Pentagon Series 1: Dream (COMPLETED)

Thirty-Two: Fight

--The true warrior isn't immune to fear. She fight spite of it--

It's been a long five months. Limang buwang kailangang manatili ni CJ sa hospital at mag undergo ng chemotherapy para ihanda sa bone marrow transplant na gawin sa susunod na Sabado. 

Luckily we have a match bone marrow. Masaya ako na kahit sa ganitong paraan man lang magawa ko ang responsibilidad ko kay CJ bilang ama. But somehow I also feel guilty, dahil hindi ko man lang ito nagawa para sa isa ko pang anak. Ni hindi ko man lang nagawang mayakap ito na may buhay pa, o marinig man lang mula sa kanya na tawagin niya akong Daddy. But one thing I can promise now. Ngayong kasama ko  na ang mag-iina ko ay hindi ko na hahayaan na may muli pang makapaghiwalay sa amin. From now onwards I always be on their side in every fight that they need to face. 

"Nagugutom ka na ba? Anong gusto mong kainin para mabili ko." I asked Calli while caressing her seven month belly. We are sitting in the couch near on CJ's hospital bed. Nakaunan ang ulo ni Calli sa aking balikat habang marahan ko naman hinahaplos ang tiyan nito. 

Our baby inside her tummy are recovering well. Nag-alala kasikami noong mga unang buwan ni CJ dito sa hospital dahil pati ang pinagbubutis ni Calli ay naapektuhan na din. Mas maliit kasi ito noon kumpara sa timbang na naayos sa kanyang buwan. But my child is a fighter, like his ate, slowly, with the help of Calli of course ay nagawa niya habulin ang laking naayon sa kanya. He also became more active now. He always move kaya naman sobra na din nahihirapan si Calli sa pagkilos, which I don't cpmplain. Dahil gustong-gusto ko namang pinagsisilbihan ang mahal ko. 

"No, I'm good. Medyo inaantok lang ako" Calli answered while her eyes are close. 

"Sleep then, dito lang ako sa tabi niyo" malambing na tugon ko naman sabay sandal ng ang ulo sa likod ng couch. 

Napakasarap sa pakiramdan na muli ko na naman kayakap ang babaeng mahal na mahal ko at kasabay kong mangarap noon. Kung wala nga lang kami sa ospital ngayon ay mas higit pa siguro ang saya na mararamdaman ko. But I know that God gave His hardest battle to His strongest soldiers. At ang alam kong ang pamilya namin ang isa sa pinakamalalakas Niyang anak kaya alam kong malalampasan din namin ang pagsubok na ito ng magkakasama. 

CJ's condition in some point are starting to get better. Even though sobrang nanghihina ang katawan ng anak ko knowing na limang taon palang ito, pero sabi ng doctor ay magadang simula daw ito dahil pinapakita lang ni CJ na tinatanggap ng katawan niya ang Chemo treatment na binibigay sa kanya. We are just hoping and praying now that the bone morrow from me will heal her fully. 

"Papa, Mama" Mahinang tawag ng aming anak na nakapagpagising sa aming dalawa. 

Calli slowly stood up habang nakaalalay naman ako sa likod nito. "Yes Baby." Malambing na tanong ni Calli habang hinahaplos ang ulo ng aming anak. Ang dating mahaba at itim na itim na buhok nito ay ngayon ay wala na. At first we have a hard time explaining to her what happened to her hair, but CJ is smart, hindi man lubos na nauunawaan ang mga nangyayari ay kahit papaano ay naiintindihan din niya ang sitwasyon. 

"When my hair will grow again Mama?" My innocent daughters asked while she's touching her Mama's hair.