උදේ නැගිටිද්දි මම ගාව විද්වාන් හිටියෙ නැති උනත් එයා එක දෙයක් මට ඉතුරැ කරලා ගිහින් තිබ්බා. ඒක මාලයක් හරිම චාම් පෙනුමක් තිබ්බ ලස්සන මාලයක්. හාට් ශේප් හැඩේට තියෙන ලොකට් එකක් ඒක. මට මතක් උනේ මට හැමදාම මේක ඕන උනා නේද කියලා. විද්වාන් නෙමෙයි ඒ දවස් වල මේක මට දුන්නෙ.
මෙම විද්වාන්ව මග අරින කාලේ මම මේක හොරකන් කරන්න පවා plan කරලා තිබ්බා.
මගේ ඇද උඩ කෙලින්ම වහලෙ ලොකුවට තියෙන හිඩසැයි මේ ලොකට් එකයි නැත්තම් මම හිතන්නෙ ඒක මම ඊයේ දැකපු හීනයක් කියලා තමා.
අක්කගෙ වෙඩින් එකට හැමදේම ලෑස්ති කරලා තියද්දි අපිට තිබ්බෙ මෙහෙන් පිටත් වෙන එක විතරයි.
මනමාලයා එයාලගෙ පැත්තෙන් එද්දි නැකත බලලා අපි මෙහෙන් පිටත් උනා.
හැමදේම එයාට ඕන විදිහට වෙනවයි කියලා හිතන් ඉන්න මහ නාකියගෙ මූනේ satisfy හිනාවක් තියද්දි උන්ගෙ කාර් එකට නැගපු මහා නාකියයි නාකිච්චියි මුලින් hall එකට යන්න පිටත් උනා.
අද මගේ අක්කා නියම කුමාරිහාමි කෙනෙක් වෙන දවස ඒකත් ඇහැල වලව්වෙ. හැමදේම සාර්ථකව සිද්ද වෙන්න කියලා පාර්ථනා කරපු මම අයියගෙ කාමරේ දිහත් එක පාරක් බලලා කාර් එකට නගින්න යද්දි සීතල හුලගක් එක්ක අරලිය මල් සුවදක් එද්දි එයාගෙත් ආශිර්වාදෙ අපිට කියලා දැනගත්තු මම කට කොනේ හිනාවක් එක්ක සරසලා තිබ්බ වෙඩින් කාර් එකට නැග්ගා.
අපිට පිටිපස්සෙන් අම්මයි තාත්තයි එද්දි. මනමාලයගෙ පැත්තෙ සිද්ධ වෙන වැඩ ටික ගානට වෙනවා කියන එක මට සීයට දාහක් ශුවර් තිබ්බා.
" මල්ලි මට බයයි ඕයි "
" දැන් මොකටද බය "
"මට හැමදේටම බයයි ඕයි "
" මම නම් බය තොගෙ ස්කූටියෙ උබත් එක්ක ගමනක් යන්න. ඒ වගේ බයක්ද "
"ආාායි යකෝ ගහන්නෙ "
පිටිපස්සෙ ශීට් එකේ හිටපු අපේ වෙන්ඩ මනමාලී එයාට බයයි කියපු ගමන් ඉස්සරහා ඉදපු මම පිටිපස්ස හැරිලා කුප්ප කතාවක් කිව්වා විතරයි දීලා ඇරියෙ නැතෑ අතේ තිබ්බ මල් බොකි එකෙන්ම. අම්මො මේ යස්සනී බැද ගන්නවට විද්‍ර අයියට වෙනම ගානක් දෙන්න ඕන.
YOU ARE READING
සීදේවී...
Non-Fiction"විද්වාන්" "ඕයි " "ගොඩ සුද්දෝ " " ඇහැල වලව්වේ පොඩි බේබී" "පොඩි නිලමේ " "හැලයෝ!!!!!!!!!!!" "මං... මං ... තමුසෙට ආදරෙයි " "උම්ම්ම්මා "
