Friendzone

09| Knuffels

Een glimlach kruipt op mijn lippen wanneer een paar warme armen hun weg rond mijn lichaam maken. "Goedemorgen..." De stem die bij de armen hoort mompelt zachtjes in mijn nek. Een warm gevoel bekruipt me.
"Goedemorgen." Glimlach ik, terwijl ik mijn ogen open. Lucas is half op mij gerold, waardoor ik op mijn rug lig en hij tegen mijn zij aan. Zijn been heeft hij over mijn onderlichaam gelegd. Zijn haar zit warrig en zijn ogen zijn nog gesloten, duidelijk nog erg moe.
"Lekker geslapen?" Zijn stem duidt aan dat hij net wakker is door de diepe klanken die vrij komen.
"Mhm. Had een mega knuffelbeer, dus dat zat wel goed hoor." Ik haal mijn hand zachtjes door zijn haar. Het is zacht en een beetje pluizig, doordat er nu geen producten in zitten.
"Mooi zo." Hij glimlacht, waarna hij zijn ogen opent en me aankijkt.
"Jij ook goed geslapen?" Mijn ogen glijden over zijn hele gezicht en stoppen bij zijn lippen.
"Heerlijk." Zijn armen versterken hun grip.

Na nog een tijdje samen in bed te hebben gelegen zijn we eruit gegaan. We hebben ons klaargemaakt en zijn samen in mijn auto gestapt, we hadden besloten om lekker te ontbijten bij een klein tentje hier in de buurt. En dat is waar we nu zijn.

"Doe mij maar een latte macchiato." Lucas zet zijn kaart weer in de houder.
"Helemaal goed." De serveerster schrijft het op op het kladblok, waarna ze mij aankijkt. "En u?"
"Doe maar hetzelfde." Opnieuw schrijft ze het op, waarna ze glimlacht en knikt.
"Is goed, ik kom het zo bij u brengen." Glimlachend loopt ze terug richting de keuken.

Kort kijk ik Lucas aan. Is dit een date? Is dit gewoon iets casuals? Hoe moet ik dit zien? Zuchtend sla ik het menu open, waarna ik mijn ogen over alle keuzes laat gaan. Echter slaat mijn hoofd niks op. "Wat is er?" Even blijf ik naar de woorden kijken, voordat ik Lucas aankijk.
"Niks." Ik ga mijn gedachten niet opbiechten. Hij legt zijn hand zachtjes op de mijne, terwijl hij aanstalten maakt om iets te zeggen, maar ik kap hem af en trek mijn hand terug. "Niet hier, sorry..." Het feit dat ik 'betrapt' kan worden, maakt mij niet blij. Mijn vrienden weten niks over mijn twijfels, dan hoeft de buitenwereld ook niks te weten.

Het blijft stil tussen ons. Ik wend mijn blik af naar het menu. Opnieuw laat ik mijn ogen over alle woorden glijden, maar ik sla niks op. Ik ga wel gewoon voor de American Pancakes. Zodra ik dit heb besloten kijk ik voorzichtig weer op naar Lucas. "Sorry." Dit laat hem ook weer opkijken. "Ik vind dit alles echt heel leuk en fijn met je, maar mijn vrienden weten er nog niks over, dus ik wil ook niet dat de buitenwereld er iets over weet. Sorry." Hij glimlacht lief en knikt.
"Ik snap het, geen zogen."

Nadat de serveerster ons drinken had gebracht, hadden we ons eten besteld. Ik was voor de American Pancakes gegaan en Lucas voor een simpel broodje met een croissantje. De gehele tijd dat we hier zaten was het gezellig en simpelweg perfect.

"Zullen we zo g-" Begint Lucas, maar hij wordt onderbroken door een hoog stemmetje.
"Robbie! Robbie, mag ik met je op de foto?" Naast me staat een jongetje, ik gok dat hij een jaar of 12 is.
"Tuurlijk. Doen we even snel, goed?" Ik pak de telefoon aan, glimlach en steek twee vingers op, waarna ik de foto maak.
"Dankjewel!" Het enthousiasme van de jongen is overal van af te lezen. Ik geef hem zijn telefoon terug en glimlach.
"Geen probleem." Normaalgesproken maak ik altijd nog wel een praatje, maar aangezien we nu 'aan het eten zijn,' (eigenlijk zijn we net klaar, maar dat is een bijzaak), doe ik dat liever niet. Binnen enkele seconden is de jongen ook weer weg. "Wat wilde je zeggen, Lucas?" Ik draai me weer naar de jongen voor mijn neus.
"Gebeurt dat vaak?" De vraag die hij eerder wilde stellen, stelt hij niet.
"Mwah, soms. Als ik 'pech' heb, gebeurt het meerdere malen per dag. Als ik 'geluk' heb, gebeurt het maar een paar keer per week tot een keer per dag." Lucas kijkt me verbaast aan.
"Wauw, ik zou echt gek worden, man." Ik grinnik. Ik word er ook af en toe wel gek van, maar ik heb het ook geaccepteerd. Het is oké, zolang die koters maar niet gaan blèren en schreeuwen.

Na het betalen zijn we teruggelopen naar mijn auto, waarna we naar zijn huis zijn gereden. Mijn auto heb ik op zijn oprit gezet. "Ik vond het heel gezellig met je, Robbie." Zijn ogen wisselen tussen mijn ogen en mijn lippen. "Zie ik je binnenkort weer?" Ik leg mijn hand op zijn been en wrijf er zacht overheen.
"Mhm. Graag." Voor hij nog wat kan zeggen, leun ik in en druk ik mijn lippen op de zijne. Net als gister vloeit er een golf van warmte door mijn lijf. Het gevoel wat Lucas mij geeft kan ik niet omschrijven, het is gewoon een gevoel dat je gelijk blij maakt.

"Ik zie je binnenkort weer. Mis me niet te veel, oké?" Grinnikt hij zachtjes tegen mijn lippen.
"Ik weet niet hoe ik ga overleven zonder jouw kusjes hoor." Fluister ik terug. Hij lacht en duwt me voorzichtig bij zich weg.
"Wat klef, bah." Dit laat mij ook weer lachen, voordat Lucas nog een zacht kusje op mijn lippen drukt. "App me als je thuis bent, goed?" Ik knik en zeg hem gedag, voordat hij de auto uitstapt en de deur dicht duwt.

De weg naar huis is saai. Het is stil en ik mis zijn aanwezigheid nu al. Het voelde goed om weer iemand naast me te hebben sinds het uit is met mijn ex-vriendin.

"Ben thuis!" Ik hang mijn jas op en schop mijn schoenen uit, waarna ik doorloop de woonkamer in. Koen en Roel begroeten mij, terwijl Raoul mij een blik schenkt waar ik niet op ga reageren. Ik plof neer op de bank en grabbel mijn telefoon uit mijn zak, waarna ik begin te typen.

U:
Ben veilig thuisgekomen hoor xx
14:53

Het duurt niet lang voordat er wordt gereageerd.

Lucas<3:
Mooi zo. Je hebt me niet te veel gemist onderweg toch😉🤭
14:54

U:
Jou mis ik altijd😉
14:54

"Wat zit jij te glimlachen dan? Is dat die nieuwe chick van je? Die van die ene avond toen je uitging?" Koen klapt zijn laptop dicht, staat op en komt naar mij toegelopen. "Kom op, vertel."
"'T is niemand belangrijk, oké?" Ik druk mijn telefoon uit en leg hem weg.
"Mhm en daarom ben je zeker helemaal rood nu?" De behoefte om Koen nu alles uit te leggen heb ik niet, waardoor dit alles alleen maar op mijn zenuwen werkt. "Kom op, vertel nou!"
"Nee, Koen. Jezus zeg. Hoe moeilijk is het? Ben je een klein kind of zo? Flikker op, man." Geïrriteerd sta ik op en loop ik de kamer uit. Ik vertel het ze zodra het mij uitkomt.

"Heb ik iets verkeerd gedaan?" Hoor ik Koen nog tegen Raoul zeggen.
"Laat hem maar even, Koentje."