnie się odwrócił w moją stronę. Piegowata twarz i zielone oczy kolegi wyrażały zdziwienie.

– Właśnie podpisałaś pakt z diabłem Blackwood – szepnął pod nosem. Wzrokiem mówił, żebym się wycofała, ale wiedziałam, że nie mogłam tego zrobić. Musiałam pomóc przyjaciółce. Trixie była w tarapatach, a ja nie zamierzałam jej przecież zostawić na pastwę losu. Tak nie robią ambasadorzy sprawiedliwości.

– Bardzo dobrze, Vivienne – powiedział nauczyciel, sztywnym i niezbyt zadowolonym głosem. – Proszę, podejdź do tablicy i przedstaw swoje spostrzeżenia na temat miłości i poświęcenia.

Serce zaczęło mi szybciej bić. Próbowałam zebrać myśli. Na początku przyszło mi do głowy Romeo i Julia, ale to było zbyt banalne. Musiałam powiedzieć coś bardziej przemyślanego, więc spojrzałam na nauczyciela i uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

– Poświęcenie to jedno z kluczowych motywów w książce Mały Książę – zaczęłam, starając się brzmieć pewnie. Od innych uczniów słyszałam, że Victor lubił odważnych i zdecydowanych uczniów. Gdy ktoś się jąkał, to odsyłał od razu na swoje miejsce, a w dzienniku wpisywał fail, dlatego nie mogłam zrobić ani jednego błędu. – Główna postać, choć małym chłopcem, pokazuje głębokie zrozumienie dla świata, dla innych. Miłość do Róży prowadziła go do opuszczenia swojej planety. W ten sposób chciał znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące relacji.

Przez następne piętnaście minut analizowałam postacie, motywy i zakończenie. Chociaż każde słowo było dla mnie wysiłkiem, to jednak dość dobrze mi się mówiło. Kiedy skończyłam, poczułam się wyczerpana, ale także dumna, że udało mi się wytrwać do końca.

– Dobra robota. Myślałem, że podasz Romeo i Julię, a wtedy bym od razu odesłał cię do ławki – powiedział z lekkim ironicznym uśmiechem. Niechętnie spojrzał w stronę Trixie – Panno Backstage, proszę przygotować mi na poniedziałek referat.

– Referat? – powtórzyła, niechętnie.

– Tak. Temat wyślę przez pocztę. Wypracowanie ma mieć sto stron, dwieście argumentów. Praca ma być pisana ręcznie, a najlepiej piórem.