Professor Vaughn

Chapter 15

Kestrel's POV

"You know what, baka nga tanggapin ko na yang proposition mo." Sabi ko sa kanya pagkatapos kong tapusin yung pag-check ng mga papers. Mukhang tinatapos na rin niya yung trabaho niya.

Tumingin siya sakin nang matagal, parang tinitimbang kung seryoso ba ako.

"Err, bakit mo ba ako tinititigan ng ganyan?" Tanong ko, medyo na-weirduhan. Umiiling siya nang dahan-dahan, tapos may sumilay na maliit na ngiti sa labi niya. Mukhang naaaliw siya o something.

"Wala naman, sure ka ba talaga?" tanong niya habang inaayos ang gamit niya. Mukhang tapos na siya.

"Tingin mo ba hindi ako sure? Mabait kaya akong tao, Wrenley. Tinutulungan ko yung mga nangangailangan." Nag-smirk ako. Eh kasi, first time kong tumulong kay Professor.

Ngumiti siya ulit, parang pilit niyang pinipigilan, pero nag-eend up din na ngumiti siya kahit na anong gawin niya. Seryoso, nawawala na ba siya sa sarili niya?

"Hoy, Wrenley. Ayos ka lang ba? Ba't ngumingiti ka nang ganyan?" Tinaasan ko siya ng kilay. Hindi naman ako nagbibiro, eh? Tapos ngiti siya nang ngiti?

"Wala," sabi lang niya at tumayo para linisin yung mesa niya.

"Wala, ha? Huwag mo akong 'wala-wala-in." Inikot ko ang mga mata ko sa kanya. Hanggang ngayon, ngiti pa rin siya ng ngiti. Parang may tinatago, nakakacurious tuloy.

"Ba't ka ngumingiti? Feeling mo maganda ka pag ngumingiti ka?"

"Bakit? Hindi ba?" Ngumiti siya nang mas malaki, napakaganda ng ngiti niya, ampotah.

"S-siyempre h-hindi!" Nauutal akong sagot, halatang nagulat.

"Ha, too confident ka rin pala." Ngumiti siya ulit habang may tina-type sa laptop niya.

Mukhang sina-save niya yung work niya para isara na niya. Pero bakit ba siya ngiti nang ngiti?

Tinapunan ko lang siya ng masamang tingin kasi hindi niya sinasagot yung tanong ko. Napatingin siya sakin at ngumiti ulit nang mapansin na binibiyayaan ko siya ng mala-deadly na tingin.

"Alright, tama na yang pagtingin mo ng ganyan, Kestrel. Sasabihin ko na." Sabi niya habang sinasara yung laptop niya.

Sa wakas.

"Napansin ko lang na tawag mo sakin ngayon eh 'Wrenley' na lang, hindi 'Professor' katulad nung una kitang hinawakan sa klase. Feeling close ka na, ah?" Nag-smirk siya.

Feeling close? Ako? Jusko. Inikot ko na lang ulit ang mata ko sa kanya.

"Sige, tatawagin kitang Professor ulit mula ngayon!" Naiinis na ang tono ko, ramdam ang pagka-embarrassed. Feeling close daw? Ewan!

Eh gusto ko lang naman siyang tawagin sa pangalan niya kasi ang awkward pag ‘Professor.’ Parang lalo lang akong magkakastupid feelings sa kanya.

Ngumiti lang siya sa sinabi ko at tumawa ng mahina. Nakapamewang na lang ako para takpan ang hiya ko. Pero bigla siyang lumapit sakin.

As in, nakatayo siya sa harap ko, sobrang lapit namin. Halos hindi ko na makita yung pinto sa likod niya dahil sa tangkad niya. Na-shock ako sa closeness namin, pero nagkunwari akong nainis.

Tinapunan ko siya ng masamang tingin. Pero bakit ba sobrang bango niya? Ugh, buong araw ko atang naamoy yun. Tinaas niya ang baba ko gamit ang isang daliri.

"Hindi ko naman sinabing wag mo akong tawaging sa first name ko, diba? In fact, I like it." Bumungad ulit yung nakamamatay niyang ngiti. Jusko! Bakit ba siya ganyan ka-ganda? Sobrang unfair.