Professor Vaughn

Chapter 9

Kestrel's POV

"Nay, umuwi na ba si Mommy?" tanong ko kay Nanay Emily, kahit medyo plain ang boses ko. Simula pa kanina masama na ang timpla ko. Sa nangyari kanina, hindi niya ako sinundan.

Ano bang ine-expect ko? Na hahabulin niya ako, magso-sorry, at tatanungin kung okay lang ako? Hah. Sobrang impossible nun. Kahit siguro sa panaginip, malabo pa rin.

Huminga ako nang malalim.

"Oo, Summer. Nasa dining room siya." Tumango ako at dire-diretsong pumasok sa dining.

Nakatalikod si Mommy, abala sa pagluluto habang tumatawa. May kasama ba siya? Pagpasok ko, agad kong nakita ang isang batang babae na nakaupo sa stool. Siguro nasa 3 o 4 na taon siya.

Sino kaya siya?

"Mommy?" sabi ko, at napalingon si Mommy. Masaya ang mukha niya, kumikislap habang nakatingin sa akin.

Napatingin ako sa batang babae, na nakatitig din sa akin. Parang pamilyar yung mukha niya. Sino nga ba? Hindi ko mawari pero parang may kamukha siya.

"Tita ko kaya?" Hindi ko alam!

"Summer... I missed you, anak," sabi ni Mama habang hinuhugasan ang kamay niya, tapos niyakap niya ako nang mahigpit.

Gusto kong maiyak sa yakap ni Mama. Parang biglang nawala lahat ng inis ko at lungkot.

"I missed you too, Mommy." Pagkalas namin, lumapit siya sa batang babae. Ngumiti ito sa akin tapos nagpatuloy sa paglalaro ng manika.

"Ah, Anak siya ng ka-trabaho ko. Sana okay lang sayo na dinala ko siya dito?" Nakangiti si Mama at bumalik sa pagluluto.

Nagtaka ako. Kailan pa siya nagdadala ng anak ng mga katrabaho niya? Alam ko mahilig siya sa mga bata, pero hindi naman niya dinadala sa bahay. Mukhang espesyal ang batang 'to, ha?

"Ah, bakit andito siya?" Lumapit ako sa bata habang naglalaro ito.

Saglit siyang tumingin sa akin tapos ngumiti ulit. Ngumiti rin ako. Ang cute niya sobra! Sobrang familiar ng mukha.

"Akala ko kasi," sabi lang ni Mama. Tumingin siya ng seryoso.

"Ang cute niya, Summer. Minsan naiisip ko rin na magka-baby ulit." Tumawa siya.

"Ma, hindi naman pwede," sagot ko nang hindi ngumiti.

Ayoko talaga kapag parang nakakalimutan niya si Daddy. Ayokong mangyari ‘yon. Si Daddy ang Daddy ko kahit wala na siya. Mahal ko si Daddy. Mahal na mahal.

Pilit siyang tumawa.

"Uy, joke lang 'yun, anak. Alam mo naman mahal ko ang Daddy mo," sabi niya, pero parang may halong kaba sa tono niya.

Totoo ba 'yun, Mama?

KINABUKASAN....

It's calculus time.

At iniisip ko bakit ba nandito ako? Out of my mind na ba ako? Parang lalo lang akong pinahihirapan.

Dapat siguro i-drop ko na ‘tong subject na ‘to. Baka magustuhan ko pa ang taong hindi ako gusto pabalik. Nangyari na ba ‘yon? Hindi pa. Ngayon lang.

Shit. Nakita ko si Wrenley na papasok sa room. Ramdam ko ang amoy niya sa buong room.

"Grabe, ang bango niya!" bulong ng isang kaklase kong babae.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko habang tinatanaw niya ang buong room, pero nang magtagpo ang mga mata namin, mabilis akong yumuko. Hindi ko siya kayang titigan, kahit isang saglit lang. Pero shit, ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

"Hmm, akala ko wala siyang paki?" bulong ni Margaux. Lumingon ako sa kanya.

"Bakit siya nakatitig sa'yo?" Ngumisi siya. Tiningnan ko siya nang masama. Bakit naman niya ako titingnan?

"Eh, wala akong paki," sagot ko at kunwaring nag-scan ng notes ko para hindi na ako tumingin kay Wrenley.

"Ano nga ulit sabi ko tungkol sa mga lectures?" tanong niya na seryoso ang tono. Pero hindi pa rin ako tumingin sa kanya. Hindi ko kaya talaga.

"Mag-focus lang po sa board at sa inyo, walang ibang gagawin kundi mag-take ng notes," sweet na sagot ni Mianne.

Eww, pabibo! Nakakairita.

Tumitig ako sa board, pero iniwasan pa rin si Wrenley.

"Yes, gusto kong nakatingin kayo sa akin habang nagle-lecture ako para ma-absorb niyo nang maayos ang mga tinuturo ko. Tama, Miss Yates?" Ramdam ko ang tingin ni Wrenley sa akin. Grabe, hindi ako makahinga.

"Tama," sabi ko nang nakatingin pa rin sa whiteboard.

"So bakit ayaw mong tumingin sa akin?" Tumahimik ang klase sa sinabi niya.

Nagtagpo ang mga mata namin, at fixated lang siya sa akin. Walang iba.

Parang may sinasabi ang mga mata niya, parang gusto niyang sabihin ang isang bagay.

Nabasag ang titigan namin nang magtanong si Kaizer.

"Prof, may tanong ako." Hindi na ako tumingin ulit sa kanya. Tapos na ang klase.

Unlike before, nagmamadali ako. Ayoko nang maiwang mag-isa sa room kasama siya. Aminado akong gusto ko dati, at hanggang ngayon. Pero kapag nagpatuloy ako sa kabaliwang ito, masasaktan lang ako.

Ayoko mangyari 'yon. Ayokong hayaan na may makasakit sa akin dahil sa pag-ibig. Hindi ko irerisk na mahulog sa taong hindi naman ako gusto.

Ngumiti ako sa sarili ko. Kung laro ito, siya dapat ang mahulog. Pero ano nangyari?

"Hmm, out ka agad ngayon? Di ba usually late ka?" sabi ni Margaux nang malakas, kinurot ko siya sa gilid.

"Shut up," sabi ko, nagmamadali akong lumabas.

Narinig ko pa si Kaizer na nag-goodbye, pero tumango lang ako. Pasensya, nagmamadali ako.

"Miss Yates," narinig ko ang boses niya. Para akong nakuryente. Grabe, malapit na ako sa pinto!

"Ano?" Paglingon ko, pilit kong pinanatiling malamig ang mga mata ko. Ayoko makita niya na kinakabahan ako.

Nag-clench ang panga niya. Hah, bagay sa kanya.

"Dala mo ‘yung laptop sa office ko," utos niya. Nasa labas na si Margaux at Kaizer kaya wala na akong mahingian ng tulong. Nakakainis!

"Hindi ako alipin mo, Wrenley. Dalhin mo ‘yon mag-isa," sagot ko, iritado na ako. Sino ba siya para utusan ako?

"Ako ang professor mo, Summer."

Summer?

Diyos ko, para akong mababaliw. First time niya akong tinawag sa pangalawang pangalan ko. Damn! Please, puso, tumigil ka sa kabog!

Huminga ako nang malalim, pilit na pinapanatiling composed ang sarili.

"Baka nakakalimutan mo, nag quit na ako bilang student assistant mo." Tumingin siya sa akin na parang may hamon.

"Sino may sabi na pumayag ako?"

Damn it! Just Damn it!

A/N

Please don’t forget to vote and comment.

Thank you for your support!