Professor Vaughn

Chapter 3

Kestrel's POV

Wala akong choice kundi pumasok sa klase na 'to. Una, ayoko mapahiya, at pangalawa, dahil sa kanya! Gusto ko siyang makita lagi.

Grabe.

Buti na lang talaga siya ang prof namin. May dahilan ako pumasok! Pagpasok ko, lahat sila tumingin sa akin tapos kay ma'am. Parang naisip nila na bumalik ako dahil sa kanya.

Ano nga ba pangalan niya? Dapat malaman ko, syempre.

"Okay class," fake cough si ma’am at halos mahulog panga ko nung ngumiti siya for the first time!

At parang natunaw puso ko...

Bakit ngayon lang siya ngumiti? Napailing ako sa sarili ko. Kukunin ko siya, kahit ano pa yan.

Nag-smirk ako.

Sabi ko nga, marunong din akong maglaro. At sisiguraduhin kong ako ang mananalo.

"Take your seats now. And bago tayo magsimula..." ngumiti siya ulit sa mga kaklase ko.

Tiningnan niya sila, at halos mahimatay yung mga babae. Tsk, bakit hindi siya tumingin sa akin?!

"I’ll introduce myself again kasi may mga wala kahapon." Tumango sila. Still, hindi niya ako tinignan.

Ugh!

"Ako si Professor Wrenley Colzdein Vaughn, 23 years old, ang bago niyong calculus professor, kasi nag-leave si Professor Bautista. Sana makipag-cooperate kayo sa akin ngayong semester." Ngumiti ulit siya.

"Ahh, Prof, pwede bang tama na ang pagiging charming? Sobra ka nang gwapo at maganda!" sigaw ng isang babae sa harap. Natawa lang siya at umiling.

So, Wrenley Colzdein Vaughn, ha? Nice name.

"Prof, sino nagbigay ng pangalan na yan? Bagay sa 'yo." tanong ko sabay ngiti.

Dapat mapansin niya ako. Hindi pwedeng deadma lang siya.

Napatingin siya sa akin sa wakas. Finally! Medyo tumagilid siya kaya kitang-kita ko ang perfect niyang ilong.

"Stepmom ko," sabi niya nang walang gana, tapos tumingin ulit sa mga kaklase ko.

Stepmom? Woah. Tumingin ako ulit sa kanya, tapos ngumiti siya sa tanong ng isa pang girl sa class. Napakunot noo ko. Psh. Ako kanina parang wala lang sagot niya.

"Prof, andito tayo para matuto ng calculus, diba?" sinabi ko nang medyo mahinahon, dahil sa mga pabibo kong kaklase!

Inuntog ako ni Margaux sa tagiliran at ngumiti sa akin.

Pinikit ni Wrenley ang mata, tapos nag-clear siya ng throat at tumingin sa malayo.

"Okay na yan. Let’s start the class na." sabi niya habang inaayos ang laptop.

Nag-flex pa siya habang inaayos iyon at ang seryoso ng expression niya.

Shit. Ganda at gwapo niya talaga. Yung iba kong classmates nagreklamo, pero dineadma niya.

What’s mine is mine.

At si Wrenley Colzdein Vaughn ay akin.

Nag-smirk ako.

Pagkatapos ng ilang minuto, natapos na si Wrenley mag-set up ng projector at nagsimula nang magturo. Para talagang wala namang nakikinig, busy lang ang lahat sa pagtitig. May nagpipicture pa ng palihim.

Habang nagtuturo si Wrenley, titig lang ako sa kanya. In fairness, first time kong makinig ng buong lecture. Natawa ako sa sarili ko.

Kestrel Summer Yates, nakikinig?!

"Naintindihan ba?" tanong ni Wrenley nung natapos siya.

"Opo, Prof. Vaughn!" sagot nila.

Tsk. Halata namang hindi nakikinig. Iba ang "nakikinig" sa "tumititig." Napansin ko lang, paulit-ulit ko nang sinasabi pangalan niya ng walang "Ma'am" o "Prof," tapos hindi pa kami close. LOL.

"Sure kayo?" tanong niya, kunot noo.

"Feeling ko tumititig lang kayo sa akin at hindi nagte-take notes. Ayoko nang ganun. Gusto ko may natutunan kayo, at hindi makakatulong yang titig lang." seryosong sabi niya.

Grabe, sa sinabi niya mas nagkainteres pa ako sa kanya! Babaeng may prinsipyo, may talino at ganda—Wrenley Colzdein Vaughn.

Tumingin ako sa paligid. Wala namang pagbabago, mas nahumaling pa yung iba sa kanya! Hopeless case talaga sila.

"Crush na crush ata si Prof, noh?" bulong sa akin ni Margaux. Tumango ako.

"Syempre, sino bang hindi? Dream girl siya ng lahat." sabi ko sabay ngiti.

"Ikasama ka doon?" nanukso si Margaux.

"Meh" sabay tayo nung sinabi ni Prof na dismissed na ang class. Nagsimula akong magkalikot sa bag kahit wala naman talaga akong hinahanap para lang tumambay pa nang konti.

"Girl, una na ako, may gagawin pa sa bahay. Ingat ka!" sabi ni Margaux sabay kiss sa pisngi ko.

"Sige, ingat din!" sagot ko.

Napatingin ako sa bintana. Ang dilim na sa labas. 6:30 pm na pala, pero may iilang students pa sa labas.

Naghintay ako na lumabas na lahat bago tumigil sa kunwaring kalikot sa bag ko. Tapos, tumingin ako kay Wrenley na nag-aayos pa ng gamit niya.

Napaka-seryoso sa ginagawa niya, hindi man lang tumingin sa akin.

Napangiti ako sa naisip kong gawin, kaya lumapit ako sa pinto.

"Wrenley," tawag ko. Napakunot ang noo niya, at walang ka-smile-smile na tiningnan ako.

"Goodbye, love!" sabi ko nang pilya at tumakbo palabas.

Halos mamatay ako sa kakatawa habang tumatakbo. Grabe, never ko pang nagawa yun sa buong buhay ko. Pero masaya!

Humihingal akong umupo sa bench malapit sa cafeteria. Nilingon ko ulit ang classroom namin, medyo malayo na.

Marami pang ganito, Wrenley Colzdein Vaughn. Ngayon deadma ka pa, pero darating ang araw na magiging akin ka rin.

Ngumisi ako.

A/N

Please don’t forget to vote and comment.

Thank you for your support!